Folk-singer-songwriter Gordon Lightfoot is op 84-jarige leeftijd overleden

TORONTO – Gordon Lightfoot, de legendarische folk-singer-songwriter die bekend staat om “If You Could Read My Mind”, “Sundown” en liedjes die verhalen vertellen over de Canadese identiteit, is maandag overleden. Hij werd 84 jaar oud.

MP Victoria Lord zei dat de muzikant stierf in een ziekenhuis in Toronto. De oorzaak van zijn dood was niet meteen bekend.

Lightfoot, een van de meest populaire stemmen uit de folkclubscene in Yorkville in Toronto in de jaren zestig, heeft 20 studioalbums opgenomen en honderden nummers geschreven, waaronder ‘Carefree Highway’, ‘Early Morning Rain’ en ‘The Wreck of the Edmund Fitzgerald’. .” “. “

In de jaren zeventig verdiende Lightfoot vijf Grammy Award-nominaties, drie platina-platen en negen gouden platen voor albums en singles. Hij heeft meer dan 1.500 concerten gegeven en 500 nummers opgenomen.

Hij toerde laat in het leven. Vorige maand annuleerde hij aankomende shows in de VS en Canada, daarbij verwijzend naar gezondheidsproblemen.

Premier Justin Trudeau twitterde: “We hebben een van onze grootste singer-songwriters verloren.” “Gordon Lightfoot heeft de ziel van ons land in zijn muziek gevangen – en daarmee heeft hij bijgedragen aan het vormgeven van het akoestische landschap van Canada. Moge zijn muziek toekomstige generaties blijven inspireren, en dat zijn nalatenschap voor altijd zal voortleven.”

Ooit gecoverd door Bob Dylans “Rare Talent”, is Lightfoot gecoverd door tientallen artiesten, waaronder Elvis Presley, Barbra Streisand, Harry Belafonte, Johnny Cash, Anne Murray, Jane’s Addiction en Sarah McLachlan.

De meeste van zijn liedjes zijn diep autobiografisch met teksten die zijn eigen ervaringen op een openhartige manier onderzoeken en kwesties rond de Canadese nationale identiteit onderzoeken. De Canadian Railways Trilogy toont de aanleg van spoorwegen.

Hij zei ooit: “Ik schrijf gewoon liedjes over waar ik ben en waar ik vandaan kom.” “Ik pik situaties op en schrijf er gedichten over.”

De muziek van Lightfoot had een geheel eigen stijl. “Het is geen country, het is geen folk, het is geen rock”, zei hij in een interview in 2000. Het heeft echter ondersoorten van alle drie.

‘The Wreck of the Edmund Fitzgerald’ is bijvoorbeeld een hartverscheurend eerbetoon aan de 29 mannen die in 1975 omkwamen bij de schipbreuk op Lake Superior tijdens een storm.

Hoewel de ouders van Lightfoot zijn muzikale talenten al vroeg erkenden, was hij niet van plan een beroemde balladspeler te worden.

Hij begon te zingen in zijn kerkkoor en droomde ervan jazzmuzikant te worden. Op 13-jarige leeftijd won de sopraan de talentenjacht op het Kiwanis Music Festival, dat werd gehouden in de Massey Hall in Toronto.

“Ik herinner me de opwinding om voor de menigte te staan”, zei Lightfoot in een interview in 2018. “Het was een springplank voor mij…”

De aantrekkingskracht van die vroege dagen hield stand en op de middelbare school won een kapperskwartet, The Collegiate Four, een CBC-talentenwedstrijd. Hij speelde zijn eerste gitaar in 1956 en begon in de maanden die volgden met het schrijven van liedjes. Misschien afgeleid door zijn smaak voor muziek, slaagde hij de eerste keer niet voor algebra. Nadat hij de klas opnieuw had gevolgd, studeerde hij af in 1957.

Tegen die tijd had Lightfoot zijn eerste serieuze compositie geschreven: ‘The Hula Hoop Song’, geïnspireerd door het spel dat door de cultuur raasde. Pogingen om het nummer te verkopen liepen op niets uit, dus vertrok hij op 18-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten om een ​​jaar muziek te studeren. De reis werd gedeeltelijk gefinancierd door geld dat was bespaard door een baan die linnengoed bezorgde aan resorts in zijn geboorteplaats.

Het leven in Hollywood was niet goed, en het duurde niet lang voordat Lightfoot terugkeerde naar Canada. Hij beloofde naar Toronto te verhuizen om zijn muzikale ambities na te jagen en nam elke beschikbare baan aan, inclusief een baan bij een bank voordat hij een vierkante danser werd bij CBC’s Country Hoedown.

Zijn eerste optreden was in Fran’s Restaurant, een familiebedrijf in het centrum van het restaurant dat geniet van zijn populaire vibes. Daar ontmoette hij collega-muzikant Ronnie Hawkins.

De zanger woonde met een paar vrienden in een vervallen gebouw in Yorkville, toen een Boheemse wijk waar toekomstige sterren als Neil Young en Joni Mitchell het vak in rokerige clubs zouden leren.

Lightfoot maakte zijn beroemde radiodebuut met “Remember Me) I’m the One” in 1962, wat leidde tot een aantal hits en samenwerkingen met andere lokale muzikanten. Toen hij datzelfde jaar begon te spelen op het Mariposa Folk Festival in zijn geboorteplaats Orillia, Ontario, smeedde Lightfoot een relatie die hem tot de meest loyale artiest van het festival maakte.

In 1964 kreeg hij positieve mond-tot-mondreclame in de stad en het publiek begon zich steeds meer te verzamelen. Het jaar daarop werd het nummer ” I’m Not Sayin ‘ ” van Lightfoot een hit in Canada, wat hielp bij het verspreiden van zijn naam in de Verenigde Staten.

Een paar covers van andere artiesten konden geen kwaad. De opname van “Dark Ribbon” uit 1965 van Marty Robbins bereikte nummer 1 in de Amerikaanse hitlijsten, terwijl Peter, Paul & Mary’s compositie Lightfoot, “For Lovin’ Me”, de Top 30 in de VS bereikte. Het nummer, waarvan Dylan ooit zei dat hij wenste dat hij het had opgenomen, is sindsdien gecoverd door honderden andere muzikanten.

Die zomer trad Lightfoot op op het Newport Folk Festival, hetzelfde jaar dat Dylan het publiek in vervoering bracht toen hij zijn folkpersonage aflegde door elektrische gitaar te spelen.

Toen de volksmuziekboom van de late jaren zestig ten einde liep, ging Lightfoot al met gemak over op popmuziek.

In 1971 debuteerde hij op de Billboard-hitlijst met het nummer “If You Could Read My Mind”. Het bereikte # 5 en heeft sindsdien tientallen covers voortgebracht.

Lightfoot’s populariteit bereikte halverwege de jaren zeventig een hoogtepunt toen zijn single en album “Sundown” bovenaan de Billboard-hitlijsten stonden, de eerste en enige keer dat hij dat deed.

Tijdens zijn carrière heeft Lightfoot 12 Juno Awards verzameld, waaronder één in 1970 toen hij werd uitgeroepen tot het Gouden Blad.

In 1986 werd hij opgenomen in de Canadian Recording Industry Hall of Fame, wat nu de Canadian Music Hall of Fame is. Hij ontving de Governor General’s Award in 1997 en werd opgenomen in de Canadian Country Music Hall of Fame in 2001.