Felicitaties aan Hall-Of-Fame Fellow Jim Kat | Nieuws, sport, banen

Toen ik opgroeide in Clymer, waren er drie seizoenen: voetbal, basketbal en honkbal. Dat waren sporten en zelfs voetbal was een laatkomer op mijn school – het 6-koppige voetbalteam werd in 1949 opgericht door coach Walt Colborne op Clymer. Ik herinner me potentiële teamleden in hun kleding en uniformen toen ze de bal rond de laatste schooldag gooiden , 1948. En in die herfst bleven ze ongeslagen.

Maar de zomer duurde het langst, denk ik, honkbal is wat ik deed – elke zondag. Games zouden op school “direct na de lunch” vorm krijgen en doorgaan totdat iemand gek werd en naar huis ging.

Er waren geen hoge ambtenaren in onze bemanning. Een daarvan, wijlen Bruce Hoffman, logeerde in de jaren vijftig en begin jaren zestig op Hope College. Maar de rest van ons, tot het punt waarop we ons zorgen maken over dingen als kleine kinderen, waren gewoon wishful thinking – ze werden voordat ze waren. Maar we hebben ons in ieder geval geamuseerd.

Onze verbinding met de buitenwereld van profhonkbal kwam van de radio, ik zat op de grond in mijn huis en luisterde naar de radio, wachtend op de eerste wedstrijd van zondag in Memorial Stadium in Cleveland. Jimmy Dudley, de omroep, gaf je het gevoel dat zelfs een spelletje met de nederige St. Louis Browns het wereldkampioenschap was. Normaal gesproken zou ik ongeveer twee runs op een zondag doen, en dan, als mijn moeder niet keek, sloop ik naar buiten om een ​​tennisbal de garage in te gooien. Het was zondag, hoewel dat duurde totdat ik betrapt werd en mijn moeder me belde om op zondag haar vaste planten voor haar te doen – “lees een boek”. (Geen wonder dat ik de grote competities niet haalde. Het is de schuld van mijn overleden moeder.) We konden honkbal op de radio horen vanuit Cleveland, 200 mijl ten westen, als de wedstrijden in de middag werden gespeeld. ‘S Nachts werd de zendstroom uitgeschakeld en was de wijzerplaatpositie van het dagstation grotendeels vlak. Ik herinner me een wedstrijd in de zomer waarin George Zuffrinc van Holland-Michigan de Indians promootte en de Tigers stopte tot de 13e inning. Ik spitste mijn oren om het door de stilte te horen.

Maar wat de aanleiding is, is de verkiezing van Jim Kat in de Baseball Hall of Fame gisteren. Toen ik opgroeide en een serieuze student werd, verhuisden wijlen mijn vrouw Susan en ik naar het Hope College in Nederland, waar ik serieus scheikunde kon studeren. Hope was een heel andere plaats dan Bucknell waar mijn carrière op de universiteit begon. Deze plaats heeft minstens één miljardair voortgebracht – Ken Langone – die nu de meester is van alles aan de NYU School of Medicine. Hope was een veel eenvoudigere plek, behalve waar dat niet was – bij Hope om ons in te schrijven voor lessen, gingen we naar elk van de afdelingshoofden in de lessen die we zouden volgen en kregen toegangskaarten voor die lessen. Dit gebeurde in de kelder van de College Chapel waar stoelen in de rij stonden om studenten te ontmoeten en hun registratiekaarten door te geven. Ik herinner me dat ik een gesprek hoorde tussen een senior man en de coach van alles bij Hope – voetbal, basketbal, honkbal, Ross de Wit – onder de rij waar de scheikunde-stoel, Doc van Zyl, zat.

“In de herfst ga ik naar de voorjaarsrepetities met Washington. Ik zal waarschijnlijk weer in Chattanooga belanden.” zei de grote man.

Tegen die tijd – ik was tenslotte van plan biologisch chemicus te worden, behalve dat ik nog steeds mijn eerste biologische cursus volgde – was honkbal in de rug. Maar het gesprek van Jim Cat met coach Ross de Wit aan de scoretafel trok mijn aandacht. Een van mijn scheikunde klasgenoten, Dale Michel, was naar Zeeland, Michigan gegaan, en de middelbare school Cat zat in zijn klas. Dus ik was op weg om erachter te komen dat zelfs eerbiedwaardige honkbalspelers in mijn jeugd ergens vandaan kwamen en normale mensen waren.

Ik heb Cat niet ontmoet toen we studenten waren, maar ik zag Jim de volgende jaren een paar keer vooruit komen. Omdat ik vroeg in mijn academische carrière reisde, zag ik hem vooruitgaan in Kansas City toen ik een PhD-student was in Kansas en in Fenway Park in Boston toen ik fellow aan Harvard was. Ik zou op tijd op het veld zijn geweest om met hem te praten als hij kon of wilde. Ik was gewoon een collega-bedrijf aan de Harvard University en het was moeilijk voor ons stervelingen om een ​​grote speler te worden. Kat was genereus maar heel voorzichtig met zijn lichaam, waar hij zijn brood mee verdient. We hebben op een avond een paar minuten gepraat over wederzijdse klasgenoten, herinner ik me.

In het laagseizoen bezocht hij zijn ouders in Nieuw-Zeeland en trad hij af en toe toe tot het indoor basketbalteam van Hope College. Tegen die tijd doceerde ik organische chemie bij Hope. Zijn atletisch vermogen en fysieke mobiliteit waren buitengewoon – het is gemakkelijk in te zien waarom deze man uit de Western Outback van New York (I) een honkbalalternatief koos; organische chemie. In mijn tweede jaar lesgeven ging ik met een collega naar het studentenhuis om de overwinning van Cat op Sandy Kovacs in de wereldkampioenschappen van 1965 te zien.

Kat, Sue en ik zaten in de 1960-klas in Hope. Die wijzen die aan de registratiebalie in de kelder van de kerk zitten, zijn allang verdwenen – maar de banden, hoe zwak ze ook waren, bleven voor mij gegraveerd in het besef dat ongeacht de beroepskeuze, aandacht voor detail en heel veel van hard werken leverde meestal goede en waardevolle resultaten op. Dat was Kat, ik ook. Het was niet gemakkelijk – maar absoluut niets dat de moeite waard was.

Kat werd een omroep nadat zijn voetbalcarrière eindigde. Hij was er goed in en deed het jarenlang. Ik weet niet zeker of hij die spraaklessen volgde die vooral bedoeld waren voor toekomstige predikers bij Hope of niet. Maar wat hij ook deed, hij investeerde een succesvolle speelcarrière in een even succesvolle omroepcarrière.

Gefeliciteerd, Jim van alle wishers die niet in een major league zijn gekomen. De jaren zestig kijken je met Hollandse trots aan.

Douglas Knickers is Distinguished Research Professor (emeritus) aan de Bowling Green State University, oprichter van het Center for Photochemical Sciences, en voormalig voorzitter van de raad van bestuur van Robert H. Jackson Center. Zijn website is 3dscienceblog.com.