Energieontwikkeling belemmert herten tijdens voorjaarstrek: een studie

Een nieuwe studie laat zien hoe evolutie de bewegingen van herten verstoort, waardoor de dieren hun vermogen verliezen om hun foerageergebied te jongleren met een golf van meer voedzame lenteplanten.

Dit is in feite de nieuwe ontdekking van een gezamenlijke studie van de US Geological Survey (USGS) en de University of Wyoming, die heeft vastgesteld hoe muilezelherten hun voedsel verliezen wanneer energieontwikkeling hun migratieroutes verstoort.

“Muildierherten staan ​​bekend om hoe nauwkeurig ze hun bewegingen afstemmen op een lentegroen, dus dit resultaat was vooral verrassend”, zegt hoofdauteur Ellen Aikens, PhD, aan de Universiteit van Washington. Hij is nu afgestudeerd bij de Collaborative Fish and Wildlife Research Unit van USGS South Dakota. “De gasbronnen hebben hen ertoe aangezet om het beste voedsel van het jaar weg te laten glippen.”

Het onderzoekspaper “Artificial energy development separates ungulate migratie van green wave” verschijnt vandaag (donderdag) in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Nature Ecology & Evolution.

Elke lente migreren muilezelherten in het Amerikaanse Westen om het groen van de planten te volgen terwijl ze op verschillende hoogten ontkiemen. Biologen noemen dit ‘groen surfen’. Muildierherten vertrouwen op dit surfgedrag om de kleinste, meest voedzame planten te vinden waarmee ze kunnen herstellen van de winter en het volgende magere seizoen vet kunnen neerleggen.

De nieuwe studie laat echter zien hoe evolutie de bewegingen van herten verstoort, waardoor herten hun vermogen verliezen om hun foerageergebied te evenaren met een golf van meer voedzame lenteplanten.

De 14-jarige studie volgde een kudde trekherten die in de winter in alsembedden en in de zomer in het Sierra Madre-gebergte leven, ongeveer 24 mijl ten zuidwesten van Rollins.

Tijdens de onderzoeksperiode werden tientallen nieuwe putten geboord om methaan te winnen uit de steenkoolbodem in het midden van een hertenkloof. Langdurige bewegingsgegevens maakten een vergelijking mogelijk van voor- en na-effecten van evolutionaire expansie op bewegingen van muilezelherten

Eerder onderzoek door het team had aangetoond hoe het gedrag van muilezelherten veranderde als reactie op nieuwe gasbronnen, waardoor ze scheef gingen, over putkussens raasden en het stoppen met foerageren.

Voor de nieuwe studie analyseerde het team hertenbewegingen – samen met dagelijkse groene lenteveranderingen geschat op verre satellietbeelden – om te meten hoe goed het hert langs het pad surfte, stroomopwaarts en stroomafwaarts van de energieontwikkeling, en gedurende de periode van 14 jaar.
“De bewegingen van de herten als reactie op het gasveld waren duidelijk”, zegt Aikins.

Terwijl de intensiteit van de ontwikkeling in de loop van de tijd toenam, begonnen herten het “uit te houden” toen ze de aardgasbronnen bereikten. Ze pauzeerden hun voorjaarstrek en lieten de golf van groene vegetatie voorbijgaan, gescheiden van hun beste voedselvoorraad in een kritieke tijd van het jaar.

Over het algemeen resulteerden de putten in een afname van 38,65 procent in het surfen op groene golven door de tijd heen.

Er was geen bewijs dat muilezelherten zich aanpasten aan de evolutie en de daarmee gepaard gaande toename van menselijke aanwezigheid, vrachtwagenverkeer en lawaai. Kleine en grote ontwikkelingen hebben het gedrag van het groene golfsurfen in vergelijkbare mate veranderd.

De studie zal natuurbeheerders helpen begrijpen hoe intacte corridors moeten zijn om hun ecologische functies te behouden. In dit geval was het hert nog in staat om door het gasveld te bewegen, maar de belangrijkste functie van de migratiecorridor – om de groene golf helemaal te volgen tot in het ideale stadium van plantengroei – ging verloren.

Deze bevinding is belangrijk omdat als migrerende hoefdieren hun foerageervermogen niet kunnen maximaliseren, dit het algemene voordeel van migratie zal verminderen, wat vaak de meest winstgevende strategie is voor hoefdieren die zo divers zijn als het muildierhert van Wyoming, Arctische kariboes of regenjagende antilopen. .

De studie is een waarschuwend verhaal en biedt een duidelijk mechanisme van hoe ontwikkeling binnen corridors de voordelen van migratiegedrag kan verminderen, wat uiteindelijk leidt tot migratieverlies en bevolkingsafname in zeer kwetsbare landschappen.

De onderzoekers hopen dat de bevindingen een manier zullen zijn om de migratie van muilezelherten te behouden.

“Het effect is vrij duidelijk, maar het wijst ook op instandhoudingsoplossingen waarmee we levensvatbare migraties voor toekomstige generaties kunnen behouden”, zegt co-auteur Matt Kaufman van de USGS Wyoming Cooperative Fish and Wild Research Unit in UW. “Zodra de migraties in kaart zijn gebracht, kan de ontwikkeling worden gepland op een manier die de verstoring van trekkende kuddes minimaliseert, of het nu in Wyoming, het Amerikaanse Westen is, of waar het landschap snel verandert.”

Andere co-auteurs van het artikel zijn Till Wyckoff, van The Nature Conservancy, en Hal Sawyer, van Western Eco Systems Technology, Inc.
Het werk komt op het juiste moment, aangezien de afgelopen vijf jaar in de Verenigde Staten verschillende staats- en federale initiatieven zijn geïmplementeerd om immigratiecorridors in kaart te brengen en de impact ervan te minimaliseren.

In Wyoming hebben natuurbeheerders van de staat lang geprobeerd om migratiecorridors in kaart te brengen en te behouden, nu geleid door staatsbeleid. Wereldwijd worden er inspanningen geleverd om de wereldwijde migratie van hoefdieren te identificeren voor gebruik in de planning van natuurbehoud en ontwikkeling.

“Dit nieuwe onderzoek presenteert het meest overtuigende bewijs tot nu toe dat inspanningen om de ontwikkeling binnen migratiecorridors te verminderen, de persistentie op de lange termijn in een veranderend landschap ten goede zullen komen”, zegt Kaufman.