Eerbetoon aan architect John de Castries

Zelfs onder de groep jonge architecten die met hun ambitieuze ontwerpen het stedelijke landschap van het naoorlogse Victoria transformeerde, was John de Castries een buitenstaander.

Hij was destijds de meest innovatieve architect in Victoria en stond bekend om zijn flitsende, zelfs wat sommigen “opvallende” ontwerpen zouden noemen.

Zijn werk schuwt de klinisch spaarzame vormen van naoorlogse woonarchitectuur en is een krachtige viering van zijn omgeving aan de westkust: prachtig terrein en een rijke verzameling gevonden bouwmaterialen.

Hij sloot zich aan bij een internationale beweging die probeerde resoluut te breken met het verleden, met een stijl die bekend staat als modernisme. Dit betekende het vereenvoudigen van vormen, het blootleggen van de scherpe botten van het gebouw en het verwijderen van de uitgebreide versiering van historische stijlen, waardoor functie en materialen konden spreken.

De gebouwen die door de Castries zijn gemaakt, botsen met hun buren in de laat-Victoriaanse straten in het stadscentrum.

Denk aan de golvende rondingen van het CNIB-hoofdkantoor dat in 1951 op 1609 Blanchard Street verrees, drie jaar later gevolgd door de architectuur van Ballantyne’s Florist aan 900 Douglas Street en het Mosaic Building aan 1061 Fort St.

Victoria was comfortabel verankerd in haar historische liefdesrelatie met de esthetiek van Edwardiaanse architecten zoals Francis Rattenbury en Samuel Maclure.

Beide vierden het beroemde klimaat, de complexe topografie en de dramatische vergezichten in alle richtingen van het park. In de jaren vijftig bood dit landschap nog talloze unieke bouwplaatsen, die stuk voor stuk een uniek en vernieuwend ontwerpantwoord opleverden.

De Castries daagde voortdurend de oude lokale bouwtradities en het nieuwe werk van zijn meer ingetogen tijdgenoten uit.

Zijn vroege woningen, waaronder twee huizen uit 1954 – Trend House, op de westelijke helling van Mount Tolme, en Charles Watts’ House, bovenop een rots in de Hooglanden – schokten een discreet Victoriaans instituut, comfortabel verborgen in hun obscure huizen in Tudor-stijl. . Genesteld tussen de lommerrijke straten van Rockland Avenue en delen van Oak Bay.

De Castri werd geboren in Victoria en groeide op in een Italiaans immigrantengezin. Zijn vader was bandregisseur en vocal coach. Maar de Castries vroege ambities van een carrière als concertpianist maakten plaats voor de realiteit van de familiefinanciën. Nadat hij in 1942 afstudeerde aan de Victoria High School, ging hij als leerling-schilder naar de provinciale afdeling openbare werken.

In 1947 trad hij toe tot de architectenpraktijk van Burleigh Wade en Stockdale, en het jaar daarop vertrok hij om te studeren aan de Universiteit van Oklahoma onder Bruce Goff, een bekende leerling van het Amerikaanse architectuuricoon Frank Lloyd Wright.

Goff dompelde zijn studenten onder in een radicaal merk van zeer innovatief expressionistisch ontwerp, waarmee hij Wright’s ‘organische’ idee van architectuur naar nieuwe grenzen duwde. Goff moedigde zijn studenten aan om hun eigen ontwerpvocabulaire te vinden, maar hij was van mening dat persoonlijke expressie geworteld moest zijn in locatie en plaats, alsof het er een integraal onderdeel van was.

In zijn afstudeerscriptie, een voorgesteld gemeenschapskunstcentrum voor Oklahoma City, combineerde de Castries de concepten van een sciencefictiontoekomst, een ideale creatieve gemeenschap en stadsplanning zoals die bestaat.

De Castries en zijn vrouw Paddy keerden in 1950 terug naar Victoria via een transcontinentale tour langs de belangrijkste opdrachten van Wright, waaronder een ontmoeting met de grote man zelf op zijn architectuurschool Taliesin West in Arizona.

De Castries bracht ook een portfolio-afdruk mee van enkele van Goffs fantasievolle ontwerpen. Veel van de meest innovatieve ontwerpideeën van De Castries zijn terug te voeren op dit portfolio, dat zich, samen met zijn eigen bouwkundige tekeningen, bevindt in de afdeling Bijzondere Collecties van de University of Victoria Library.

Hij begon in 1950, eerst in samenwerking met F.W. Nichols, daarna in 1952 alleen. Victoria was klaar voor een bouwhausse van meerdere decennia toen de “boomers” volwassen werden. De ambities waren grenzeloos.

De Castries werd al snel bekend door het werken binnen een strikt geometrisch kader, het gebruik van lokale materialen en het uitbreiden van de reikwijdte van elk gebouw naar de mensen die erin en eromheen wonen.

Zijn grote doorbraak kwam in 1953 met een opdracht voor het House of Direction. Het was een van de 10 demonstratiewoningen in opdracht van het BC Coast Woods Extension Bureau om houtproducten te promoten.

Het werk van De Castries, voltooid in maart 1954, werd onmiddellijk gevierd als het meest innovatieve. Het ontwerp duwde materialen en technologie tot het uiterste.

Het veelhoekige plan ondersteunt een ruitvormig dakspantensysteem dat lijkt te zijn geïnspireerd door de houten casco-technologie. De massieve gemetselde schoorsteen splijt diagonaal over het lichaam van het huis alsof hij tijdens de vlucht ingewikkelde dakvormen afbakent.

De buitenafwerkingen van hout en metselwerk worden doorgetrokken naar het interieur. Al deze elementen zouden de bepalende kenmerken van het ontwerp van De Castries worden.

Burgemeester Claude Harrison knipte het lint door om het House of Fashion te openen. Duizenden mensen keken ernaar in de daaropvolgende weken.

De Castries was een bekende pionier van de moderne West Coast-stijl, maar hij bleef niet beperkt tot het minimalisme van tijdgenoten als Arthur Erickson en Ron Thom, en andere lokale bewoners zoals John Wade, David Hambleton of Alan Hodgson.

West Coast Modern Style-huizen hebben meestal een open postbalkconstructie, schuine of platte daken en grote ramen die uitkomen op het landschap. De Castries gaf er de voorkeur aan onderwerpen uit de natuur te halen, zoals kruisende organische rondingen.

Zijn commissie reageerde op Robin Dunsmuir in 1954 op een locatie aan het water bij Ten Mile Point met behulp van een zeeschelpvorm om het flexibele plan te creëren. Massieve rotswanden rijzen op vanaf de rotsachtige buitenplaats en slingeren zich een weg door het interieur.

Het huis uit 1958 van Walter en Mary Thomson, met zijn innovatieve weergave van structurele balken die in het landschap reiken, klampt zich als een spin vast aan een klif in Rockland.

De Castries zocht vaak inspiratie bij abstracte geometrische vormen: de hoek van 45 graden en het ruitvormige werk in het Trend House, of de gesegmenteerde boog van het Alexander Smith House uit 1954 aan Goldstream Avenue. Beide zijn mooi gerestaureerd door de nieuwe eigenaren.

Zijn tekeningen onthullen vaak, zowel in plattegrond als in hoogte, complexe wiskundige structuren die een veelheid aan ontwerpen ondersteunen en zelfs organiseren: achthoekige rasters, gelaagde gelijkzijdige driehoeken en, in het bijzonder, een gemeenschappelijke referentiehoek van 15°.

Een goed voorbeeld hiervan is een voorstel voor het huis van Dr. John Hunt in Saanich, dat helaas nooit werd gebouwd.

Particuliere aannemers wezen er vaak op dat Jean de Castries “moeilijk te bouwen” kan zijn.

Veel van zijn opdrachten in de fase van voltooiing zijn gedocumenteerd met foto’s van Hubert Norbury, Victoria’s belangrijkste architectuurfotograaf in die tijd.

De Castries verloor nooit zijn liefde voor muziek en was jarenlang voorzitter van de Victoria Symphony Council. Later in zijn leven studeerde hij aan het Victoria Conservatory of Music bij jazz buitenbeentje George Ichihos.

Een nadere blik op zijn benadering van design onthult de geest van de muzikant. Het is alsof elk gebouw wordt doorgespeeld door een consequentie of orkestratie van vormen, vormen, leegtes en volumes.

Sommige, waaronder kerken zoals St. Patrick’s in Oak Bay, residenties zoals het Watts House, dat boven een granieten klif in de Uplands zweeft, of Windsor Otley’s ‘Castle’ uit 1967, genesteld in het dennenbos aan de kust van Salt Spring Island – tonen het drama van Crescendo Visual.

De Castries, opgevoed als rooms-katholiek, bleef zijn hele leven een oprechte aanhanger. Hij staat bekend om verschillende katholieke kerkelijke opdrachten, waaronder St. Patrick’s in 1959, St. Joseph’s Working at 753 Burnside in 1962, en het Queenswood House for Studies (gebouwd in 1965-1967, maar nu gesloopt) voor de Sisters of St. Ann’s. , en anderen.

Zijn laatste opdracht voor de Universiteit van Victoria was in 1985 een kapel op de interreligieuze campus. koloniale bungalow. Het heeft ook een vage verwijzing naar de oude “heilige hut” uit de Bronstijd.

Veel van zijn kerkelijke opdrachten onthullen ook een diep contemplatieve kwaliteit, een gevoel van het heilige dat het repetitieve spel van complexe ruimtes, vormen en texturen informeert.

De Castri overleed in 2005, maar zijn werk en zijn woorden zijn nog steeds bij ons.

Jaren geleden schreef de Castries: “Mensen verlangen naar gebouwen die gebaseerd zijn op tijdloze normen van schoonheid, kwaliteit, harmonie en integriteit. We moeten deze normen niet alleen verlangen, maar ze eisen van iedereen die verantwoordelijk is voor de gebouwde omgeving, inclusief de hele politieke structuur die staat het soort samenlevingen toe dat we nu hebben.”

Werd dit vandaag vaak serieus genomen.

Martin Seeger is architectuurhistoricus en stadscriticus. Hij heeft veel geschreven over de gebouwde omgeving in Victoria.

Galerij bij Wentworth Villa

Er is een overzichtstentoonstelling van John de Castries in het Architectural Heritage Museum van Villa Wentworth, 1156 Fort St, Victoria.

De tentoonstelling is samengesteld door het Royal Institute of Architecture of Canada en is mede samengesteld door de lokale architect Chris Gower en designkunstspecialist Alain Collier.

Het bevat foto’s, tekeningen, schilderijen en architectonische modellen uit meer dan 50 jaar de Castries praktijk. De galerij bevat tientallen lokale commissies, waaronder kerken, scholen, winkelcentra en lokale gebouwen.

Open van 11.00 tot 16.00 uur, donderdag tot en met zaterdag, tot en met 10 september.

Ga voor meer informatie naar goworthvilla.com

>>> Om op dit artikel te reageren, schrijft u naar de redacteur: [email protected]