Een verontrustende, vermoeiende en uiterst angstaanjagende documentaire

Regisseur Laura McGann dompelt ons met de documentaire onder in de boeiende, maar zeer gevaarlijke sport van het vrijduiken diepste adem, Na de reis van Freezer Champion Alicia Zecchini en Safety Diver Stephen Keenan.

“Terwijl ik dieper duik, comprimeert de druk de lucht in mijn longen, totdat mijn longen ongeveer zo groot zijn als mijn vuist”, zegt Zecchini in een voice-over in de documentaire.

“Na 30 meter duwt de druk me naar beneden. Het heet vrije val. En dat vind ik het mooiste. Het voelt alsof je vliegt. De stilte, die is zo uniek. Het is alsof je op de laatste stille plek bent.” op aarde.”

door diepste adem, McGann geeft het publiek voldoende achtergrondinformatie over emancipatie, terwijl hij deze wereld ook verkent als een liefdesverhaal.

Naarmate het verhaal zich ontwikkelt, gaat het over de liefde die deze vrijgelatenen hebben voor de oceaan en de sport, en de liefde die ze voor elkaar hebben. Dit alles gaat gepaard met betoverende foto’s van de oceaan.

“Als je niet de juiste medische zorg hebt, kan het heel snel bergafwaarts gaan.”

diepste adem Het begint met een grote hoeveelheid archiefmateriaal, het leren kennen van Zecchini en Keenan en het begrijpen waarom ze zich aangetrokken voelen tot het vrije leven, wat hun ouders Enzo en Peter grotendeels hebben verteld.

Maar de documentaire neemt een wending wanneer hij de psychologische en fysieke uitdagingen van duikers, en de gevaren die daarmee gepaard gaan, belicht, met aangrijpende beelden van duikers die “black-out” raken als ze de oppervlakte naderen.

“Naar de bodem van de zee duiken kan intimiderend zijn, zelfs voor redacteuren”, zegt journalist en auteur Adam Skolnick. diepste adem. “Je moet uit deze diepe meditatie breken, want als je weer aan de oppervlakte komt, begint het werk pas echt.”

“Je moet de lengte van een wolkenkrabber van 70 verdiepingen zwemmen. … Je zuurstoftoevoer is al verminderd. Je duwt harder, dus je hartslag neemt toe en je verbrandt die zuurstof sneller. Nu ga je naar het punt waarop nee, we hebben niet genoeg zuurstof om systemen draaiende te houden. Daarom kun je black-outs krijgen.”

Verhaal gaat verder

Zoals redactionele medewerker William Troubridge uitlegt, vinden black-outs in wezen plaats wanneer de hersenen ‘zichzelf in wezen uitschakelen’.

“Het is een soort veiligheidsmechanisme”, zegt Trubridge in de documentaire. “Het brein houdt zichzelf in stand door al zijn functies uit te schakelen.”

“Vanaf dat moment heb je nog een minuut of twee voordat de hersenbeschadiging begint. Als je niet de juiste medische zorg hebt, kan het heel snel bergafwaarts gaan. Het is zeker niet iets om lichtvaardig over te doen.”

Zoals we in de film leren, begon het pad van Kenan om een ​​veilige duiker te worden nadat hij ernstig gezichtsverlies leed.

Keenan en Zecchini ontmoetten elkaar tijdens de Vertical Blue-wedstrijd op de Bahama’s. Zoals uiteengezet in de film, had Zecchini moeite met duisternis, maar kon hij daar voorbij komen na een training met Keenan.

Het paar bleef na die wedstrijd samen oefenen, totdat we bij het grote gedocumenteerde moment aan het einde van de film kwamen.

Hoewel dit een verhaal is van waargebeurde gebeurtenissen, wat betekent dat je een goed idee kunt krijgen van deze twee met een snelle online zoekopdracht, plaagt McGann ook het einde in de hele film (wat we hier niet helemaal zullen verklappen). Het meest indrukwekkende, zelfs als je weet wat er aan de hand is, lijkt je hart nog steeds naar je maag te zinken in die laatste momenten van de documentaire.

Terwijl McGann een prachtige reeks beelden samenstelt, zijn het de simpele geluiden van een hartslag en stille momenten in de film die echt indruk maken, waardoor jullie allebei doodsbang maar toch aan het scherm gekluisterd blijven.

Deepest Breath in geselecteerde bioscopen op 14 juli, beschikbaar op Netflix op 19 juli