Een Oekraïense tiener met een schotwond leidt 4 mensen in veiligheid tijdens een Russische aanval

“Er was alleen een vastberadenheid om vooruit te gaan.”

Chernichenko, die van plan was om met haar peettante om te gaan en te proberen te wachten buiten het meedogenloze spervuur ​​in de buurt van haar lokale gemeenschap in Komichovaka, belandde op de vlucht nadat twee mannen gewond raakten bij een aanval en iemand nodig had om hen naar het ziekenhuis te brengen.

• Welke vragen heeft u over de Russische inval in Oekraïne? Stuur een e-mail naar [email protected]

Haar dramatische ontsnapping vond plaats op 1 mei toen Russische troepen hun offensief in de oostelijke Donbass-regio van Oekraïne escaleerden, met als doel een groter deel van Donetsk en Luhansk te veroveren, samen met de volledige controle over Mariupol, waar een onbepaald aantal Oekraïense strijders achterblijven. Staalfabriek Azovstal.

Oekraïense functionarissen hebben zaterdag bevestigd dat alle vrouwen, kinderen en ouderen zijn geëvacueerd uit de uitgestrekte staalfabriek uit het Sovjettijdperk, terwijl andere inwoners van belegerde gebieden in Oost-Oekraïne voortgaan met het maken van schrijnende reizen naar het westen buiten het onmiddellijke oorlogsgebied.

reddingsmissie

Chernychenko vertelde CBC dat ze, nadat ze de beschietingen had gehoord, met haar fiets van haar huis naar de plaats was gereden waar twee mannen granaatscherven hadden.

In de chaos die volgde, besloot ze dat de mannen naar het ziekenhuis in Bakhmut moesten gaan, een gebied op ongeveer een uur rijden. Een van de gewonden had een auto die hen daarheen kon brengen, maar door de hevige gevechten in de buurt wilde niemand rijden.

Dus Chernichenko nam de leiding.

De twee gewonden stapten in de auto met een van hun vrouwen en een andere man bood aan om te helpen navigeren.

Rijden om de mijne te ontwijken

Ze zegt dat ze bij het verlaten van het dorp onder een brug door reden en ze een paar honderd meter voor haar mijnen zag zitten als “schaakstukken” waar ze doorheen moest.

Boven aan de weg was een pilaar in tweeën gespleten en naast een van de helften lag het lichaam van een vrouw.

Chernichenko, die al kon rijden, zegt dat toen ze de hoek naderden, zij en haar passagiers plotseling werden beschoten door Russische troepen.

Ook de auto werd geraakt. De motor stopte even voordat hij opnieuw startte.

Haar benen bloedden en de pijn verspreidde zich naar haar voeten. Ze was opgelucht toen de vlucht van 20 minuten voorbij was en ze Oekraïense troepen tegenkwamen die de leiding namen en iedereen werd naar het ziekenhuis gebracht.

Chernichenko werd geraakt door minstens vier kogels en de kleine teen van haar linkervoet explodeerde.

Terwijl ze het verhaal opnieuw vertelt vanuit haar ziekenhuisbed, heeft ze vertrouwen in zichzelf en zegt ze zelfverzekerd dat ze geen andere keuze heeft dan te handelen.

Ze is 15 jaar oud en ze portretteert een persoon die jarenlang voor zichzelf heeft gezorgd.

Maar als de dokter haar komt vertellen dat ze het verband moet verwisselen, schreeuwt ze dat ze niet wil gaan.

Wanneer ze naar een andere kamer wordt verplaatst, is haar geschreeuw te horen door de gang van het ziekenhuis.

“Het is afschuwelijk”, zegt dr. Halina Hachkevich, hoofd van de traumaafdeling van het St. Nicholas Children’s Hospital in Lviv.

Het verdriet van mensen zien.

Chernychenko deelt een kamer met een meisje dat op 8 april met haar moeder Kramatorsk probeerde te ontvluchten toen een raket insloeg, waarbij ten minste 59 mensen omkwamen.

Het meisje raakte bij de explosie gewond, terwijl haar moeder om het leven kwam.

Hatchkevich zegt dat haar team elke week ongeveer een dozijn pediatrische patiënten uit het oorlogsgebied ontvangt. De jongste is pas negen maanden oud.

In Lviv arriveerden buitenlandse artsen uit de Verenigde Staten en Italië om te helpen met de operaties, maar in de gemeenschappen langs de frontlinie hadden artsen en mensen zonder medische opleiding moeite om zorg te verlenen terwijl hun ziekenhuisgebouwen werden aangevallen.

Ziekenhuis belegerd

Voor de oorlog werkte Kostyantin Sokolov, 35, in de staalfabriek van Azovstal, waar hij hielp bij het beheren van de levering van apparatuur, maar op 24 februari, toen Russische troepen het land binnenvielen, verhuisde hij naar een kraamkliniek in Mariupol, waar zijn moeder werkt als een dokter.

Hij bracht er ongeveer twee maanden door voordat hij en zijn ouders moesten vluchten.

Het ziekenhuis werd meerdere keren aangevallen. Sokolov, die geen medische opleiding had genoten, zorgde voor diesels voor generatoren, vervoerde mensen op brancards en deed lichten aan zodat artsen operaties konden uitvoeren en kinderen konden krijgen.

Wanneer is de laatste? Bomaanslag op het kraamkliniek in Mariupol Op 9 maart zei Sokolov dat er een golf van patiënten was aangekomen die hulp nodig hadden.

Hij en zijn ouders wilden zo lang mogelijk in Mariupol blijven, maar werden gewaarschuwd door de Russische troepen, die nu de havenstad beheersen, dat ze moesten vertrekken.

“Het tactische team heeft ons gevraagd te evacueren, anders worden we geëxecuteerd”, zei hij tegen CBC terwijl hij in een lange rij stond om gas te vervoeren in Lviv, waar hij een week geleden aankwam.

Toen ze op 19 april Mariupol verlieten, zei hij dat hun auto onder vuur kwam te liggen.

“Godzijdank hebben ze geen goede sluipschutter”, grapte hij.

filterkamp

Ze passeerden een reeks door Rusland gecontroleerde controleposten en een zogenaamd filterkamp waar zijn telefoon werd doorzocht en hij werd ondervraagd over de vraag of hij connecties had met het Oekraïense leger of de veiligheidsdiensten van het land.

Hij bleef daar ongeveer vier uur, wat volgens hem veel minder was dan de meeste mannen van zijn leeftijd omdat hij op reis was met zijn moeder, die arts was.

Als zijn ouders eenmaal gesetteld zijn, hoopt hij terug te keren naar Oost-Oekraïne, waar hij zegt zich bij de strijd aan te sluiten.

In het ziekenhuis in Lviv weet Chernichenko niet wat haar te wachten staat.

Hoewel ze een korte afstand op krukken kan lopen, zal ze dagen, zo niet weken, doorbrengen voordat ze uit het ziekenhuis wordt ontslagen, wetende dat het onveilig zal zijn om terug te keren naar haar dorp in Donetsk.

Haar beste optie is nu, zegt ze, een verpleegster te bellen die ze in de trein naar Lviv ontmoette, die Chernychenko een nummer gaf en aanbood om voor haar te zorgen toen ze uit het ziekenhuis was.

“Oorlog is het ergste dat kan gebeuren in dit leven”, zei ze.

“Het heeft geen zin voor mij om iemand de schuld te geven. Je kunt maar één persoon de schuld geven en hij is” [Russia’s] president.”