Een Nederlandse borgsteller biedt een glimp van een dieper liggend probleem voor Europa

Een paar maanden geleden was Geert Wilders een gruwel voor de meeste Nederlandse politieke partijen.

Al twintig jaar een ontwrichtende en verdeeldheid zaaiende kracht aan extreem-rechts. Wilders heeft gezegd dat hij de immigratie uit moslimlanden wil beëindigen, een hoofddoekbelasting wil opleggen en de Koran wil verbieden. Hij noemde de Marokkaanse immigranten ‘de Ghazi’. Zijn Partij voor de Onafhankelijkheid heeft het vertrek uit de Europese Unie gesteund.

Maar bij de nationale verkiezingen van november heeft dhr. Wilders heeft gewonnen. Bijna een kwart van de Nederlandse kiezers koos voor zijn partij, die 37 van de 150 zetels in de Tweede Kamer behaalde, een enorme marge naar de maatstaven van een gefragmenteerd partijensysteem dat steunt op consensus en coalitievorming.

Sindsdien is dhr. Wilders werd een onweerstaanbare politieke kracht. “Hij is enorm”, zegt Janka Stoker, Mr. Wilders is hoogleraar leiderschap en organisatieverandering aan de Rijksuniversiteit Groningen. “Ze kunnen hem niet zomaar negeren.”

Deze situatie heeft van Nederland een testcase voor Europa gemaakt. Omdat Nederland hierdoor worstelt met de vraag wat te doen met extreemrechtse krachten die tot nu toe mainstream zijn geworden.

Italië heeft al een extreem-rechtse leider, en de Zweedse regering is afhankelijk van een partij met neonazistische wortels. Rechts vertegenwoordigt momenteel een aanzienlijk deel van de oppositie in Frankrijk en Duitsland, waardoor de vraag rijst hoe lang dit nog op afstand kan worden gehouden.

In Nederland houden sommige reguliere partijen hun neus dicht bij de heer. De onderhandelingen vorderden naar de Kamer om een ​​manier te vinden om met Wilders samen te werken.

Coalitiegesprekken om een ​​nieuwe regering te vormen, die historisch gezien weken of maanden duurden, mislukten in februari. De genoemde Dhr. Niet wat Wilders zei of deed om het politieke establishment verder te beledigen, maar in termen van begrotingscijfers.

Dhr. Het was een alledaagse hindernis die de diepe normaliteit van Wilders en zijn politieke acceptatie door andere partijen verraadde.

“Zijn normaliteit is te snel gegaan”, zegt de Nederlandse politicoloog Kass Mudey van de School of Public and International Affairs van de Universiteit van Georgia.

‘De meeste reguliere media en politici beschouwen coalitiegesprekken met Wilders als vanzelfsprekend’, zei hij. Mude zei: “Dit lijkt ook de mening van de meerderheid van de Nederlanders te zijn.”

Toch hebben linkse partijen duidelijk gemaakt dat zij Wilders afwijzen. Maar ze twijfelden er niet aan hoe ze met hem moesten regeren; Het is voor partijen over het hele politieke spectrum.

Dhr. Wilders heeft onderhandeld met de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie, een centrumrechtse partij die de afgelopen dertien jaar aan de macht is geweest; Peasant Citizens Movement, een populistische pro-boerenpartij; en de New Social Deal, een nieuwe centristische partij. Samen hebben deze vier partijen 88 zetels in de Tweede Kamer.

Maar dhr. Het ongemak van de onderhandelingspartners van Wilders is voelbaar, ook al uiten ze dat niet publiekelijk.

Dhr. Er heersen zorgen rond Wilders, al vroeg in de onderhandelingen, toen alle vier de partijen rond de tafel de ongebruikelijke stap namen om een ​​document te ondertekenen om de Nederlandse grondwet te handhaven, een document dat al lang geaccepteerd is.

Deze belofte, evenals de noodzaak om de steun van meerdere partijen te consolideren, heeft het voor de heer moeilijk gemaakt. Zal naar verwachting het potentieel van Wilders beperken.

Het document is ondertekend door dhr. Het hielp Wilders enige politieke afstand te nemen van zijn extreme standpunten terwijl hij probeerde een gemeenschappelijke basis te vinden met andere partijen, waardoor de indruk werd gewekt dat hij zijn opvattingen matigde.

Maar dhr. De partij van Wilders is geheel om hem heen gebouwd en heeft een unieke structuur die hem een ​​uniek mandaat geeft. Het platform omvat verschillende ongrondwettelijke voorstellen, waaronder een verbod op moskeeën en islamitische scholen.

Dhr. Wilders heeft gezegd dat hij zijn mening niet heeft veranderd en heeft geweigerd de opmerkingen terug te nemen die hem in de problemen brachten. Daartoe behoorde ook zijn vraag aan de achterban in 2014 of ze meer of minder Marokkanen in Nederland wilden, met als resultaat ‘Minder! Minder!” Van de menigte.

“Onze kijk op en kritiek op de islam is niet veranderd”, zei hij. Wilders vertelde dit vorige maand aan de wetgevers.

Het land en het politieke establishment blijven een blijvende kwestie waar de heer Wilders mee te maken heeft, omdat hij weigert afstand te doen van zijn meest extreme uitspraken, en omdat hij en zijn partij één zijn.

“De vraag is: hoe geloofwaardig is iemand die de Grondwet al bijna twintig jaar niet serieus heeft genomen?” zegt Leonie de Jonge, universitair docent Europese politiek en samenleving aan de Rijksuniversiteit Groningen. “Als je naar zijn Twitter-feed kijkt, meent hij het niet.”

Tegelijkertijd heeft dhr. Wilders is een bekende grootheid, een van de vele tegenstellingen die hem omringen. Hij is een van de bekendste gezichten van de politiek in Nederland en staat bekend om zijn botte taalgebruik. Hij is sinds 1998 lid van de Tweede Kamer en is daarmee het langstzittende lid.

Meestal maakte hij deel uit van de oppositie. Maar hij behaalde zijn grootste overwinning bij de laatste verkiezingen door zijn al lang bestaande verzet tegen immigratie te koppelen aan andere kwesties waar de Nederlandse burgers veel belang aan hechten, zoals een gebrek aan betaalbare woningen.

In een poging een uitweg te vinden uit de impasse bij het vormen van een regering – en om de allerfavoriete nieuwe verkiezingen te vermijden – hebben politici gesproken over onconventionele regelingen met weinig of geen precedent.

Sommigen hebben het idee geopperd om een ​​minderheidscoalitie te vormen of een kabinet bestaande uit ministers van andere kleine partijen. Het kunnen ook politieke buitenstaanders zijn, gerespecteerde ex-politici die helpen een grotere buffer tussen het kabinet en het parlement te creëren. Maar politieke analisten en politici zelf zijn er niet duidelijk over wat dit in de praktijk betekent.

Maar zelfs die opties die Mr. De rol van Wilders kan worden verkleind. Ze zouden kunnen voorkomen dat hij premier wordt, maar in elk hypothetisch scenario zou zijn partij deel moeten uitmaken van de regering. Je kunt er niet omheen.

Tijdens de mislukte coalitiebesprekingen van vorige maand heeft dhr. Wilders maakte van zijn kans in de politieke schijnwerpers gebruik om zich van zijn beste kant te laten zien en zichzelf als professioneel en creatief te presenteren.

‘Ik gedroeg mij als de leider van de grootste partij’, zei hij. Dat zei Wilders tijdens een recent debat in de Tweede Kamer.

Zelfs traditioneel vijandige delen van de Nederlandse nieuwsmedia hebben hem omschreven als betrouwbaar en professioneel, waaronder de linkse krant De Volkskrant, die hem al lange tijd bekritiseert.

Nog steeds dhr. Wilders blijft worstelen op de sociale media, een favoriet platform voor zijn meest buitensporige uitbarstingen. dr. Volgens Stoker is dhr. Aan de ene kant van Wilders blijft zijn gedrag vragen oproepen over zijn vermogen om als verenigende kracht te dienen.

Voorlopig moeten de vier onderhandelende partijen opnieuw beginnen te praten en een consensus bereiken over wat voor soort coalitiestructuur zij kunnen steunen voordat ze proberen een regeerakkoord vrij te geven.

In de nieuwe onderhandelingsronde heeft dhr. Hoewel de kansen op een traditioneel bondgenootschap met Wilders wellicht kleiner worden, blijft die voorkeur bestaan.

Dhr. Wilders zegt dat hij het land zelf wil leiden. Toen hem in een recent parlementair debat werd gevraagd of hij nog steeds premier wilde worden, was hij ondubbelzinnig: “Ik kan niet wachten.”