Een bezoek aan Oeganda 50 jaar nadat de Aziatische gemeenschap werd verbannen

In augustus 1972 kregen tienduizenden Aziatische Oegandezen plotseling te horen dat ze het land moesten verlaten.

Ze hadden 90 dagen om hun spullen in te pakken en ergens anders heen te gaan, een gedwongen verplaatsing op bevel van president Idi Amin het jaar nadat hij de macht had overgenomen door een militaire staatsgreep.

Onder degenen die zich haastten om het land te verlaten, waren de ouders van Omar Sachedina, een correspondent voor nationale zaken voor CTV News.

Deze maand, voor de 50e verjaardag van deze uittocht, bezocht hij Oeganda met zijn moeder in een poging erachter te komen waar zijn familie ooit was.

“Ze spraken veel over Oeganda en ze herinnerden het zich altijd als een heel idyllisch land, waar in de zomer een lekker zacht briesje staat en waar mangobomen staan”, zei hij tegen CTV Your Morning Monday vanuit Jinja. , Oeganda.

“En ze spraken er met liefde over, behalve dat moment in augustus 1972 toen de Aziaten – dus mensen uit India en Pakistan, die trouwens al meerdere generaties in dit land zijn – werden gedwongen te vertrekken.”

Amin beval de uitwijzing van alle Oegandezen van Zuid-Aziatische afkomst in 1972 te midden van een wolk van anti-India sentiment, waarbij hij de Aziatische gemeenschap van het land beschuldigde van ontrouw en de economie saboteerde door de rijkdom van het land te beheersen.

Deze spanningen vloeiden voort uit de koloniale overheersing van het Britse rijk van Oeganda, waarin de Britten Aziatische Oegandezen vaak naar hogere posities promootten boven zwarte Oegandezen, wat resulteerde in de precaire gelaagdheid van de samenleving. Tegen de tijd dat Oeganda in 1962 onafhankelijk werd, vormde de Aziatische gemeenschap de ruggengraat van de economie van het land, maar dit economische succes maakte het een doelwit van smaad. Idi Amin wilde meer macht, rijkdom en kansen geven aan zwarte Oegandezen.

In eerste instantie werden alleen degenen die na de onafhankelijkheid van Oeganda geen staatsburgerschap kregen, opgenomen in het bevel om te vertrekken, maar al snel werd duidelijk dat bijna alle Aziatische Oegandezen gedwongen werden hun huizen te verlaten en het land uit te gaan. Er waren 80.000 getroffen in 1972.

“Je kunt je alleen maar voorstellen hoe het was nadat ze generaties lang in dit land waren gevestigd en verbleven, ze kregen maar drie maanden om in te pakken,” zei Satchidina. Er zijn alleen gruwelijke verhalen van mensen die controleposten passeren van de hoofdstad Kampala naar de luchthaven […] In sommige gevallen werden de sieraden volledig uit hun handen gerukt, waardoor ze niet veel van hun bezittingen konden meenemen en [having to] Van niets beginnen.”

De wereldgemeenschap reageerde geschokt, maar toen het tot het doordrong dat het serieus was en zou worden afgedwongen, openden veel landen hun deuren voor degenen die werden verdreven.

Canada was een van de eerste landen die actie ondernam en nam tussen 1972 en 1974 ten minste 6.000 Oegandese Aziatische vluchtelingen op. wijde selectie. als een succes. Veel expats in Canada spraken Engels en waren gehecht aan banen die overeenkwamen met hun vaardigheden, wat hun overgang vergemakkelijkte

Sachedina’s vader kwam naar Canada tijdens de eerste vluchtelingenstroom, omdat zijn moeder voor Canada een korte periode in Groot-Brittannië woonde.

Hij beschreef hun reis naar Canada als een “heel zoet en bitterzoet moment”.

“Mijn ouders hadden niet eens sneeuw gezien voordat ze aankwamen [Canada],” hij voegde toe.

Ondanks de belangrijke rol van Canada bij het helpen van Aziatische Oegandezen die gedwongen zijn te vertrekken, is dit voor veel Canadezen een onverteld verhaal. Sachedina voegde eraan toe dat hij er op school nooit van had geweten – hij wist dat het alleen gebeurde vanwege de verhalen die zijn ouders hem vertelden.

Hij zei dat de mogelijkheid om met zijn moeder naar Oeganda te reizen – zijn vader is een paar jaar geleden overleden – “extreem kostbaar” was, en merkte op dat hoewel het een heel persoonlijk verhaal is waar hij de afgelopen tien jaar aan heeft gewerkt, “het een verhaal is dat is in zekere zin een verhaal van elke Canadees.”

Sachedina’s reis om meer te weten te komen, niet alleen over de geschiedenis van zijn familie, maar ook over andere Canadese immigranten die uit Oeganda zijn verdreven, zal in oktober worden vrijgegeven in een exclusieve W5-documentaire.