Dexter’s man meldt zich aan bij een vluchtelingencentrum aan de Oekraïense grens

Dexter, NM – Mike Jimenez woont momenteel bij zijn zus Dexter, maar hij reist meestal de wereld rond.

“Nieuw-Zeeland, Australië, een eiland in de Stille Oceaan genaamd Roratonga, en Shanghai, China”, zei Jimenez, terwijl hij ook enkele van de plaatsen opsomde die hij bezocht.

Sinds hij in 2015 met pensioen ging, springt de gepensioneerde universiteitsleraar naar eilanden en landen over de hele wereld. Hij was van plan om in april de Mount Everest te beklimmen, maar de Russische invasie van Oekraïne en berichten over de ontheemden lieten hem emotioneel uitgeput raken en veranderden zijn plannen.

“Hoe meer ik zag, hoe meer ik iets moest doen”, zei Jimenez.

Daarna verkocht hij veel van wat hij bezat en na onderzoek besloot hij naar Polen te gaan in de hoop de vluchtelingen te helpen. Daar hoorde hij van een vluchtelingencentrum dat was gestationeerd in een oud winkelcentrum in de stad Przymysl aan de Pools-Oekraïense grens.

Jimenez bracht daar twee weken door met opruimen, voorraden uitladen en Oekraïners helpen die door de oorlog uit hun thuisland waren verdreven. Mannen in de strijdbare leeftijd worden gedwongen achter te blijven om te proberen de Russische troepen af ​​te houden, dus Jimenez zei dat de meeste aankomsten vrouwen, kinderen, ouderen en gehandicapten zijn.

Ze kwamen elke dag met de trein, bus, auto of busje aan en werden voorzien van voedsel, hygiëneproducten, kleding, medicijnen en zelfs dierenverzorging. Na 48 uur wordt de vluchteling overgebracht naar een ander land om een ​​nieuw leven te beginnen. Een onbekende toekomst wacht op hen en het verleden verandert in puin.

Ze verlaten hun land. De meesten van hen spreken geen Engels of een andere taal. “Ze worden naar een ander land gestuurd waar ze de cultuur niet kennen, de taal niet en misschien kennen ze niemand, dus hun cultuur wordt vernietigd”, zei Jiménez.

Het vluchtelingencentrum had telefoonopladers, dierenbenodigdheden en zelfs entertainment voor de kinderen. Maar de echo’s en schokken van oorlog zijn er altijd geweest.

“Sommige van deze mensen hebben een blanco blik op hun gezicht. Ze staarden gewoon in de verte,” zei Jimenez.

Maar zelfs te midden van de wanhoop en verwoesting, zei Jimenez dat er schijn van inspiratie is. De Britse vrouw in een rolstoel die vrijwillig meedeed, evenals twee mannen in een vrachtwagen uit Nederland, zetten alles op het spel om vluchtelingen naar het centrum te vervoeren of voorraden te bezorgen aan mensen in nood.

Veel van deze vrijwilligers hadden te maken met ongemakkelijke en gevaarlijke omstandigheden om te helpen.

“Het was daar winter en het sneeuwde. Er waren vrijwilligers die buiten in tenten sliepen. Er kwamen mensen binnen en gingen zo hard als ze konden aan het werk”, zei Jiménez.

Hoewel hij niet van plan is terug te keren om meer werk voor het centrum te doen, zei Jimenez dat hij de tijd dat hij er is op prijs stelt.

“Het is een echt gevoel iets te doen zonder enig voordeel om iets terug te krijgen. Je moet het gewoon doen, en dus voel je je goed om het te doen,” zei hij.

Jimenez is van plan om binnenkort een fietstocht van een maand naar Seattle te maken, in een poging met mensen te praten en het bewustzijn over de situatie in Oekraïne te vergroten.