De Nederlandse matroos zal Bermuda missen – The Royal Gazette

Dutch Sailor District “Marcel” Heibroek (Foto door Jesse Muniz Hardy)

Het Nederlandse zeevarende district “Marcel” Heibroek geeft toe dat het een beetje verzekerd is. Vorig jaar zou hij op 13 juli vanuit Oriental, North Carolina, naar de Azoren varen.

“Maar ik hield niet van nummer 13 en besloot op de 14e te vertrekken”, zei meneer Hebrook.

Maar pech lijkt zijn 40 meter hoge zeilboot te hebben gevolgd, zo slechtIn elk geval.

80 mijl ten noorden van Bermuda krijgt hij te maken met een winterstorm met windsnelheden van 30 tot 40 knopen.

Hij dacht dat hij het gure weer prima doorkwam, totdat hij uren later wakker werd op de bodem van zijn boot.

“Ik lag voor mijn oven in mijn boot”, zei hij. “Mijn laatste herinnering is dat ik met water werd besproeid.”

zo slecht In het dok (foto bijgevoegd)

Hij vertoonde geen verwondingen, behalve kneuzingen aan de billen.

“Ik vroeg me af wat er met me was gebeurd”, zei hij. “Het was doodstil. Er was geen teken van de storm. Mijn zeilen klapperden, dus ik rolde ze en besloot wat te gaan vissen.”

En pas later, toen hij de zeilen weer opendeed, zag hij dat ze gescheurd waren. Rondkijkend in de boot was er andere schade. Zijn zonnepanelen bungelden aan een kabel en later ontdekte hij een lek.

“Ik dacht na over wat er met mij was gebeurd”, zei hij. “Hoe kan dat, ik merkte het niet toen ik eerder de zeilen oprolde?”

Nu denkt de 73-jarige dat hij misschien niet alleen een paar uur van zijn geheugen kwijt is, maar misschien zelfs meerdere dagen.

“Het duurt meestal ongeveer tien dagen om van North Carolina naar Bermuda te varen”, zei hij. “Dit was 29 juli, 14 dagen later.”

Heb dezelfde blauwe body gekocht zo slecht In 2019 bracht hij in Fort Lauderdale, Florida, de eerste maanden van de pandemie in lockdown door in Lake Worth, Palm Beach, Florida. In de zomer van 2020 verliet hij Florida maar ontdekte al snel een probleem met zijn dieselmotor. Uiteindelijk bracht hij een jaar door in Oriental, North Carolina, waar hij motorreparaties onderging.

Toen hij in juli 2021 voor de kust van Bermuda zeilde, ontdekte hij dat hij opnieuw een onderhoudsbeurt nodig had.

‘Het was het dichtstbijzijnde land van Bermuda,’ zei hij, ‘maar tegen die tijd was ik 200 mijl van Bermuda verwijderd.’ “Dus ik ben terug in die richting.”

De heer Heebrooke zei dat hij had geprobeerd radiocontact te maken met Bermuda, maar zei dat hij betrokken was geweest bij het oplossen van het lek en niet op de radio had gereageerd. Toen hij Castle Harbor naderde, verscheen de boot van het Bermuda Regiment.

“Ze kwamen met volle kracht”, zei hij. “Ze zeiden dat je hier niet mag komen, je moet naar St. George. Ze hebben me naar St. George gebracht.”

Toen hij voor anker ging in Convict Bay, St. George, gleed zijn hele ligplaats uit en slipte.

Hij bracht zijn eerste dagen door in Bermuda, wachtend om van Covid-19 af te komen. Toen dat was afgehandeld, bracht hij de volgende tien maanden door met het repareren van zijn boot. De gepensioneerde had weinig geld, dus hij moest er zelf aan werken.

In de tijd dat hij hier was, was hij een vaste klant geworden in het Boardwalk Cafe op Water Street in St. George. Hij zei dat de wifi daar, gebak en koffie het een geweldige ontmoetingsplaats maken voor zeilers.

Het was ook een goede plek om mensen te ontmoeten. Meneer Heybroek praat graag met andere klanten.

“Iedereen speculeert dat de Bermudadriehoek mij heeft verbonden,” zei hij, “maar ik weet niet wat er is gebeurd.”

Het begon afgemeerd aan Convict Bay, maar verhuisde naar Dolly’s Bay, St. David’s.

‘Je kunt mijn boot alleen zien vanuit de oude Black Horse Tavern,’ zei hij.

En terwijl hij hier was, hielp de Mariner Club in Hamilton hem. Veel Bermudians namen ook contact met hem op door ankers, transport en hulp te bieden bij het vinden van materialen om zijn boot te repareren.

Hij voelt zelfs tranen in zijn ogen als hij praat over de vriendelijkheid van de Bermudians.

Op een keer hoorde iemand in het Boardwalk Cafe hem praten over zijn behoefte om zijn boot naar nieuwe ligplaatsen te verplaatsen, en bood hem hun boot aan.

“Hun boot was in het Verenigd Koninkrijk, dus ze zeiden dat ik welkom ben om hun ligplaats in Dolly Bay gratis te gebruiken, zolang ik in Bermuda ben”, zei de heer Hebrook. “Met mijn ankerplatform kwam een ​​Fransman die daar aan het duiken was met een boot. Ik zei dat als ik een platform met rollen aan de onderkant zie, het van mij is. Hij stapte af en hij kwam naar beneden en zei is dat hem? Dus ik kreeg mijn platform terug, maar er ontbraken stukken.”

Dat staat nu vast.

Hij komt oorspronkelijk uit Nederland, maar woont al 40 jaar in Grenada, Spanje.

Op een gegeven moment runde hij zijn eigen restaurant op het strand met een capaciteit van 500 mensen.

“Toen ik mijn bedrijf verkocht, dacht ik dat ik klaar was om met pensioen te gaan en van het leven te genieten”, zei hij. “Maar voor dat moment moet je volwassen zijn. Na een jaar niets doen, kwam ik terug en heb de afgelopen 10 jaar in een apotheek gewerkt.”

In de jaren 80 bouwde hij zijn eigen zeilboot.

“Ik was oorspronkelijk een kleermaker,” zei hij. “Ik dacht, op een gegeven moment, als je kleermaker bent, kun je stukken stof aan elkaar plakken om iets te maken. Ik kan ook een boot bouwen. Dit was mijn oude boot. Ik woonde bijna permanent op deze boot.”

Maar toen hij met pensioen ging, wilde hij meer luxe. Hij verkocht zijn appartement in Spanje, kocht een kleinere woning en ook zo slecht.

Hij beschreef het leven op een boot als “absolute vrijheid”.

Hij is van plan om volgende maand weer naar de Azoren te vertrekken, wanneer de stromingen van de Golfstroom en de heersende winden het meest gunstig zullen zijn voor het zeilen.

“Nu heb ik bijna geen betrekkingen met Nederland, alleen taal,” zei hij.

Zijn plan is om uiteindelijk weer in Spanje te belanden, waar hij zijn kleinere appartement gaat verkopen.

“Ik dacht dat het leuk zou zijn om een ​​plek te hebben om naar terug te gaan,” zei hij. “Nu besef ik waar je woont, en je huis is waar je hart is, en waar je haak valt. Daar heb ik een koper voor, maar ik moet terug om al het papierwerk te doen. En je moet het zelf doen. ”

Mr. Heebrooke zei dat het erg moeilijk zou zijn om Bermuda te verlaten.

‘Ik zou hier niet kunnen wonen’, zei hij. ‘Ik kan het me nu veroorloven omdat ik op de boot woon. Maar ik heb mijn hart verloren aan Bermuda. Ik heb hier nu zoveel vrienden dat ze me rondrijden.’

Hij houdt heel veel van Bermuda en is blij met hem. Zijn hoop is om ooit terug te keren.