De legendarische rockcriticus uit Vancouver, Tom Harrison, is op 70-jarige leeftijd overleden

Artikel inhoud

Er waren veel muziekschrijvers in Vancouver. Maar er was maar één Tom Harrison.

Artikel inhoud

Vanaf het midden van de jaren zeventig tot aan zijn pensionering in 2017 was Harrison de decaan van lokale rockcritici en schreef hij letterlijk duizenden verhalen uit de provincie en Georgia Street die lezers inzicht gaven in de lokale en internationale muziekscènes.

Artikel inhoud

“Tom is er vanaf het begin geweest als een groot voorstander van de bloeiende muziekscene in Vancouver”, zegt Sam Feldman, mede-manager van Diana Krall, Elvis Costello en James Taylor. “Helemaal genderneutraal. Geweldige smaak, meningen en feedback altijd gebaseerd op integriteit en een hart dat groot genoeg is om nooit iemand te bekritiseren, zelfs als ze denken dat het nodig is.”

“Hij hield echt van muziek, en hij was de aardigste man”, zei Paul Hyde van Payola $. “Het belangrijkste voor mij is dat hij altijd heel eerlijk was in zijn beoordelingen, vooral tegenover lokale bedrijven. Zelfs als het niet goed was, zou hij de beoordeling bemoedigend (een) maken in plaats van afwijzen.

Artikel inhoud

“Ik denk dat dat hem geliefd maakte bij veel bands, dat waardeerden ze. Ze kregen een beetje ruimte om te groeien van Tom, wat belangrijk was.”

Harrison kreeg op eerste kerstdag een beroerte en stierf op 27 december in het Burnaby Hospital zonder bij bewustzijn te komen. Hij was 70 jaar oud. Helaas kreeg hij in 2000 een eerdere beroerte waardoor hij gedeeltelijk verlamd raakte. Maar hij hield vol.

“Het tastte zijn rechterkant aan”, zei zijn vrouw, Kerry Moore, een andere voormalige Territory-schrijver. “Hij had helemaal geen verstand aan deze kant, het doodde alle zenuwen aan deze kant. Maar hij was linkshandig, dus hij bleef maar doorgaan.”

Thomas Alan Harrison werd geboren op 11 maart 1952 in St. Boniface, Mann, dat nu deel uitmaakt van Winnipeg. Toen hij een kind was, huppelde zijn familie van Winnipeg naar Edmonton voordat ze zich vestigden in Noord-Vancouver.

Artikel inhoud

In een biografie op zijn website zegt Harrison: “Begin jaren zeventig was ik gefascineerd door muziek, het verzamelen van platen en het constant luisteren naar de radio.”

Hij werd de muziekdirecteur van het studentenradiostation van de University of British Columbia en verslond muziekpublicaties zoals de Canadian Beatle Magazine Special. Van streek door de recensie stuurde hij een klacht naar de Kever.

“Onmiddellijk”, schreef hij, “voelde ik wroeging en stuurde de redacteur een paar van mijn eigen recensies om te laten zien dat ik bereid was ‘te vergeven of mijn mond te houden’.”

Beetle rende over hen heen en plotseling noemden zijn vrienden hem een ​​’internationale rockcriticus’.

In 1975 begon hij te schrijven voor Straight’s Alternative Weekly, waar hij al snel een hoofdbestanddeel werd. Drie jaar later werd hij de eerste schrijver die de opkomende lokale punkscene opmerkte, toen hij schreef over een Skulls-show in White Rock met een voedselgevecht met het publiek.

Artikel inhoud

Joe Keathley van DOA, die de drummer van Skulls was, vertelt: “De volgende week op het rechte stuk (schreef hij): ‘The Skulls, zonder twijfel de meest gehate band in Vancouver, begonnen een opstand in een muziektent in White Rock’.”

“We lazen dit allemaal en zeiden: ‘Ho, we zijn te groot!'” Het was een four-liner in de Georgia Straight, maar we wisten van niets. Dus belde ik hem op en zei: ‘Dit is Joe Sheathhead van de Skulls.'”

“Het was de eerste keer dat ik ooit iemand vertelde dat ik Joey Cheethead was. Hij zei: ‘Oké, meneer Cheethead, vertel me wat er is gebeurd.'”

Harrison werd een enorme aanjager van de punk/new wave-scene en betaalde voor de studiosessie waar DOA hun kenmerkende Triumph of the Ignoroids live-EP mixte. Het werd toegeschreven aan Harrison’s Battle of the Bands met lokale legendes DOA, Doug, Slugs en No Fun. Maar ze verloren allemaal.

Artikel inhoud

“Arme Tom was daar om de winnaar aan te kondigen, en hij werd bekogeld met bier en water en onzin,” zei Keathley. “Hij kwam voor een andere advertentie en deze keer had hij een paraplu bij zich.”

In 1979 verhuisde Harrison naar het graafschap, waar hij 38 jaar werkte. Op verschillende momenten was hij ook gastheer van de North Van-kabelshow, Soundproof, en had hij een show genaamd Demolisten op CFOX.

Het was ongelooflijk belangrijk voor de lokale muziekscene.

“Tom was een vroege criticus en voorstander van mijn werk aan The Province toen ik net begon”, schreef Bryan Adams op Twitter.

“Hij was erbij toen de slechteriken kwamen”, zegt Bruce Allen, manager van Adams en Michael Buble, “maar hij heeft nooit commerciële heteromannen van de rock uitgebuit”. “Hij hielp Trooper, hij hielp Adams, hij hielp mij met Loverboy. Hij was er altijd. Als je wint, zal hij jou helpen. Hij brak het woord over veel van onze zaken. Hij speelde in de God-n- band, en hij vond het zo leuk.”

Artikel inhoud

Hij speelde zelfs in verschillende bands, beginnend als drummer in het gewone werk, The Explosions, en culmineerde als zanger in Bruno Gerussi’s Medallion, dat een album uitbracht bij Warner Brothers in Canada. Zijn broer, Don, heeft succes gehad als gitarist voor de rockstandaard Sons of Liberty.

Harrison werd in 2009 opgenomen in de BC Entertainment Hall of Fame en in 2015 schreef hij een e-book, Tom Harrison’s History of Vancouver Rock ‘N’ Roll.

“Hij kon onbeperkt over muziek praten en hij was een virtuele muzikant”, zei Feldman. “Er was niet veel dat hij niet wist over muziek die waar dan ook ter wereld plaatsvond.”

Harrison was zo’n beetje een schutter, maar hij had een talent voor een vluggertje in een team dat hij niet leuk vond. In 1986 stak CBS Canada veel geld in een grote haarband genaamd Cats Can Fly. Harrisons recensie van drie woorden: “Maar kalkoenen kunnen dat niet.”

[email protected]