De bomenoorlogen in Sydney: hebzucht en uitzicht op de haven voeden vandalisme

Op een zwoele februariavond in Sydney kroop een in een zwart jasje vermomde figuur met een boormachine in de hand een rij iconische bomen binnen.

Onder dekking van de duisternis probeerde de man negen van de geliefde vijgenbomen te doden die meer dan een eeuw lang over Balmoral Beach hadden gewaakt.

“Ik voel me eigenlijk behoorlijk emotioneel”, zegt de plaatselijke burgemeester Carolyn Corrigan terwijl ze over de aanval vertelt.

“Ik sluit mijn ogen en kan Balmoral niet voorstellen zonder die vijgen.”

De afgelopen maanden heeft een reeks soortgelijke incidenten in enkele groene buitenwijken van Sydney een bushnatie verbijsterd.

Honderden bomen zijn genadeloos gekapt, opgegraven, vergiftigd of kaalgeroofd, waardoor havengezichten zijn ontstaan ​​die de waarde van onroerend goed dramatisch verhogen.

“Het is egoïsme en hebzucht, er is geen andere manier om het te zeggen”, zegt John Moratelli, leider van een milieugroepering.

“Het is eigenlijk gewoon het ergste van de menselijke natuur.”

In Australië dicteren wetten die door lokale overheden worden afgedwongen hoe en wanneer bomen uit privébezit kunnen worden verwijderd.

Degenen die de regels overtreden, maken meestal land vrij voor landbouw of ontwikkeling. Verder is het hier en daar een boom in een of twee achtertuinen in een buitenwijk.

Maar onlangs hebben de gemeenteraden van Sydney een groeiende trend opgemerkt van wat zij ‘boomvandalisme’ noemen – meestal op openbaar terrein. Volgens de Sydney Morning Herald zijn er vorig jaar meer dan 1.000 meldingen gedaan van bomen die beschadigd of gedood waren.

Het meest schokkend was de brute massale zuivering in Castle Cove.

De buitenwijk is een stukje paradijs op slechts 10 kilometer van het hart van Sydney – zeearenden vliegen boven je hoofd, hongerige moeraswallabies maaien het gras op je voortuin, en alles, van bandicoots tot slangen, zijn vaste bezoekers.

Eén bewoner vertelde tegen de BBC dat hij ooit vanaf zijn balkon een walvis had gezien.

Afgelopen juli hoorden een paar wandelaars het geluid van een kettingzaag die door een steil reservaat liep, gelegen tussen herenhuizen van miljoenen dollars en het strand. Ze rapporteerden dit aan de autoriteiten, maar er gingen weken voorbij voordat de raad het bloedbad ontdekte.

Ongeveer 265 bomen en planten, het equivalent van 14 tennisbanen, werden vernietigd, gekapt, doorboord of geïnjecteerd met gif, en soms beide. Er werden zoveel chemicaliën gebruikt dat aanvankelijk werd gevreesd dat de afvoer het zeeleven in de haven zou wegvagen.

De daders lieten weinig bewijs achter: alleen een paar groene handschoenen, een fles herbicide en een oud bord dat waarschuwde tegen boomvandalisme dat ze blijkbaar hadden weggerukt en van de helling hadden gegooid.

Eén plaatselijke bewoner was zo verbijsterd door de omvang van de geruchten dat hij naar de andere kant van de haven reed om het met eigen ogen te zien.

“Ik dacht: 'Dit kan niet waar zijn'”, zei de man, die vroeg om Bill genoemd te worden – niet zijn echte naam – omdat de spanningen in de gemeenschap zo hoog waren.

“Het was geweldig… ze hebben er echt een nummer aan gemaakt.”

Op dezelfde manier was Willoughby-burgemeester Tanya Taylor “er kapot van” toen ze over de verwoesting hoorde.

‘Ironisch genoeg kwam ik er op Nationale Boomdag achter,’ zegt ze, terwijl ze naar de struik staart die negen maanden later nog steeds bruin verbrand is.

De lichtroze linten die de verwoeste vegetatie markeren, trillen in de bries als de zon op het sprankelende – nu blootliggende – water beneden valt.

Mevrouw Taylor zegt dat de natuurlijke omgeving hier “van onschatbare waarde” is en dat dit verlies onmetelijk is.

‘Die boom hier voor ons,’ wijst ze op de beroemde rode gom van Sydney, die nu een skelet heeft, ‘is honderd jaar oud en twintig meter hoog.’

“Dat kun je niet vervangen. Dit is de moeite waard om nog vele generaties te kweken.”

In november ontdekten de autoriteiten in het nabijgelegen Longueville een soortgelijke executie. Deze keer werden bijna 300 bomen en planten neergehaald – opnieuw naast huizen met uitzicht op de haven.

Een paar schiereilanden verderop staan ​​borden over het schilderachtige Bay Run-gebied, waar mangroven zijn ontworteld aan de oevers van Iron Cove. Achter de promenade bevinden zich wat burgemeester van Canada Bay, Michael Megna, ‘McMansions’ noemt.

Hij zegt dat zelfs de nieuwe bomen die zijn gemeente vaak plant, niet veilig zijn voor vandalen die hongerig zijn naar visie.

“Het was twee stappen vooruit en één stap terug.”

Voor velen zijn de moorden verwarrend omdat Australiërs van de bush houden.

De poëzie van Banjo Patterson en Henry Lawson, het quasi-patriottische volkslied Home Among the Gum Trees, The Adventures of Skippy Bush the Kangaroo: Bewondering en behoedzaam respect voor de bush hebben lange tijd de cultuur en identiteit van het land bepaald.

“Het zit in het DNA van Australië”, zegt Meghna.

Stedelijke jungles zijn een toevluchtsoord voor dieren in het wild, verfraaien de buitenwijken en hebben opmerkelijke voordelen voor de geestelijke gezondheid. Naarmate de temperaturen stijgen als gevolg van klimaatverandering en vervuiling in de steden van het land, fungeren ze als hun longen en schaduw.

Alle locaties waar deze dramatische bomenkap heeft plaatsgevonden zijn juist om deze redenen wenselijk.

Sommige mensen suggereren dat het brandgevaar van dicht struikgewas de oorzaak van dit gedrag kan zijn.

Maar de raadsleden met wie de BBC sprak waren het erover eens: “We moeten alles bij de naam noemen… Het is een groeiend gevoel van persoonlijke rechten”, zegt mevrouw Corrigan.

“Het betekent… ‘Ik heb voor dit uitzicht betaald.’ In plaats van ‘Ik heb voor dit huis betaald.’”

Gemeenten in New South Wales kunnen boetes tot AU$3.000 (US$1.955, £1.565) uitdelen aan particulieren en AU$6.000 aan bedrijven. Dit loopt op tot A$ 5 miljoen voor individuen of bedrijven die zij via de rechtbank vervolgen.

Maar lokale overheden zeggen dat, hoewel het motief duidelijk is en de daders vaak duidelijk zijn, het een ander verhaal is om hen te laten boeten.

Colleges moeten zelf een zaak tegen verdachten opbouwen, wat lastig en duur is, aangezien het geen opsporingsinstanties zijn.

De politie helpt waar ze kan, maar vervolging is vaak vrijwel onmogelijk en bijna zinloos. Uiteindelijk zijn er weinig veroordelingen en zijn de straffen zo laag dat mensen ze negeren.

Volgens de NSW Land and Environment Court zijn de afgelopen vijf jaar in de staat negentig gevallen van illegale verwijdering behandeld. De maximale straf in die periode was A$348.000 voor een boer die vijf vierkante kilometer aan planten had gekapt – een gebied dat bijna twee keer zo groot is als de belangrijkste zakenwijk van Sydney.

De regelgeving verbleekt in vergelijking met die in landen als Groot-Brittannië, waar de regering in 2023 onbeperkte boetes en gevangenisstraffen invoerde voor iedereen die illegaal bomen kapt.

“Mensen betalen tussen de A$3 miljoen en A$8 miljoen voor sommige van deze huizen – misschien meer”, zegt Bell.

“Een paar kalkoenen 10.000 dollar betalen om wat bomen te kappen is niets, en een boete betalen aan de gemeente is waarschijnlijk ook niets.”

Gefrustreerde gemeenteraden hebben borden opgehangen waarin ze mensen oproepen geen bomen te vernielen en geen ruzie te maken met hun buren.

In Castle Cove parkeerde de gemeente kort een mobiel reclamebord op straat, waardoor nieuwe inzichten werden geblokkeerd, maar de boze lokale bevolking klaagde al snel dat het een collectieve straf was en drong aan op verwijdering ervan.

In plaats daarvan hingen ze een spandoek op waarin ‘egoïstische daden van vandalisme’ werden veroordeeld. Het is inmiddels gevallen of gekapt en ligt nu tussen de varens.

Maar met een beloning van A$10.000,- voor informatie, is Taylor optimistisch dat haar raad een stap dichter bij het oppakken en vervolgen van de daders is.

De beschuldigingen vlogen om zich heen en de vingers wezen alle kanten op. Ze zegt dat ze op straat voortdurend wordt aangehouden door boze buurtbewoners die luidkeels gerechtigheid eisen.

“Als rijke mensen hun positie misbruiken en hun rijkdom uitbuiten voor dit soort dingen, begrijp ik waarom de samenleving van streek zou zijn”, zegt Bell.

Maar er zijn ook mensen die verdacht stil blijven, zeggen sommige buurtbewoners. Ze vragen: als een voorbijganger het geluid van een zaag vanaf de straat hoort, weet dan toch degene die erop woont wat er gebeurt?

Er zijn maar heel weinig mensen die dit gedrag publiekelijk verdedigen, maar sommige bewoners hebben er online op gewezen dat als de autoriteiten zich aan een lagere standaard zouden houden, mensen geen malafide daden zouden begaan en het zelf zouden hacken.

Veel gemeenten zeggen dat ze zich machteloos voelen om een ​​halt toe te roepen aan wat zij vrezen dat een groeiende trend is.

Wanhopig vroegen velen – waaronder Mosman en Willoughby – de deelstaatregering om hulp. Ze willen hogere straffen, zoals hogere boetes of mogelijke gevangenisstraffen.

“Ik zal niet zeggen [I’m] “Ik ben noodzakelijkerwijs optimistisch. Ik zou graag willen dat ze onderkennen dat er een probleem is en ernaar zullen kijken”, zegt mevrouw Taylor.

Mevrouw Corrigan was directer: “Eerlijk gezegd hebben we geen enkele reactie ontvangen. Het enige dat ik kan zeggen is dat we onze zorgen zullen blijven uiten.”

“Het wordt brutaler… De regering moet gaan zitten en nadenken: zijn er passende afschrikkingsniveaus?”

Een woordvoerder van het NSW Department of Planning zei dat het overleg voerde met gemeenten in de stad “voordat er beleidswijzigingen werden doorgevoerd”.

Ze voegden eraan toe: “De regering verwelkomt alle suggesties van de raden met betrekking tot straffen en het identificeren van daders.”

Ondertussen zijn toegewijde lokale bewoners in heel Sydney hun eigen 'TreeWatch'-patrouilles begonnen.

Uiteindelijk was het een van de bewoners die de gewonde Tin Balmoral redde. Ze achtervolgden de gemaskerde man en meldden het incident bij de gemeente.

De volgende ochtend wasten medewerkers de boorgaten, verleenden eerste hulp in de vorm van groeistimulanten en kruisten hun vingers.

Na een maand van stress zegt mevrouw Corrigan dat ze “voorzichtig optimistisch” is dat alle bomen zullen overleven.

“Het is onvoorstelbaar wat er zou zijn gebeurd als die bomen waren vergiftigd… de potentiële diefstal van de hele gemeenschap.”