Corridors tussen de westelijke nationale parken van de Verenigde Staten zullen de overlevingstijd van zoogdieren aanzienlijk verlengen

Nationale parken zijn de ruggengraat van natuurbehoud. Steeds meer bewijs toont echter aan dat veel parken te klein zijn om levensvatbare populaties op lange termijn in stand te houden en essentiële grootschalige ecologische processen in stand te houden, zoals migraties van grote zoogdieren en natuurlijke verstoringsregimes.

Een nieuwe studie gepubliceerd op 11 januari 2023, in Wetenschappelijke rapporten Het ontdekte dat het bevorderen van ecologische connectiviteit, bekend als “corridors” of “verbindingen”, een van de oudste en grootste nationale parken In het westen van de Verenigde Staten wordt de tijd dat populaties van zoogdiersoorten kunnen blijven bestaan ​​aanzienlijk verlengd. De auteurs analyseerden de waarde van het creëren van ecologische corridors voor grote zoogdieren tussen Yellowstone en Glacier National Parks en tussen Mount Rainier en North Cascades National Parks. Hun bevindingen tonen aan dat deze corridors niet alleen de populatieaantallen zullen doen toenemen, maar dat soorten ook gemakkelijker hun geografische verspreidingsgebied kunnen verschuiven als reactie op Klimaatverandering.

“Het wegnemen van belemmeringen voor beweging tussen parken en een zorgvuldiger beheer van landgebruik langs deze paden is cruciaal voor het voortbestaan ​​van veel zoogdiersoorten”, zegt William Newmark, curator van onderzoek bij het Utah State Museum of Natural History en hoofdauteur van het onderzoek. “De creatie van een uitgebreid netwerk van beschermde gebieden op basis van specifieke zoogdierpaden en de integratie van aangrenzende wilde gebieden zou de beschikbare habitat voor zoogdier classificeren. Dit zal een zeer positieve invloed hebben op de persistentietijd van de soort.”

De auteurs ontdekten dat het verbinden van Yellowstone National Park met Glacier National Park en Mount Rainier National Park met North Cascades National Park de stabiliteit op lange termijn zou verlengen. Zoogdiersoorten met een factor 4,3 ten opzichte van de overlevingstijd van soorten in individuele, versnipperde parken.

Het voorgestelde netwerk van rijstroken zou snelwegen met twee en vier rijstroken kruisen, waarvoor meerdere milieubruggen over en onder de wegen nodig zouden zijn. Gelukkig zijn snelwegautoriteiten in het westen van de Verenigde Staten en Canada begonnen met het creëren van dergelijke viaducten en onderdoorgangen voor dieren in het wild.

Vergelijking van de uitstervingshalfwaardetijden van middelgrote en grote zoogdiergemeenschappen in individuele parkassemblages versus beschermde gebiedsnetwerken in het westen van Noord-Amerika. De extinctiehalfwaardetijd is de tijd, uitgedrukt in het aantal generaties, waarin de helft van alle soorten uiteindelijk zal uitsterven. Krediet: Newmark et. de. (2023) Wetenschappelijke rapporten

“Er zullen echter zeker veel grotere inspanningen nodig zijn als we de bekende negatieve effecten van snelwegen op de verplaatsing en verspreiding van soorten willen verminderen”, zegt Paul Pierre, emeritus hoogleraar aan de Northern Arizona University en co-auteur van de studie.

Het is goed onderbouwd dat ecologische paden de duurzaamheid van soorten vergroten, maar de meeste studies waren kleinschalige experimenten. Er zijn weinig inschattingen van de waarde van ecologische verbindingen op grote ruimtelijke schaal. De analyse van deze studie leunde sterk op patronen classificeren Verlies in de loop van de tijd van delen van habitats over de hele wereld.

“De analytische benadering die in dit document wordt gepresenteerd, kan planners en praktijkmensen een krachtige manier bieden om prioriteiten te stellen en de waarde van ecologische verbanden tussen beschermde gebieden te kwantificeren”, zegt John Haley, professor aan de Universiteit van Ioannina en co-auteur van het onderzoek.

In de afgelopen twee decennia zijn er wereldwijde inspanningen geleverd om netwerken van reservaten te creëren die onderling verbonden zijn door beschermde corridors. Een van de stoutste visies werd een kwart eeuw geleden voor het eerst verwoord door co-auteur Michael Soule, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Californië, Santa Cruz, die stierf voordat dit artikel was voltooid. Sully pleitte voor de oprichting van een netwerk van beschermde gebieden dat zich uitstrekte van het bovenste deel van Alaska tot aan het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika bij Tierra del Fuego. Een meer regiogericht initiatief om het Canadese Yukon-territorium te verbinden met Yellowstone National Park in de noordelijke Rocky Mountains heeft aanzienlijke vooruitgang geboekt.

De analyse van het onderzoek benadrukt de positieve effecten die grootschalige instandhoudingsinitiatieven kunnen hebben op het behoud van de biodiversiteit. De auteurs merken op dat het verbeteren van de ecologische connectiviteit tussen beschermde gebieden in het westen van de Verenigde Staten en Canada een belangrijk model zou kunnen zijn voor grootschalige instandhouding van de biodiversiteit op zowel nationaal als mondiaal niveau in de 21e eeuw.

Andere co-auteurs van het onderzoek zijn Phoebe B. McNeely van de Universiteit van Utah en Samuel A. Cushman van de US Forest Service.