Canadese oliezanden onderzoeken het gebruik van kernenergie omdat ‘netto nul alles verandert’ – Zakelijk nieuws

Foto: The Canadian Press

Zware vrachtwagens vervoeren materiaal uit de North Steepbank-mijn van Suncor in de oliezanden van Fort McMurray Alta.

De dringende wereldwijde noodzaak om de uitstoot te verminderen in het licht van een groeiende klimaatcrisis zorgt voor hernieuwde belangstelling voor kernenergie – en op weinig plaatsen meer dan die in de oliezanden van Canada.

Hoewel het idee om kernenergie te gebruiken om de verbranding van fossiele brandstoffen bij de productie van oliezanden te vervangen al jaren bestaat, zeggen sommige experts dat de realiteit misschien nog een decennium of zo weg is. Op papier is er in ieder geval meer potentieel voor de toepassing van SMR-technologie in de oliezandenregio van Alberta dan waar dan ook in het land.

“Oilsands is ongetwijfeld de grootste markt voor kleine modulaire reactoren in Canada. Het is iets waar sommige bedrijven zeer actief naar kijken”, zegt John Gorman, president en CEO van de Canadian Nuclear Association.

Kleine modulaire reactoren zijn een soort nucleair ontwerp dat veel kleiner is dan conventionele kernreactoren. De SMR’s produceren tussen de 10 en 300 megawatt aan vermogen, zijn volledig schaalbaar en ontworpen om economisch te worden gebouwd in fabrieksomstandigheden, in plaats van op locatie te bouwen zoals een conventionele grootschalige reactor.

Hoewel SMR’s nog niet commercieel beschikbaar zijn, komt de technologie dichterbij. Het International Atomic Energy Agency schat dat in 2030 bijna 100 SMR’s wereldwijd zouden kunnen opereren. In Canada zijn vier provincies – New Brunswick, Ontario, Saskatchewan en Alberta – overeengekomen om samen te werken bij de ontwikkeling van SMR’s als optie voor schone energie, en Canadese onderzoekers werken aan materialen En nieuwe ontwerpen kunnen SMR’s praktisch maken in een breed scala aan nieuwe toepassingen.

Voorstanders zeggen dat SMR’s niet alleen kunnen worden gebruikt om schone elektriciteit te leveren aan kleinere elektriciteitsnetten, zoals die in landelijke gebieden, maar ook om warmte te leveren aan natuurlijke hulpbronnen. In oliezanden gebruiken operators enorme hoeveelheden hitte van hoge temperatuur om de stoom te produceren die nodig is om bitumen uit het zand te halen – en ze krijgen deze warmte door aardgas te verbranden.

In totaal is de olie- en gasindustrie verantwoordelijk voor 30 procent van Canada’s verbruik van aardgas, wat betekent dat het aanpakken van het gebruik van fossiele brandstoffen door de industrie van cruciaal belang zal zijn als Canada zijn klimaatverplichtingen wil nakomen.

De oliezandindustrie heeft zich ertoe verbonden – via een organisatie genaamd Pathways Alliance, die bestaat uit Canadian Natural Resources Ltd. en Cenovus Energy Inc. en ConocoPhillips Canada en Imperial Oil Ltd. en MEG Energy Corp. en Suncor Energy Inc. Toegewijd aan het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen door de productie van oliezanden met 22 miljoen ton per jaar tegen 2030 en het bereiken van de netto-emissiedoelstelling tegen 2050.

Om daar te komen, heeft de Pathways Alliance een grote transmissielijn voor het opvangen en opslaan van koolstof voorgesteld die koolstofdioxide uit teerzandfaciliteiten zou opvangen en naar een opslagfaciliteit in de buurt van Cold Lake, Alta, zou transporteren. Dit project alleen al kan jaarlijks ongeveer 10 miljoen ton emissiereducties opleveren en zou tegen het einde van het decennium operationeel kunnen zijn.

Maar Pathways heeft ook formeel een commissie gevormd om kernenergie te onderzoeken als alternatief voor aardgas bij de productie van oliezanden.

“Natuurlijk, we beschouwen SMR als een bron met lage of geen emissie van de hoge warmte die we nodig hebben”, zegt Martha Hall Findlay, chief climate officer bij Suncor Energy Inc, “maar het moet economisch levensvatbaar zijn.” Logisch.”

Findlay zei dat de industrie opheldering nodig heeft over het niveau van eventuele financiële steun van de overheid die beschikbaar zal zijn voor het MKB. Er zijn ook vragen over het regelgevingsproces, gezien de frustrerende ervaring van de energiesector de afgelopen jaren bij het verkrijgen van goedkeuring voor grote projecten.

“Het is Canada – het duurt erg lang om iets te bouwen”, zei ze. “Maar als we implementatie tegen 2030 of begin 2030 willen zien, moeten we deze dingen nu doen. We moeten het nu bekijken.”

De energie-industrie heeft de nucleaire kans in het verleden formeel beoordeeld en genegeerd, grotendeels vanwege de kosten, zei Dan Wyclom, president en CEO van non-profit adviesgroep The Transition Accelerator en voormalig CEO van de Canadian Oil Alliance for Innovation.

Maar hij zei dat het nieuwe doel van de industrie van netto nulemissie “alles verandert”.

“We kunnen niet langer de dingen doen die we zouden hebben gedaan om de uitstoot te verminderen,” zei Wyclom. “De keuzes zijn voor ons van tafel gevallen.” “In het de-emissiemodel lijdt het geen twijfel dat kernenergie serieus wordt genomen.”

Wyclom voegde er echter aan toe dat om grootschalige emissiereductieprojecten van de grond te krijgen, regeringen en de industrie overeenstemming moeten bereiken over wie verantwoordelijk is voor de betaling ervan.

“De industrie kijkt naar de federale overheid om te zeggen: ‘Maak het onze tijd de moeite waard’. De opslag, enz. – is volledig twijfelachtig. ‘