Argentinië overleeft de comeback van Nederland om Messi’s WK-run levend te houden

Op dat moment voelde de verwachting minder koortsig dan voorheen. De campagne van Argentinië in Qatar begon met een van de ergste vernederingen in de sportgeschiedenis van het land: een pak slaag hier in Lusail door een team uit Saoedi-Arabië dat er in de weken voorafgaand aan het toernooi niet bij stil had gestaan.

Die nederlaag, met echo’s van het verlies van Argentinië tegen Kameroen in 1990, verbrijzelde het broze vertrouwen van het team. De natie hield zich bezig met zelfonderzoek en tandengeknars. De spelers hadden spannende, emotionele ontmoetingen. Lionel Scaloni, de coach, nam een ​​team dat al bijna drie jaar geen wedstrijd had verloren en brak het af om opnieuw te beginnen. Dit zijn in de regel geen betrouwbare indicatoren voor naderend succes.

Toch speelde Argentinië vanaf dat moment hard om zich een weg terug naar pariteit te banen. Elke game was iets minder dan de vorige; Het gevoel – het was nu of nooit, en de druk om Messi het WK te bezorgen – dat gevoel was weg.

Tegen Mexico was Argentinië tot de 86e minuut nerveus. Tegen Polen regelde het de zaken in iets meer dan een uur. Tegen Australië was het een late, onverwachte goal die het team van Scolani dwong de tanden op elkaar te knarsen en de zenuwen in bedwang te houden. Nederland vormde in theorie een preciezere uitdaging; Klopt, in die eerste 75 minuten of andersom. Het was niet gemakkelijk, nee, maar het ging soepel.

Niet voor een lange tijd. De Nederlandse coach Louis van Gaal is het afgelopen jaar een groot deel van de tijd bezig geweest met een filosofische strijd met elementen van de nieuwsmedia in zijn thuisland. Ze willen hem spelen in een oer-Hollandse stijl: vloeiend, avontuurlijk, esthetisch. Hij is ervan overtuigd dat het moderne spel draait om het opvangen van druk, het zetten van vallen en het zoeken naar de absorberende stoot.

Vrijdag koos hij voor optie C: twee enorme spitsen ingooien en ballen naar hun hoofd gooien tot er iets gebeurt.

Met nog zeven minuten te spelen gleed een van hen, Wood Wekhorst, zijn marker uit en kaatste de voorzet van Steven Berghuis langs doelman Emiliano Martinez om de achterstand te halveren. Argentinië probeerde de vuisten te balen.

Het overleefde tot de laatste paar seconden van de extra tijd, toen bijna 11 minuten blessuretijd voorbij waren, toen de Nederlandse middenvelder Dean Koopmeiners op het laatste moment werd betrapt door de vindingrijkheid – en moed. De kwartfinale van het WK leverde een fantasie op waar Messi trots op zou zijn.

Koopmeiners kreeg een vrije trap enkele centimeters buiten het strafschopgebied van Argentinië, maar in plaats van te schieten, gleed hij een lage pass door de benen van Wekhorst. De spits draait en vuurt in een vloeiende beweging. De spelers van Argentinië zakten op de grond, hun vastberadenheid brak, de stand gelijk. Ze moesten dit op de moeilijke manier doen.

Moeilijk, echt. Overwerk kwam en ging, en de sfeer van het spel daalde van gebrokenheid naar regelrechte woede. Leandro Paredes ontketende een massale confrontatie met de Nederlandse wisselspelers en mocht van geluk spreken dat hij niet van het veld werd gestuurd. Soldaten schraapten en klauwden naar elkaar. Welke kansen vielen op Argentinië. Enzo Fernandes schoot naast. Lautaro Martínez viel de paal aan. Het fortuin scheen hen niet toe te lachen. Straffen stapelden zich op.

Opnieuw leek alles goed te gaan. De Argentijnse doelman, Emiliano Martinez, is een expert in dergelijke situaties. Hij redde de eerste twee Nederlandse pogingen. In de arena brulden de fans, hun angst werd een vaag oergeluid. Maar dat zou de gemakkelijke uitweg zijn geweest, en Argentinië koos niet voor de gemakkelijke uitweg.

Enzo Fernandez miste. Plotseling voelden de Argentijnen de adem van de Nederlanders in hun nek. Emiliano Martinez kon niet meer redden. En zo kwam het neer op Lautaro Martinez, de aanvaller viel door zijn grillige afronding na twee wedstrijden uit. Hij schoof op en hij scoorde. Het stadion schudde van het lawaai.

Een paar minuten later stonden de spelers van Argentinië bijna precies waar Messi een uur eerder had gestaan. Ze sloegen hun armen om elkaars schouders terwijl ze feestelijk op hun hielen sprongen. Messi genoot van die momenten met het publiek tijdens de wedstrijd, leidde het koor en zong mee.

Deze keer gleed hij stilletjes weg. Terwijl hij naar de tunnel liep, keek hij omhoog naar de lucht alsof hij in gebed was, dankbaar dat Argentinië zijn beproeving had doorstaan, een lange weg te gaan, maar opgelucht dat hij er was.