Af en toe beelden van uitzwaaiende ouders hebben een grote emotionele impact

Artikel inhoud

Zoals veel mensen verhuisde Diana Dickman weg van haar ouderlijk huis om naar de universiteit te gaan, om nooit meer terug te keren.

Artikel inhoud

Toen ze terugkeerde naar Sioux City, Iowa, om haar ouders te bezoeken, nam ze foto’s van hen.

Artikel inhoud

“Op een gegeven moment, ik denk 17 jaar later, besefte ik dat ik al dat afscheid had genomen”, vertelt ze. ‘Ik zei een beetje:’ Oh mijn God, kijk wat je hebt gedaan. Ik wist dat ik het project moest afmaken, zodat ze zouden verdwijnen.”

Het resultaat is Leaving and Waving, een galerij met foto’s in Polygoon Galerij in Noord-Vancouver die loopt tot en met 2 april. De tentoonstelling bevat 71 foto’s van haar ouders die Diana gedag zwaaiden toen ze hun oprit verlieten.

Het klinkt eenvoudig, maar het heeft een emotionele stoot. Twee keer tijdens een interview van een half uur bij Polygon stopten mensen Dickman om haar te vertellen hoe ontroerd ze waren door haar foto’s.

“Ze is gewoon mooi,” zei Nancy Pryor Dickman. “Het is zo ontroerend. Het is zo echt. We kunnen ons er allemaal mee identificeren. Goed gedaan.”

Artikel inhoud

Dickmann is een kunstenaar, maar een deel van de charme van de show is dat haar foto’s er volkomen natuurlijk uitzien, zoals alledaagse foto’s.

Dat is omdat ze dat waren.

“Dit is de eerste en het was een ongeluk”, zei Diekmann over een kleurenfoto waarop haar moeder op de voorgrond te zien is, gekleed in een felroze T-shirt en een blauwe korte broek. Haar vader staat rechts op de achtergrond en maakt een soortgelijke zwaai.

“Ik had Kodachrome (kleurenfilm) in mijn camera en ik keek uit het (auto)raam toen we weggingen. Ik zat aan de passagierskant en dacht: ‘Oh mijn God, blauwe lucht, groen gras, roze huis, blauw, rood. Hier is een Kodachrome-foto en die heb ik gemaakt.”

In eerste instantie vond ze de foto niet mooi, omdat het spontaan was gemaakt en haar moeder een beetje onscherp was. Maar toen ik terugkeek naar de foto’s die ze in de loop der jaren had gemaakt, besefte ik dat ze het moment had vastgelegd.

Artikel inhoud

“Ik ben echt blij dat ik niet zo voorzichtig was”, zei Diekmann, 68. “Omdat ik denk dat als ik beter mijn best zou doen, ik het zou kunnen verknoeien. Ze zijn per ongeluk omdat ze terloops zijn genomen.”

Er is een stemmig shot van haar ouders die in het donker gedag zwaaien, tegenlicht door hun garagelicht. Winterfoto waarop papa een hoed draagt ​​die lijkt op Elmer Fudd met oorflappen. Een foto waarop de achteruitkijkspiegel van haar auto de garage aan de overkant van de straat laat zien terwijl haar ouders liefdevol zwaaien.

“Toen ze ouder werden, wist ik dat een van deze foto’s de laatste zou zijn die ik ooit zou maken,” zei ze. “Je kunt zien dat mijn vader begint te falen – hij heeft een stok en hij leunt op mijn moeder, en ze houdt hem daar vast zodat hij niet valt. Maar zegene zijn hart, hij was er om afscheid te nemen.”

Artikel inhoud

Vader stierf in 2009 en ze bleef haar moeder fotograferen.

“Op sommige van deze (foto’s) voelt haar gezicht erg verdrietig aan”, zei ze. Maar hij gaf ons ook iets geks om te doen: ‘Glimlach voor de camera! “Hij hielp het gemakkelijker maken om te vertrekken.”

Mijn moeder stierf in 2015. Dickman voltooide het 24-jarige project door een foto te maken van het huis van haar ouders, zonder dat iemand afscheid nam.

“Na haar begrafenis wist ik dat ik één foto moest maken waarop niemand naar haar zwaaide”, zei ze. “En dit is waar ik me verstikt voel als ik erover praat.”

In 2018 verzamelde ze foto’s in een ‘boekenpop’-wedstrijd voor Mack Books, een uitgever van kunstboeken in Londen, Engeland.

“Ik heb de prijs echter niet gewonnen De New Yorker geobsedeerd door,” na een lovende recensie in het tijdschrift, “ging het viraal” op haar website.

Artikel inhoud

Een andere uitgever bood aan om het te drukken, en de eerste twee edities waren uitverkocht. Een show in Kansas City, waar ze woont, was een enorm succes, en toen kreeg ze uitnodigingen voor shows.

“Europa houdt van hem”, zei ze. “Ik weet niet wat het is en waarom, maar het is vele malen vertoond in Italië. (Het is ook vertoond in) Frankrijk, Spanje, Nederland, België, Saoedi-Arabië. Griekenland, Athens Image Festival.”

Dit is de eerste keer dat het in Canada wordt getoond. Maar het zal waarschijnlijk niet de laatste zijn – het heeft een echte emotionele impact op de mensen die het zien.

[email protected]

Steun onze journalistiek: Onze diepgaande journalistiek wordt mogelijk gemaakt door de steun van onze abonnees. Voor slechts $ 3,50 per week krijgt u onbeperkte advertentietoegang tot The Vancouver Sun, The Province, National Post en 13 andere Canadese nieuwssites. Steun ons door u vandaag nog te abonneren: Vancouver zon | onderbreken.