NASA voltooit swingarmtest op SLS-lanceerplatform – Spaceflight Now

De zwaaiende armen van de draagbare lanceertoren van NASA’s Space Launch System werden zondagavond gelanceerd en ingetrokken in het Vehicle Assembly Building in het Kennedy Space Center, een andere belangrijke test in de mars naar de lancering van de Artemis 1 maanmissie.

De Secret Launch and Regression Test, of URRT, valideerde de manier waarop communicatie tussen het ruimtelanceersysteem en zijn draagbare lanceertoren zou roteren of wegvallen bij ontsteking en opstijgen.

Zwaaiende en discrete armen zorgen volgens NASA voor kracht, communicatie, koelvloeistof en brandstof voor het ruimtelanceersysteem en het Orion-ruimtevaartuig op het lanceerplatform.

De navel werd tegelijkertijd losgemaakt van de maanraket van het semi-volledig geassembleerde Space Launch System naar VAB High Bay, net zoals ze zouden doen tijdens de lancering van Panel 39B op Kennedy om de Artemis 1-missie te beginnen.

Artemis 1 is de eerste testvlucht voor NASA’s Artemis-programma, dat tot doel heeft astronauten terug te brengen naar de maan in de jaren 1920. De eerste testvlucht van de nieuwe heavy-lift raket van NASA’s Space Launch System zal een onbemande Orion-capsule in een baan om de maan sturen tijdens een demonstratiemissie van enkele weken. Het ruimtevaartuig Orion keert terug naar de aarde voor een crash en herstel in de Stille Oceaan.

Toekomstige Artemis-missies die de SLS gebruiken, zullen astronautenteams van vier personen naar de maan lanceren aan boord van Orion-ruimteschepen.

Eerdere tests en navelverificatie werden tijdens het weekend gevalideerd, waarbij de enkele navel werd gescheiden van de gesimuleerde SLS-interfaces.

zei Jerry Dunn, Arms and Secret Systems Operations Director bij Jacobs, een grondsysteemaannemer voor NASA bij Kennedy.

“Deze test is belangrijk omdat de volgende keer dat deze geheime grondsystemen worden gebruikt, de Artemis 1-lanceringsdag zal zijn”, zei Scott Sislak, geheime operaties en technisch hoofdtester, in een NASA-verklaring.

In tegenstelling tot de mobiele lanceertafels die door de Space Shuttle worden gebruikt, heeft de mobiele operator van SLS een gigantische, wolkenkrabberachtige structuur op het platform zelf. De mobiele draagraket van 380 voet (115 m) heeft een metalen torentje bovenop een basis van twee verdiepingen met zes zwaaiende armen die zich vóór de lancering van de raket terugtrekken.

In het Shuttle-tijdperk bevatten Pads 39A en 39B vaste geheime torentjes om astronauten en grondpersoneel en zwenkarmen toegang te geven tot het vaartuig. De Saturn 5-maanraket van het Apollo-programma gebruikte een vergelijkbare basisopstelling als de SLS, maar de draagbare koepel van Saturnus 5 had negen zwaaiende armen.

De koepel en het platform van de SLS bevatten ongeveer 1.000 stuks grondondersteuningsapparatuur, geleidingsvermogen, gegevens, water, brandstof, airconditioning en andere goederen voor het lanceervoertuig en de bemanningscapsule van Orion.

Tijdens de terugtrekkingstest van zondag werden zes zwaaiarmen en een navel gelijktijdig gelanceerd vanuit het ruimtelanceersysteem.

Aan de bovenkant van de raket is de Orion Service Module Umbilical gescheiden van een massasimulator die bovenop de raket is gestapeld om het gewicht van het Orion-ruimtevaartuig na te bootsen, dat later zal worden gestapeld.

Onder de Orion-bloksimulator werd de tijdelijke cryogene stuwkrachtfase van de mast gelanceerd en weggezwaaid van de raket. Aan de bovenkant van de Stage One van de SLS zijn de Core Stage Forward Skirt Umbilical-armen en het voertuigstabilisatiesysteem gescheiden zoals tijdens de lancering.

De primaire trap tussen geheime tanks, gelegen tussen de tanks voor vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof van de eerste trap, en de Tail Service Mast Umbilical aan de basis tegenover de raket.

Andere zwenkarmen, zoals de toegangsarm voor de bemanning die door astronauten aan boord van de Orion-capsule wordt gebruikt, maakten geen deel uit van de terugtrekkingstest. De bemanningsarm beweegt weg van de draagraket tijdens de laatste minuten van het aftellen, en niet op het moment van opstijgen.

“Het was een fantastische teaminspanning om deze kritieke systemen te bouwen en nu te testen”, zegt Peter Chetko, directeur van Weapons Integration and Confidentiality. “Deze test is een belangrijke mijlpaal omdat elke navel moet opstijgen vanaf zijn contactpunt op T-0 om ervoor te zorgen dat de raket en het ruimtevaartuig veilig kunnen lanceren.”

In tegenstelling tot de mobiele lanceertafels die door de Space Shuttle worden gebruikt, heeft de mobiele operator van SLS een gigantische, wolkenkrabberachtige structuur op het platform zelf. De draagbare draagraket van 380 voet (115 m) heeft een metalen torentje bovenop een basis van twee verdiepingen met zes zwaaiende armen die zich vóór of tijdens de lancering van de raket terugtrekken.

In het Shuttle-tijdperk bevatten Pads 39A en 39B vaste geheime torentjes om astronauten en grondpersoneel en zwenkarmen toegang te geven tot het vaartuig. De Saturn 5-maanraket van het Apollo-programma gebruikte een vergelijkbare basisopstelling als de SLS, maar de draagbare koepel van Saturnus 5 had negen zwaaiende armen.

De koepel en het platform van de SLS bevatten ongeveer 1.000 stuks grondondersteuningsapparatuur, geleidingsvermogen, gegevens, water, brandstof, airconditioning en andere goederen voor het lanceervoertuig en de bemanningscapsule van Orion.

De volgende mijlpaal in de voorbereidingen voor de lancering van Artemis 1 zal de Modal Integrated Test zijn, aldus NASA-woordvoerder Tiffany Fairley.

Stingers, of vibrators, zullen de raket laten trillen terwijl deze op zijn steunpilaren aan de basis van de mobiele draagraket staat. Sensoren over de raket en langs de bewegende lanceertoren meten de resonantierespons op de trillingen.

Elk van de dubbele raketboosters op vaste brandstof staat op vier steunpilaren voor het voertuig, waarbij het voertuig wordt verzwaard op een zwervend platform – zonder ankerbouten te ondersteunen – terwijl het stapelt, opstijgt en aftelt voordat het opstijgt.

Dit wordt gevolgd door het verwijderen van de Orion-clustersimulator en het testartikel van de Orion Stage Adapter. Het zal worden vervangen door een gebruiksklare faseconvertor en het echte Orion-ruimtevaartuig, dat werd gevoed in een ruimtemanoeuvre en gekoppeld aan het Kennedy’s lanceringsafbrekingssysteem.

Technici hebben onlangs de installatie van de glijders van de duiker over de bovenkant van het Orion-ruimtevaartuig voltooid, waardoor het aerodynamische schild wordt geleverd dat de capsule tijdens de lancering zal bedekken.

Na aanvullende tests om de mechanische en elektrische verbindingen tussen het Orion-ruimtevaartuig en de SLS-raket te verifiëren, zal NASA klaar zijn om een ​​volledig geassembleerde draagraket naar Platform 39B te rollen bovenop een van de Apollo-tijdperk crawler carriers van het bureau.

De raket zal ongeveer een week op het platform blijven voordat het NASA-lanceringsteam een ​​countdown-simulatie doorloopt, met als hoogtepunt het laden van vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof aan boord van het lanceervoertuig.

Ervan uitgaande dat deze test, bekend als de repetitie, succesvol is, zullen de teams de brandstof aftappen, de raket beveiligen en de SLS terugbrengen naar het Vehicle Assembly Building voor definitieve sluiting.

Tijdgevoelige werkzaamheden binnen de VAB na de repetitie omvatten de installatie van pyrotechnische munitie voor raketscheidingssystemen en een afstandsvernietigingsmechanisme, dat de vlucht zal beëindigen als de raket na het opstijgen ontspoort.

De raket keert dan terug naar platform 39B voor nog een week voorbereiding voor de eerste lanceringspoging.

NASA-beheerder Bill Nelson zei dinsdag dat de Artemis 1-missie eind dit jaar of begin volgend jaar zou kunnen beginnen. Maar NASA-functionarissen zeggen persoonlijk dat er weinig kans is dat Artemis 1 eind december wordt gelanceerd.

Stuur een e-mail naar de auteur.

Volg Stephen Clark op Twitter: Tweet insluiten.