Studie zegt dat mammoeten heinde en verre zwierven, mogelijk tot de dood

Tijdens de laatste ijstijd behoorden wolharige mammoeten tot de grootste wezens die door het Noord-Amerikaanse landschap liepen. Nu heeft een team van Amerikaanse en Canadese onderzoekers ontdekt dat olifantenbeesten het ‘lopende’ deel van een taakomschrijving zeer serieus nemen.

Op basis van een analyse van de slagtand van een enkele volwassen wolharige mammoet gevonden in Alaska, hebben wetenschappers vastgesteld dat het dier tijdens zijn leven ongeveer 70.000 kilometer heeft afgelegd – een reis die ongeveer twee keer zo lang rond de wereld is.

“De reikwijdte is verbazingwekkend. Het bewoog zich zeker over een enorm megagebied”, zegt Clement Patai, universitair hoofddocent Aard- en Milieuwetenschappen aan de Universiteit van Ottawa en een van de auteurs van het onderzoek.

Dr. Bataille zei dat de hoge mate van mobiliteit mogelijk deel uitmaakte van de paringsstrategie van de mammoet. Ter vergelijking: Afrikaanse olifanten kunnen ook veel reizen, voegde hij eraan toe, en mannetjes verlaten meestal de groepen waarin ze zijn geboren zodra ze geslachtsrijp zijn.

Dr. Patai en collega’s merken echter op dat de behoefte aan zo’n breed scala aan zwerven uiteindelijk het uitsterven van soorten kan hebben versneld zodra het klimaat opwarmt en veranderende vegetatiepatronen omringt. Dit maakt ze op hun beurt kwetsbaarder voor roofdieren, waaronder menselijke jagers.

De studie begon in 2018 toen Matthew Waller, directeur van de Stable Isotope Facility aan de University of Alaska Fairbanks, Dr. Patai en andere collega’s uitnodigde om mee te doen aan een poging om informatie te extraheren uit een gigantisch fossiel dat in 2010 aan de noordkant van de Brooks werd ontdekt. Rivier. Een bergketen, een paar honderd kilometer van de Noordelijke IJszee. Het fossiel dateert van 17.000 jaar, in een tijd dat een groot deel van Alaska een gletsjervrije, met gras begroeide vlakte was die via de Bering Land-brug met Siberië was verbonden.

De onderzoekers noemden hun monster “Kake”, naar een riviersysteem in de buurt van waar het werd gevonden.

Met behulp van open mammoetslagtanden verkregen ze gedetailleerde metingen van de zuurstof- en strontiumisotopen die vastzaten in het dentine. Mammoeten kregen de isotopen, die variëren afhankelijk van de lokale geologie, door de vegetatie en het water dat ze tijdens hun leven hebben verbruikt. Terwijl de hoektanden elk jaar met een snelheid van ongeveer vijf tot zes centimeter groeiden, registreerden ze veranderingen in isotopenniveaus, die onthullen wanneer en hoe vaak het dier bewoog tussen locaties met verschillende geologie.

Het team testte ook isotopenniveaus bij knaagdieren die in verschillende delen van Alaska zijn verzameld als onderdeel van de collecties van het museum. Hierdoor konden ze hun mammoetisotoopmetingen afstemmen op geografische locaties. Ten slotte gebruikten ze kunstmatige-intelligentiesoftware om potentiële paden te reconstrueren die de mammoet mogelijk heeft genomen, achteruit werkend vanaf de plek waar hij op 28-jarige leeftijd stierf.

De resultaten geven aan dat de Kik zijn leven begon in het stroomgebied van de Yukon-rivier in centraal Alaska. De onderzoekers zeiden dat het als een gebeurtenis regelmatig in een noord-zuidpatroon bewoog, in een tijd dat het waarschijnlijk deel uitmaakte van een kudde. Rond de leeftijd van 16 jaar gingen haar bewegingen over op het reizen van langere afstanden, waarbij ze zich vaak concentreerde op bepaalde basisgebieden waar ze een tijdje verbleef voordat ze naar nieuwe weiden vertrok.

“Het stijgt op en gaat op deze vluchten van 500-600 kilometer tegelijk, van het ene kerngebied naar het andere”, zei Dr. Bataille. Uit de studie bleek dat sommige van de plaatsen waar de mammoet tegenwoordig wordt bezocht door migrerende kuddes steenbokken.

Jeffrey Rasick, een co-auteur van het onderzoek en een archeoloog bij de Amerikaanse National Park Service in Fairbanks, zei dat de gegevens suggereerden dat Kik een voorspelbare reeks bewegingen volgde. Als het typisch is voor mammoeten in Alaska, zou het een grote stimulans zijn voor jagers die vanuit Azië naar de regio trekken om plaatsen te vinden waar ze op betrouwbare wijze kunnen verwachten hun prooi op bepaalde tijden van het jaar te ontmoeten, in plaats van ze gedurende een bepaalde periode te achtervolgen. Uitgestrekte landschappen.

“Dit zou een ideale setting zijn om een ​​grote maaltijd zoals een mammoet te onderscheppen,” zei hij.

Vincent Lynch, een evolutionair bioloog aan de Universiteit van Buffalo die niet bij het onderzoek betrokken was, zei dat hoewel het niet verwonderlijk is dat dieren zich over grote afstanden voortbewegen, het iets heel anders is om aan te tonen dat dit gebeurt bij een soort die niet meer bestaat. .

“Dit is de truc die deze studie interessant maakt,” zei hij. “Het helpt ons om het gedrag en de ecologie van mammoeten op een heel coole manier te reconstrueren voor een uitgestorven soort.”

Dr. Lynch, die de genetica bestudeerde van de laatst bekende groep wolharige mammoeten, die ongeveer 4.000 jaar geleden stierf, zei dat het een open vraag was of de grootschalige beweging een defect was.

“We hebben de neiging om te denken dat wijdverspreide en mobiele soorten… misschien beter in staat zijn om nieuwe habitats te vinden als de omgeving verandert. Maar kunnen mammoeten een toevluchtsoord vinden in een opwarmende wereld?”, zei hij.

Een voor de hand liggende beperking van het onderzoek is dat de conclusies volledig afhangen van de bewegingen van een enkel individu. Dr. Patai zei dat hij en zijn collega’s van plan zijn om een ​​soortgelijke analyse uit te voeren op een steekproef van vrouwelijke mammoeten ter vergelijking.

team nietjeNS ze was Het werd donderdag gepubliceerd in het tijdschrift Science.

Onze nieuwsbrieven met ochtendupdates en avondupdates zijn geschreven door Globe-editors en geven u een beknopt overzicht van de belangrijkste krantenkoppen van de dag. Registreer vandaag.