Het raadsel van Guelph’s passie voor een vaccin aanpakken

Guelph bereikte deze week een belangrijke mijlpaal: 75 procent van de mensen van 12 jaar of ouder heeft twee doses van het COVID-19-vaccin gekregen. Het is een opmerkelijke prestatie als je je die weken in februari herinnert toen het debat ging over het ontbreken van een beschikbaar vaccin en of we ooit zouden worden gevaccineerd.

Te midden van ons zomerdossier en de snelle opname van vaccinaties ter plaatse, heb ik veel nagedacht over de wekelijkse bijeenkomsten van besluiteloze en vaccinsceptici voor het gemeentehuis in de lente. Die bijeenkomsten worden hier niet vastgelegd, zoals zelfs om de hoek in Kitchener-Waterloo, en ik heb geprobeerd uit te zoeken waarom.

Als je een regelmatige lezer van deze column bent, weet je dat ik eerlijk gezegd een afschuw heb van de opvatting dat Guelph een speciale plaats inneemt tussen Canadese steden. We zijn geen magisch eiland in het midden van een zee van de gewone realiteit, we zijn gewoon een gewone plek waar gewone mensen wonen.

Dus wat is, bij gebrek aan een betere term, Guelph’s geheime saus hierover? Waarom onze mensen naar beneden het juiste vaccin angstig?

Mijn eerste gedachte is dat de grootste werkgever in Guelph de Universiteit van Guelph is, een onderwijsinstelling die algemeen wordt erkend als een van de beste onderzoeksuniversiteiten van Canada, en de thuisbasis is van veel van de experts waarop we hebben vertrouwd om de COVID-19-reactie te begeleiden. Mensen houden van professor Amy Greer in de modellering van populatieziekten en expert op het gebied van vaccinfrequentie, Dr. Maya Goldenberg.

Je zou kunnen stellen dat het hebben van een universiteit die centraal staat in de gemeentelijke identiteit ook een cultuur van continu leren heeft gecreëerd, wat wordt bevestigd door het grote aantal Guelphites die regelmatig materiaal lenen en interactie hebben met de openbare bibliotheek.

Wat is de bibliotheek anders dan een intermediair tussen kenniszoekers en mensen met kennis? Wat is het woord voor de deskundige? experts. Zij zijn de mensen die vaak worden uitgelachen en genegeerd door alle COVID-sceptici, dus Guelphs houden waarschijnlijk van hun experts en vertrouwen ze.

Ik heb ook nagedacht over de cultuur van vrijwilligerswerk voor Golf, een demografische groep die erg actief is in het teruggeven, betrokken raken en het opbouwen van gemeenschappen die voorheen niet bestonden. Wat was de introductie van een vaccin anders dan een wereldwijde oproep tot actie? De inspanning om een ​​gemeenschap op te bouwen, of misschien te herbouwen, vraagt ​​van ons allemaal om ons steentje bij te dragen.

Misschien de cultuur van gemeenschapsondernemerschap hier in Guelph. Back to normal betekent back to business as usual, maar wat ik hier bedoel is ondernemerschap. Gevaccineerd worden was een maatregel die mensen konden nemen om de pandemie daadwerkelijk te bestrijden, en het helpen van familieleden en buren bij het vinden van vaccinafspraken was een ander project dat mensen bezig hield.

Deze interpretaties zijn logisch, maar ze zijn ook enigszins beperkt omdat deze ideeën kunnen worden toegepast op andere steden en dorpen in Ontario en in heel Canada.

Ik denk aan Waterloo, de thuisbasis van twee verschillende wereldberoemde universiteiten, maar ook de thuisbasis van enkele weken van grote anti-maskerprotesten op de weg van die instellingen.

Deze bijeenkomsten waren zo populair dat ze prominente COVID-sceptici zoals Maxime Bernier aantrokken, wat opmerkelijk is omdat de laatste keer dat Bernier naar Guelph kwam, zijn uiterlijk moest worden vermomd, en dat was vóór COVID.

De aankomst van Bernier in Waterloo begin juni was ook de voorbode van een delta-variabele uitbraak in de Waterloo-regio die zo erg was dat de heropening van de economie enkele weken werd uitgesteld. Ik zeg niet dat het de schuld van Bernier was, maar ik noem het wel omdat er veel tentakels zijn tussen de Tri-Cities en Guelph, maar toch hebben we (tot nu toe) een delta-geleide COVID-heropleving hier kunnen voorkomen.

Bijna alsof we op een eiland…

Op het vorige marktplein besprak ik mijn persoonlijke ervaringen met mensen die naar lokale anti-masker/anti-lockdown-bijeenkomsten gingen, en hoe ik een aantal totaal verschillende motieven vond. Slechts enkele mensen geloofden in samenzweringen, velen hadden vragen over wetenschap en sommigen waren boos over de omstandigheden en moesten die uiten.

Er was geen eenheid in het doel, dus er was nooit enige beweging die momentum kon krijgen. Sommige oproerkraaiers in Toronto deden hun best om de weinige mensen voor het stadhuis te organiseren in een samenhangende anti-COVID-beperkingseenheid, maar ze waren nooit in staat om hier een subcomplot-outlet te bouwen. Te veel Welfen wilden antwoorden op hun vragen en ze wilden het regime niet omverwerpen.

In deze kolommen probeer ik meestal dingen uit te leggen en mogelijke antwoorden op problemen te suggereren, maar ik geef toe dat ik dit specifieke gebied mis. Ik erger me aan de suggestie dat wij in Guelph over het algemeen slimmer en sluw zijn dan andere samenlevingen waar zoveel mensen verliefd worden op samenzweringen. Geografie definieert naïviteit niet.

Dat gezegd hebbende, hebben we een probleem van desinformatie in de grotere media-oceaan, en als er lessen zijn die we kunnen leren van Guelph’s ervaring, stel ik voor dat we de tijd nemen om ze te leren. snel.