Canada moet zich voorbereiden op een bankrun en ineenstorting, waarschuwt de voormalige toezichthouder

Canadese banken zijn lange tijd grotendeels risicovrij, maar aan elke reeks komt een einde. Een voormalige Canadese toezichthouder op het bankwezen dringt er bij de beleidsmakers van het land op aan zich voor te bereiden op die dag nu het nog kan. In een Nieuw rapport Door CD Howe, voormalig OSFI-directeur, dringt hij er bij het land op aan zijn reactie op de bankencrisis te moderniseren en voorzichtiger maatregelen te nemen. Als dit niet gebeurt, kan dit leiden tot een grote klap voor de financiële stabiliteit van het land, wat kan leiden tot een breed scala aan problemen, van bankruns tot de volledige ineenstorting van financiële instellingen. Hoewel dit onwaarschijnlijk lijkt, komt dit na de ineenstorting van de laatste golf van mondiale financiële instellingen, waarvan men dacht dat ze onoverwinnelijk waren, in de loop van een paar maanden. Beleidsmakers blijven beweren dat niemand dit zag aankomen, maar was dat wel zo?

Canadese banken hebben een sterk trackrecord, maar risico's treden snel op

Het Canadese banksysteem heeft een welverdiende reputatie als een van de meest veerkrachtige ter wereld. Helaas zijn de afgelopen jaren een aantal beroemde mondiale financiële instellingen binnen enkele weken plotseling failliet gegaan. Een voorbeeld dat in het rapport wordt aangehaald is de golf van middelgrote regionale financiële instellingen die vorig jaar in de Verenigde Staten instortten, zoals Silicon Valley Bank. Een andere is de nog schokkender mislukking van Credit Suisse vorig jaar, die ertoe leidde dat de Zwitserse overheid bemiddelde in een fusie van het bedrijf (en zijn CHF 1,3 biljoen aan activa onder beheer) met UBS. Het kan nooit gebeuren totdat het gebeurt. Zoals ze in de financiële wereld zeggen: risico's gebeuren snel.

“Hoewel Canada al jaren geen ernstige mislukkingen heeft meegemaakt, zou het beter zijn om zich nu op potentiële problemen voor te bereiden als de zaken rustig zijn, in plaats van in het heetst van de strijd”, schreef Mark Zillmer, een senior fellow van CD Howe die eerder hij was adjunct-hoofdinspecteur bij OSFI, de Canadese banktoezichthouder.

Canadese banken hebben misschien geen opvallende problemen, maar dat betekent niet dat ze niet bestaan. Naarmate de mondiale bankhandel steeds meer met elkaar verweven raakt, hoeft er geen probleem binnen een land te ontstaan ​​om impact te hebben. De blootstelling aan risico’s als gevolg van een gebrek aan wijsheid in een ander land is nog nooit zo groot geweest. Hooien als de zon schijnt, toch?

“Er zijn enkele opkomende trends die erop wijzen dat de focus van ons huidige prudentiële regelgevingskader op het voorkomen van bankfaillissementen in de toekomst wellicht niet duurzaam zal zijn”, legt Zellmer uit.

Hij voegde eraan toe: “Als het inderdaad niet mogelijk is om ons prudentiële regelgevingskader in de toekomst te handhaven, moet men zich afvragen welke preventieve stappen kunnen worden genomen om de systeemrisico’s van bankruns te beheersen en een ordelijke afwikkeling of exit uit een crisis te vergemakkelijken. instelling die deposito’s aanneemt die niet langer beschikbaar zijn.” Levensvatbaar voordat het failliet gaat – en dat allemaal zonder publiek geld.

Canadese banken moeten de consumentenbescherming moderniseren en het risico voor de belastingbetaler zoveel mogelijk beperken

Het beste en slechtste aspect van een sterk regelgevingskader is dat er geen grote mazen in de wet zijn. Het rapport merkt op dat er geen perfecte oplossing bestaat en dat alles in evenwicht moet worden gebracht met een passende beoordeling van de risico's en voordelen voor organisaties en het publiek. Al te zware rapportagevereisten kunnen buitensporige middelen vergen, wat leidt tot een beperkte focus en meer ruis. Dit kan ervoor zorgen dat consumenten met hogere bankkosten te kampen krijgen, met weinig of geen verbeteringen. Als het juiste evenwicht niet wordt gevonden, kan dit uiteindelijk leiden tot hogere kosten voor de belastingbetaler, hetzij via directe of indirecte reddingsoperaties.

Het rapport bevat vier hoofdvoorstellen, variërend van normale monetaire hervormingen tot het aflopen ervan. Aan de ene kant stellen ze zelfs voor om de geldschepping te scheiden van de kredietverstrekking in financiële instellingen. Hoewel dit laatste voorstel onwaarschijnlijk is, blijft het overeind omdat het zou leiden tot een flexibeler financieel systeem.

Ongeacht of er belangstelling is voor een van deze oplossingen, dat is niet de hele focus. In plaats daarvan concentreert Zelmer zich op enkele oplossingen die nu kunnen worden toegepast, maar met een relatief laag weerstandsniveau.

Canadezen hebben sterkere bescherming nodig tegen bankruns

De voorgestelde verandering met de grootste impact betreft de modernisering van het federale depositoverzekeringssysteem. De door leden gefinancierde CDIC garandeert een snelle terugbetaling van verzekerde deposito's in geval van een bankfaillissement. Sinds de oprichting eind jaren zestig heeft het slechts 43 faillissementen overzien, de laatste in 1996. Er zijn nog nooit verzekerde fondsen verloren gegaan. De meesten zien dat als een positief teken, maar het betekent ook dat het systeem al bijna een kwart eeuw niet meer is getest.

Zelmer wijst erop dat dit ertoe heeft geleid dat CDIC zich niet heeft kunnen ontwikkelen in vergelijking met zijn mondiale tegenhangers. De huidige limiet is bijvoorbeeld slechts $ 100.000 CAD per account. Het Amerikaanse equivalent (FDIC) heeft een verzekerd maximum van $250.000 USD ($344.000 CAD) per account. Bij directe omrekening is dit 150% groter dan de CDIC-limieten en 240% groter met de huidige wisselkoers.

Het versnellen van de terugbetaling is ook een punt van zorg. CDIC streeft momenteel naar terugbetaling binnen 3 werkdagen, maar nogmaals, dit is recentelijk niet getest. Dit speelt ook een rol in een van hun andere suggesties, namelijk dat toezichthouders plannen moeten maken voor het mogelijke falen van meerdere instellingen tegelijk.

Zoals de meeste landen met sterke financiële systemen probeert Canada eerst marktoplossingen te vinden. Meer expliciet proberen ze de falende instelling te integreren in een sterkere, grotere instelling – vaak terwijl ze die instelling prikkels bieden. Zelmer waarschuwt dat deze oplossing niet ideaal is als er meer dan één bank tegelijk failliet gaat. De relatief geconcentreerde omvang van de Canadese banksector maakt het zeer moeilijk om geen overloopeffect te zien.

Het rapport suggereert ook dat de Bank of Canada (BoC) een vroege rol zou kunnen spelen bij crisisinterventie. Zelmer is van mening dat banken terughoudend zijn in het gebruik van de noodliquiditeitsfaciliteiten van de Bank of Canada, omdat deze duiden op marktdruk. Hij sprak zijn wens uit om wijzigingen in de liquiditeitsfaciliteiten en de herclassificatie van sommige instrumenten te zien. Dit zou banken ertoe aanzetten vroegtijdig te kapitaliseren, waardoor het plotselinge gebruik van noodliquiditeit zou worden verminderd.

Is Canada te vroeg of te laat voor strengere bankregels?

Naast de mondiale bankproblemen zijn er enkele eerste tekenen van financiële stress in het systeem. De Bank of Canada heeft onlangs iets groots gedaan Vergroot de liquiditeitsfaciliteiten op korte termijn. Dat is het ook Herclassificatie van bepaalde soorten schulden, waardoor de beschikbare hefboomwerking toeneemt. De centrale bank beweert dat dit routine is, maar de plotselinge verandering in slechts een paar dagen doet anders vermoeden. Plus tenminste Eén bank heeft zich geregistreerd om aan te geven dat zij liquiditeitsproblemen heeft.

Ook op het gebied van de regelgeving is er sprake van een aanzienlijke koerswijziging. Het nieuwe leiderschap van OSFI kwam met een klap, wat een teken was van een aanzienlijke risicoreductie terwijl de kredietverstrekkers sterk bleven. Na overleg met de sector en het beleid is deze toon onlangs veranderd. Ze hebben onlangs zelfs de Canadese aanvaarding van mondiale risiconormen uitgesteld. Eén gevolg van deze standaarden was de herclassificatie van leningen aan vastgoedinvesteerders als activa met een hoog risico. Dit druist in tegen de huidige beleidsagenda van de staat, die meer beleggersrisico absorbeert om de huizenprijzen op peil te houden.

Alleen deze twee bewegingen worden als grote transformaties beschouwd. Vooral omdat alles in orde is.

Misschien vind je het ook leuk