Verwoeste bewoners rapen de stukken op na de verwoesting die orkaan Helen | heeft achtergelaten Orkaan Helen

ANadat hij de hele nacht wakker was gebleven, besloot Jason Vesperman, 32, dat het eindelijk veilig was om te slapen. Afgelopen vrijdag om zes uur 's ochtends werd verwacht dat de ergste regenval van de orkaan Helen voorbij zou zijn. Jonathan Creek, de normaal gesproken enkeldiepe rivier die door zijn achtertuin in Maggie Valley, North Carolina stroomt, was binnen zijn oevers gebleven – zij het nauwelijks.

Iets meer dan twee uur later maakte zijn vrouw Dan hem in paniek wakker. Na 9.00 uur hield de zware regen aan in de Maggie Valley, en om 8.30 uur steeg het water snel. Hun huis stond tot aan de ramen onder water.

“Het water stroomde vol, waarschijnlijk met een snelheid van 2,5 cm per minuut”, zei hij. ‘Ik bedoel, het stroomde uit de toiletten, de ramen en de deuren.’

Hij stopte blindelings schoon wasgoed in een zak, ging met zijn vrouw en zevenjarige zoon naar buiten en slaagde er op de een of andere manier in om de Jeep, die tot aan de motorkap onder water stond, te starten. Nu verblijft het gezin in een evacuatieschuilplaats met dertig andere overlevenden van de storm, zich afvragend wat er daarna gaat gebeuren.

Vesperman en zijn familie hebben geluk, want ze zijn erin geslaagd met hun leven te ontsnappen. Er is nu bevestigd dat meer dan 200 mensen om het leven zijn gekomen, zowel in Florida, waar de orkaan voor het eerst aan land kwam, als in een regio van vijf staten in de zuidelijke Appalachia, waaronder North Carolina, South Carolina, Georgia, Tennessee en Virginia. Dit aantal blijft stijgen naarmate de zoek- en reddingsinspanningen voortduren. De ramp verwoestte steden en veroorzaakte miljarden dollars aan schade, en was voor Joe Biden, Kamala Harris en Donald Trump aanleiding om het getroffen gebied te bezoeken.

De ramp voltrok zich in een gebied dat niet de dupe was van de kracht van de orkaan Helen, met gevolgen die erger waren dan de legendarische overstroming van 1916. Maar de klimaatcrisis heeft de traditionele modellen van het orkaanseizoen op zijn kop gezet, waardoor er snellere en frequentere stormen zijn ontstaan meer beschadigd. sterk.

Helen was al een krachtige storm, en de impact ervan werd nog vergroot door recordregenval in de dagen voorafgaand aan de komst ervan. West-Noord-Carolina, dat enkele van de ergste gevolgen heeft ondergaan, worstelt met dit probleem droogte Ruim twee maanden voordat de storm uitbrak. Maar de zware regenval die woensdag en donderdag viel, verzadigde de bodem en zorgde ervoor dat het rivierpeil steeg. Het weerstation op de luchthaven van Asheville rapporteerde gedurende die twee dagen bijna 25 centimeter regen.

Helen kwam als een orkaan van categorie 4 aan land aan de Golfkust van Florida en trok snel naar het noorden. Winden en tornado's met orkaankracht raasden door veel getroffen gemeenschappen, waarbij bomen en elektriciteitskabels omvielen, maar het water was veruit de meest vernietigende kracht.

De gemiddelde regenval varieert sterk binnen het bergachtige gebied, maar op veel plaatsen varieert deze van 40 tot 100 inch per jaar. Tussen afgelopen donderdag 08.00 uur en maandag 08.00 uur Regen ten noorden van 10 centimeter Ze kwamen veel voor in het westen van Noord-Carolina. Hendersonville en Spruce Pine zagen meer dan 50 centimeter, en Busick, een gemeenschap zonder rechtspersoonlijkheid een uur ten noordoosten van Asheville, registreerde een ongekende 30,78 centimeter. Deze algemene cijfers zijn in lijn met de verwachtingen, zegt Steve Wilkinson, een meteoroloog die verantwoordelijk is voor het voorspellingsbureau van de National Weather Service in Greenville-Spartanburg, South Carolina. Maar het was moeilijk om de omvang van de verwoesting te bevatten die zo’n storm zou aanrichten.

“Als je begint te praten over echt specifieke gevolgen, is het moeilijk om het vooroordeel te hebben dat zoiets extreems dezelfde impact zou kunnen hebben als het had,” zei hij.

Wanneer de regen op de kust valt, kan deze zich over vlak land verspreiden, in kustmoerassen worden opgenomen en weer in de oceaan terechtkomen. Maar in de bergen moet het water het terrein volgen, op zoek naar het pad van de minste weerstand terwijl het afdaalt. Zware regen verzamelt zich op hogere hoogten terwijl deze afdaalt en convergeert met de afvoer van andere gezwollen zijrivieren om beken en rivieren in brullende oceanen te veranderen.

Het water stroomde met verwoestende kracht naar binnen, reorganiseerde de rivierlopen, verscheurde wegen en vernietigde hele gemeenschappen. Windstoten van 80 tot 120 km per uur sloegen op veel plaatsen bomen en toch al onstabiele elektriciteitsleidingen in de verzadigde grond. Hoge stroming op de Broad River gecombineerd met zware lokale afvoer voor iedereen behalve het toeristische stadje Chimney Rock op de kaart. Boven de staatsgrens in Irwin, Tennessee, verwoestte de woeste Nolichucky-rivier het ziekenhuis en het industriepark van de stad, evenals een deel van de nabijgelegen Interstate 26.

“We zijn slechts een rouwgemeenschap”, zegt Glen White, de burgemeester van Irwin. “We zijn erg verdrietig dat onze vrienden zijn omgekomen. Dit is het grootste probleem voor ons allemaal.”

Het is een week geleden dat de storm toesloeg en de omvang van de schade is nog steeds onbekend.

Het dodental blijft stijgen terwijl hulpverleners zoeken naar vermiste mensen en zich een weg banen naar ontoegankelijke gemeenschappen. Orkaan Helen veroorzaakte een vrijwel volledige uitval van mobiele telefoons en internet in de hele regio, en sommige diensten zijn nog niet hersteld. Veel mensen zitten zonder elektriciteit of drinkwater – en in veel gevallen is er geen vaste tijdlijn voor herstel. Sommige wijken zijn alleen per vliegtuig te bereiken.

Hele delen van de Interstate 40 werden ontworteld over de Pigeon River-corridor, een belangrijke handelscorridor die Tennessee en Haywood County ten westen van Asheville met elkaar verbond. De I-26 is onbegaanbaar toen Nolichucky er in Erwin doorheen blies. Er is geen geschat tijdsbestek voor de wederopbouw van deze wegen, maar het zal minstens maanden duren.

Voor velen is het moeilijk om zich de weg vooruit voor te stellen. Maar dit is niet de eerste keer dat Zeb Smithers, burgemeester van Canton, 15 minuten ten westen van Asheville, zijn weg moet vinden. In 2021, Catastrofale overstromingen door tropische storm Fred Crusoe's kleine stroomopwaartse gemeenschap wordt vernietigd voordat hij Canton uiteen scheurt. Smithers deed zijn best om Cantonse bedrijven ervan te overtuigen in de stad te blijven en de gemeenschap te helpen bij de wederopbouw na deze “once-in-a-lifetime” storm – die slechts 17 jaar na een nieuwe wijdverbreide overstroming kwam, veroorzaakt door de orkanen Frances en Ivan. De stad was nog steeds aan het herstellen van de aanval toen Helen arriveerde.

“Toen ik drie jaar geleden in dit gebied aan de slag ging, was er de verwachting: 'Hé, dit is iets dat je maar één keer in je leven zult meemaken.' 'We krijgen je terug'”, zei Smithers doe dat deze keer niet. Als ze willen vertrekken en zeggen: “Dit is te veel.” We kunnen dit niet steeds opnieuw doen, ik zal ze steunen. Als ze willen blijven, zal ik ze steunen. Deze keer is het anders, maar het is ook echt. We moeten werken en leiding geven in deze wereld, niet in de wereld die we graag zouden willen hebben.”

Terwijl Jonathan Ammons, 39, de wrakstukken van zijn geboorteplaats Asheville onderzoekt, vindt hij het moeilijk om het herstel te begrijpen. Asheville, een populaire toeristenbestemming die bekend staat om zijn eten, bier, muziek, kunst en idyllische bergen, is veranderd. Muziekpodia, brouwerijen, restaurants, kunstenaarsstudio's – ze werden allemaal verwoest door de overstroming.

“Het is moeilijk om je een omgeving voor te stellen waarin deze stad zich binnen een jaar, of zelfs vijf, zal herstellen”, zei Ammons. “Het landschap is niet het enige dat is veranderd. Alle onafhankelijke bedrijven zijn verpletterd en van de kaart geveegd. Alle kleine stadjes die mensen bezochten toen ze hier kwamen, zijn zojuist verdwenen. Ik heb hulpwerk gedaan na de orkaan Katrina in St. Louis en New Orleans, en dit op dit niveau van vernietiging.’

Ammons en zijn vriendin, Claire Winkler (51 jaar oud), worden beschouwd als gelukkig dat ze nog leven. Ze verlieten Winklers appartement aan de Swannanoa-rivier – ‘de mooiste, verbazingwekkende plek die je ooit zult zien’, zoals Ammons het omschreef – vrijdag om half vier ‘s ochtends, wadend door middeldiep water om er zeker van te zijn dat ze daar zouden komen. Hij voerde een kat die toebehoorde aan de dochter van Winkler, die de stad uit was. Ze doorstonden de rest van de storm bij haar huis, veilig voor de overstromingen, en waren niet voorbereid op het tafereel dat hen te wachten stond toen ze later die dag naar het appartement terugkeerden.

Toen de rivier steeg, verplaatsten de meeste mensen in het appartementencomplex hun auto bergopwaarts naar het nabijgelegen Root Bar-gebied voor bewaring. Maar dat gebouw werd gesloopt en er verscheen een boom in het midden van de twee overgebleven muren en het dak.

“We gingen de heuvel op en liepen door dat gebied, en we konden het zien opkomen in de skyline van het appartement, en er was een heel gebouw verdwenen”, zei Ammons.

Het ontbrekende gebouw was tegen de brug gebotst en was niets meer dan een stapel stokken. Het echtpaar waadde door een 15 cm dikke laag modder die het trappenhuis bedekte dat naar Winklers appartement op de derde verdieping leidde, dat eruitzag “alsof je zojuist een hele woonkamer in een wasmachine had gestopt en deze had aangezet.” Winkler, een ober, heeft geen werk en is thuis. Ammons, een freelance foodjournalist die zijn inkomen aanvult met catering en ambachtelijke cocktailparty's, mist de drukkere maanden van het jaar. Maar deze ontberingen lijken klein vergeleken met het lijden van anderen.

De dag na de overstroming zag Ammon een vrouw naast het puin staan. Ze herinnert zich dat ze haar twee jonge kinderen in de appartementen zag. De vrouw zei dat ze op zoek was naar haar ex-man, die in het eerste gebouw van het complex woonde.

“Ik wees naar de brug en zei: ‘Dit is het eerste gebouw’”, herinnert Ammons zich. Terwijl hij sprak, snuffelden kadaverhonden rond het wrak.

Geconfronteerd met dit tragische verlies is het voor lokale leiders moeilijk om zelfs maar na te denken over de logistiek van de wederopbouw van de infrastructuur, de economie en de samenleving. Maar White zei: “We weten dat dit probleem snel komt.”

‘We moeten doorgaan’, zei Smithers. “Wat is het alternatief? Verlaten we ons thuisland of vechten we ervoor?”

Voor Smathers, White, Ammons en vele anderen die Zuid-Appalachia hun thuis noemen, is het antwoord duidelijk.

‘Ik ben niet van plan te vertrekken’, zei Ammons.