Brian Ginn uit Alberta vertelt dat Trudeau zijn radicale milieuagenda verliest

Artikel inhoud

Ergens in Ottawa moet Charlie Angus, het binnenkort gepensioneerde parlementslid van de Nieuwe Democratische Partij, zich verheugd in de handen wrijven. Dankzij zijn rellen werden de grootste spelers in de olie- en gassector verpletterd. Missie volbracht!

Angus slaagde er niet alleen in om parlementaire commissies te kapen en routinematig leiders van energiebedrijven naar Ottawa te brengen om hen publiekelijk te bestraffen, maar zijn succesvolle poging om een ​​nieuwe regel voor ‘milieu-desinformatie’ op te leggen in omnibus Bill C-59 had het gewenste effect. Verschillende grote bedrijven, waaronder het Pathways Oil Sands-consortium, hebben alle inhoud van hun websites en sociale media verwijderd.

Artikel inhoud

Maar dit betekent niet dat de inhoud van bedrijven verkeerd of misleidend is. De wet is vanaf het begin erg zwak, dus iedereen die belang heeft bij deze kwestie kan bedrijven lastigvallen met eindeloze lichtzinnige rechtszaken. Tegelijkertijd lijkt het erop dat de komende dagen zonnig zullen zijn en een nieuwe bron van inkomsten zullen vormen voor activisten.

Al weken vraag ik Angus om een ​​gesprek met mij te voeren. Ik ben erg benieuwd om te begrijpen hoe hij erin slaagde de meerderheid van de pendelaars in Ottawa ervan te overtuigen zulke lastige wetgeving te steunen. Ik hoorde geen geluid of gefluister van deelname van hem, dus nam ik contact op met Brian Jean, Alberta's minister van Energie en Mineralen, om zijn mening te krijgen over de gevolgen van deze dreigende sancties op de vrijheid van meningsuiting in bedrijven.

Jan, 61, was thuis in Fort McMurray – ‘het beloofde land’, lacht hij – toen we virtueel verbinding maakten, en keek ernaar uit om een ​​lang weekend op pad te gaan en tijd door te brengen met zijn vijfjarige dochter. Het viel mij echter op dat deze man met rood haar en een borstelige baard nog steeds voor zijn werk gekleed was in een donkerblauw jasje en een overhemd met knoopjes. (Trouwens, de vergelijking met Alfred E. Newman en Mad Magazine is noch accuraat, noch eerlijk, maar er zit geen klasse in Bill C-59 om zich tegen een dergelijke valse bewering te verdedigen.)

Artikel inhoud

Artikel inhoud

Jean heeft het grootste deel van zijn leven in deze gemeenschap in Noord-Alberta gewoond, waar hij als advocaat heeft gewerkt en daarna als politicus de lokale belangen heeft vertegenwoordigd – in Ottawa als federaal conservatief gedurende tien jaar (2004-2014) en later als lid van de provinciale wetgevende macht en de laatste leider van de Wildrose Party vóór de fusie met de United Conservative Party in 2017. Kort na de verkiezingen in Alberta in mei 2023 koos premier Danielle Smith Gunn om de energieportefeuille te beheren.

Jan zegt dat de energiebedrijven uit Alberta met wie hij heeft gesproken over de regel voor “verkeerde voorstelling van zaken op milieugebied” in wetsvoorstel C-59 daar bang voor zijn. Het is een zeer onzeker stuk wetgeving en negatieve aansprakelijkheid is ‘schandalig’. Jean is echter van mening dat de aanhangers van deze wet – de Nieuwe Democratische Partij, de Liberalen en het Bloc Québécois – zich bewust zijn van de gevolgen.

‘Ze realiseren zich wat er in de rest van de wereld gebeurt. Ze verliezen het argument. De wereld wijkt af van de radicale milieuagenda die sommige van deze mensen omarmen, en ze beseffen dat ze vanwege dit verlies hun energie moeten verdubbelen. hun inspanningen.”

Maar Angus is niet de enige die feest viert in Ottawa; Elizabeth May, parlementslid van de Groene Partij, al jarenlang voorstander van wetsvoorstel C-226 (nu wet), is naar verluidt “opgewonden” om te zien dat Canada vooruitgang boekt met een “ecologische racisme”-strategie, wat dat ook mag betekenen.

Artikel inhoud

Jean werkte met May in Ottawa, en hoewel hij haar persoonlijk respecteert, heeft hij geen respect voor de betrokken politiek. “Als we het over echt racisme en echte tragedie willen hebben, laten we het dan hebben over energiezekerheid en energiearmoede”, antwoordt Jan.

“Ik denk dat de federale overheid eerlijk gezegd nalatig is geweest door onze energie niet de wereld in te laten stromen om de energiearmoede te vervangen. Het is echt verschrikkelijk”, beweert Jean. Wat hij zegt weerspiegelt wat ik Smith afgelopen november hoorde zeggen op de COP28 in Dubai.

Meer dan welke andere politicus in Canada dan ook weet deze ervaren politicus uit Fort McMurray wat mensen in de oliesector voelen als de industrie wordt belegerd.

Bestsellerauteur John Fayant heeft zojuist een boek uitgebracht met de titel Fire Weather: The Making of a Monster, waarin hij de aangrijpende verhalen vertelt over de bosbranden van mei 2016 die verschillende huizen in Fort McMurray in beslag namen, waaronder het huis van Jean. Ik heb het boek gelezen; Het is opnieuw een harde klap voor deze gemeenschap. Het boek portretteert de lokale bevolking als geldbeluste workaholics die dol zijn op hun dure speelgoed. Het beeldt ook de oliezanden af ​​als een dor land; “Kilometers en kilometers zwarte, geplunderde aarde gevuld met kraters die stadions en dode, verkleurde meren hebben opgeslokt.”

Artikel inhoud

Jan heeft het boek niet gelezen – en nadat ik de rauwe emotie heb gezien in zijn reactie op een andere kritiek op zijn gemeenschap – moedig ik hem aan het niet te lezen.

“Deze persoon (Fayan) reageert op basis van een emotionele reactie over olie, een irrationele emotionele reactie over een product. Geen plaats, maar een product. Ze proberen de samenleving af te breken en te ondermijnen om hun agenda, over een product, vooruit te helpen. de enige plek ter wereld waar ze vrijuit over kunnen praten”, zegt Vaian. Hij is hier”.

Wij zijn het erover eens dat dit een lastige kwestie is; Het gevaar bestaat dat al deze vijandigheid jegens de olie- en gassector de bereidheid van bedrijven om geld te verdienen alleen maar zal versterken. Terwijl ministers van Energie er vaak van worden beschuldigd voor de industrie te werken (en Jan weet ongetwijfeld wat er achter gesloten deuren wordt gezegd), maakt hij duidelijk dat dit de mensen zijn die hij vertegenwoordigt. En hij is niet verlegen om op te roepen tot meer herinvestering door bedrijven in Alberta. “We hebben het afgelopen jaar veel (bedrijfs)ontslagen gezien”, zegt hij. “Ik ben er helemaal niet blij mee.” Hij is ook ontevreden over de opbouw van werkkampen ter ondersteuning van tijdelijke arbeidskrachten die naar oliezandlocaties komen en daar weer wegvliegen. “Gaan we de beste werkkampen ter wereld bouwen, of de beste samenlevingen?”

Artikel inhoud

Maar in tegenstelling tot Angus gaat Jan's voorkeur uit naar de wortel en niet naar de stok. “De wortel is geweldig omdat je hem kunt neerleggen waar je hem wilt hebben en de mensen zullen volgen. De stok werkt niet zo goed, omdat je niet weet waar hij naartoe gaat nadat je hem hebt geraakt.”

Als Jan iemand promoot, zijn het de mensen van Fort McMurray. De Economist Intelligence Unit rangschikte Calgary en Vancouver in de top 10 van meest leefbare steden ter wereld in 2024. Gann streeft ernaar meer steden in Alberta op die lijst te zetten, waaronder Fort McMurray.

“Het is een van de beste plekken ter wereld om te wonen”, zegt hij. “Het heeft vijf rivieren. Het is prachtig. Het heeft het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van alle huishoudens in Canada. Het heeft een aantal van de meest verbazingwekkende innovaties… en meer patenten dan waar dan ook in het land.”

Hij concludeert dat Fort McMurray niet alleen geld wil, maar ook mensen. “Het is zeker dat mensen die wegtrekken van de plek bijdragen aan het bevorderen van de agenda voor milieubehoud.”

Niemand, zelfs Angus niet, zal Jane's toespraak tot zijn stad het zwijgen kunnen opleggen.

Op onze site kunt u het laatste nieuws, exclusieve artikelen, lange artikelen en provocerend commentaar vinden. Maak een bladwijzer voor onze website nationalpost.com en abonneer u hier op onze politieke nieuwsbrief, First Reading.

Artikel inhoud