I Used to Be Funny laat zien dat herstel geen rechte lijn is

Ik besefte iets verontrustends aan mezelf tijdens het kijken naar deze prachtige nieuwe Canadese film Vroeger was ik grappigGeschreven en geregisseerd door Allie Banquio. Het is briljant ontworpen totdat we Sam (Rachel Sinnott, Bodems), een komiek uit Toronto en oppas van de jonge tiener Brooke (Olga Petsa), volgt een traumatische gebeurtenis, en we moeten aandacht besteden aan de voorbijgaande gebaren, huiveringen en gezichtsuitdrukkingen in Sams zinloze gesprekken om geleidelijk aan te begrijpen waarom ze zo plat is een vrouw. Tin Can: De gebeurtenis was een aanranding, de aanvaller was Brocks vader Cameron (Jason Jones), een agent, en Brock, die Sam de schuld gaf, verdween.

Banquo twijfelt niet aan de feiten. Sem vertelt de waarheid. Cameron werd berecht en veroordeeld. Brooke is boos en bang (haar moeder is onlangs overleden, dus hoe kon ze haar vader ook verliezen?). Ik wist dat Banquo de aanval zelf niet zou laten zien, deze beelden zijn te verwaand en haar film is te attent. Maar hier is mijn vervelende bekentenis: naarmate de film vorderde, merkte ik dat ik iets wilde zien. Wat zijn de omstandigheden van de aanval? Wie zei wat en wanneer? Ik wilde, ik schaam me om het toe te geven, een verklaring.

Ik word verondersteld een feministe te zijn, vertelde ik Banquo tijdens een recent video-interview. Wat is er met mijn reactie?

‘Omdat we vrouwen niet geloven’, antwoordde ze. “Dat willen we wel. Maar wat nog belangrijker is, we willen niet geloven dat gezagsdragers in onze samenleving, zoals ouders en schoonmoeders, de verschrikkelijke dingen kunnen doen die sommigen van hen doen, ook al zou de waarheid voldoende moeten zijn. dat dit voortdurend gebeurt. Een miljoen keer per dag heeft elke vrouw met wie je praat een zekere mate van ervaring als deze.

Vroeger was ik grappig Het is Banquio's eerste speelfilm, maar op 37-jarige leeftijd is ze de drijvende kracht achter veel bruisende tv-shows, waarvan de meeste, zegt ze, gaan over “hoe vrouwen de blik en de populaire cultuur internaliseren, en hun instemming met die ervaring.” Ze regisseerde de aflevering “Joan Is Awful” van de serie “Joan Is Awful”. Zwarte spiegel Met Annie Murphy en Salma Hayek in de hoofdrol, kwam het net op het moment dat de zorgen over Chat-GPT en dubbelgangerbezit de mainstream bereikten. Ze regisseerde afleveringen van Intens En De groteHij was verhaalredacteur bij Schitts Kreek.

Pankio is geboren en getogen buiten Edmonton en verhuisde vervolgens naar Toronto om journalistiek te studeren aan de huidige Metropolitan University. “Toen besefte ik dat ik geen journalist wilde worden”, zegt ze glimlachend. “Niet beledigend.” Ze volgde radiocursussen, leerde fotografie en montage, en vond haar gemeenschap in de alternatieve comedyscene van Toronto naast Mae Martin, Sabrina Gales en Kayla Lorette. “Elke vrouw of homo in Toronto kende elkaar destijds”, zegt ze sarcastisch. Ze heeft honderden korte films, commercials en muziekvideo's geproduceerd voor onder meer Janelle Monáe en Arkells, evenals een webserie, Prachtige vrouwvertelde CBC Gem, en castte haar “grappige en getalenteerde vrienden in Everything I Can.”

Ondanks haar vele credits kon ze niet worden ingehuurd om een ​​televisieserie te regisseren, omdat ze nog nooit eerder een televisieserie had geregisseerd. Dus toen Martin Banquo vroeg om hun geweldige show te regisseren, ik voel mij goed“Ik zei dat er geen aangrijpende manier was waarop ik dit niet zou begrijpen”, herinnert Pankio zich. “Ik schreef een pitchdocument van 75 pagina's – mijn visuele plan voor hoe ik elk moment ervan moest filmen; dat was precies wat ik goed deed.” Ze zou alle zes afleveringen van het eerste seizoen regisseren , en andere banen volgden. En momenteel werkt ze aan haar tweede film.

Een van de sterke punten van Banquo als regisseur is haar vermogen om natuurlijke, samenhangende vertolkingen van haar acteurs te krijgen, of ze nu een zeer gestileerde keizerin spelen in… De grote Of een filmster die een kerk ontheiligt in 'Joan is Awful'. “Omdat ik ook schrijver ben, ben ik geïnteresseerd in de privacy van de stem”, zegt ze. “Dus betrek ik acteurs bij gezamenlijke werken, om de specificiteit van hun stemmen naar voren te laten komen. Het regisseren van natuurlijke, stimulerende uitvoeringen is een basislijn in mijn werk.”

in Vroeger was ik grappigBanquo breekt de tijdlijn, dus we ontmoeten Sam in de nasleep van de aanval, wanneer ze geloofwaardig en soms gekmakend verdwaald is. (“Ik besta nu nauwelijks”, zegt ze.)

“Allereerst wil ik dat je je een beetje gefrustreerd voelt door de passiviteit van Sam – want zo kunnen mensen met PTSS zijn, ze zijn niet volledig aanwezig in hun leven”, zegt Pankio. “Dan leer je langzaam wie ze was vóór het trauma. Je moet de omvang begrijpen van wat er met haar is gebeurd. Ik wilde de oneerlijke frustratie weerspiegelen die onze samenleving jegens de slachtoffers voelt. En ik wilde een realistischer verhaal schetsen herstel en wat herstel betekent. Omdat herstel van een trauma geen eenvoudige lijn is, en de oplossing – of het nu wraak of gerechtigheid is – een illusie is.”

Wanneer de herinneringen aan de aanval eindelijk binnenkomen, concentreert Banquo zich op de momenten ervoor, en het is hartverscheurend om te zien hoe ver een vrouw zal gaan om haar aanvaller in een andere richting te praten, om te proberen alles weer normaal te krijgen. “Mijn vrienden en ik praten hier veel over”, zegt Pankio. “Deze situaties zijn in het begin zelden ongemakkelijk of gevaarlijk. Alles gaat goed, tot het moment dat dat niet meer het geval is. Dat zien we niet zo vaak in de populaire cultuur. Meestal is het zoiets als: 'Deze dader is slecht, en dit slechte ding is slecht.” Dat gaat gebeuren.' Absoluut.' Ik wilde het heel duidelijke moment laten zien waarop je beseft: 'Oh nee, dit is niet goed', en de subtiele dialoog aan beide kanten van dat moment.

Televisie en bioscoop staan ​​vol met scènes waarin vrouwen worden aangevallen. Geen wonder dat ik geconditioneerd was om ze te verwachten; Misschien hebben tienduizenden het gezien. Bankio laat ons nog iets anders zien, en het is iets waar we graag meer over hadden nagedacht: “Een neveneffect dat niet vaak wordt besproken, is hoeveel humor en vreugde we missen bij getraumatiseerde jonge vrouwen”, zegt ze. “De bijdragen aan de samenleving en de mensheid gaan verloren als het gevoel voor humor en vreugde van vrouwen wordt weggenomen.”

abonnement Voor de kunst- en lifestylenieuwsbrieven van The Globe om meer nieuws, columns en tips in uw inbox te ontvangen.