Wat finalisten van de conferentie Leafs kunnen leren over niet te 'zwaar' zijn – Sportsnet.ca

Als we iets hebben geleerd van de eerste soundbites van Craig Berube in Toronto, is het dat fans hetzelfde diner krijgen als spelers. Je krijgt vlees, je krijgt aardappelen, en als je probeert er een stoofpot van te maken met rozemarijn, tijm en Worcestershire, krijg je te horen dat je er te veel over nadenkt.

Het diner is tenslotte voor levensonderhoud.

Het lijkt erop dat de Maple Leafs een gezamenlijke inspanning zullen leveren om ‘zwaarder’ te worden. Ik wil het niet te veel benadrukken, maar het gemeenschappelijke thema tussen Berube, Brad Treliving en Brendan Shanahan is dat het team meer noord-zuid-spel nodig heeft, het soort dat nergens op slaat.

Dit klinkt allemaal geweldig, maar het komt ook na drie opeenvolgende play-offseries waarin de Leafs moeite hebben gehad om meer dan twee doelpunten per wedstrijd te scoren, waarbij ze die schijnbaar nobele prestatie slechts één keer bereikten in hun laatste veertien pogingen. Ze brachten de Bruins de absolute afstand in de best-of-7 series door deze totalen per wedstrijd te noteren: 1, 3, 2, 1, 2, 2, 1.

Ze hebben hun hele leven niet kunnen scoren, en ik ben er niet zeker van dat de ommekeer die ze hier lijken te plannen op het juiste moment komt voor de richting die de NHL opgaat.

Onder Kyle Dubas leek het alsof Toronto's plan was om voorop te lopen – vermoedelijk gebaseerd op snelheid en pure vaardigheid – om naar de plek te gaan waar de NHL voorbestemd was, zoals Gretzky's legendarische gezegde: 'Ga waar de puck heen gaat. ;” Nee”. Waar was hij?' Toen het spel eindelijk uitkwam, hadden de Leafs in theorie het voordeel terwijl de Neanderthaler-teams nog steeds als idioten met hun schedels tegen elkaar sloegen.

Alleen kwam de curve veel langzamer dan ze hadden verwacht. Grote, zware teams zijn in het naseizoen blijven winnen, en nu hebben de Leafs besloten voort te bouwen op de aanpassing die ze de afgelopen jaren al hebben doorgevoerd door zwaar te praten. Dit ondanks het feit dat ze feitelijk hun laatste play-off-tegenstander versloegen, die beter kon keepen en meer scoorde.

Gezien de manier waarop de NHL misschien langzamer is overgegaan op snelheid en vaardigheid dan Dubas een paar jaar geleden aannam, zou het nu naïef zijn om te zeggen dat de verandering niet tot op zekere hoogte heeft plaatsgevonden, hoewel misschien een beetje anders dan we ooit dachten.

Van de vier teams die dit jaar nog overeind bleven in de finale van de conferentie, scoorden er drie aanvallend beter dan verdedigend in het reguliere seizoen, waarbij Florida de uitschieter was. Vooral in het Westen waren Dallas en Edmonton respectievelijk de tweede en derde beste aanvallende teams op die conferentie. In de play-offs, wanneer scoren moeilijker wordt, helpt het om meer spelers te hebben die kunnen creëren.

Wat mij het meest opvalt, is dat de Leafs een groot deel van hun eerdere handelsdeadlines aan het 'heavy-dipping' hebben besteed (letterlijk zichzelf vinden… Achtste in ruwe grootte op het gebied van verdediging). Het waren Ilya Lyubochkin, Joel Edmundson en Luke Schenn, terwijl ze Rasmus Sandin verhandelden en Timothy Liljegren, TJ Brodie, Mark Giordano en Connor Timmins krabden.

Dat wil niet zeggen dat die individuele zetten verkeerd waren, maar door uit te zoomen lieten ze de Leafs “zwaar” achter, maar minder in staat om actie te ondernemen, wat het vermogen van hun aanvallende spelers om kansen te krijgen volledig beperkte. Een paar extra goede passes bij de ontsnapping betekenen minder omzet in de verdedigingszone en meer aan de aanvallende kant, een voordeel dat alleen wordt geboden aan teams met verdedigers die kunnen spelen.

Tijdens het reguliere seizoen van de NHL verdienden de Edmonton Oilers een aanzienlijk aantal punten vanuit hun achterveld, meer dan enig team in de NHL behalve Colorado. De Avs hadden in de reguliere competitie een stevige voorsprong op deze afdeling en behaalden 243 punten van de blauwe lijn, goed voor een gemiddelde van 2,94 per wedstrijd. Dit is de grootste achtergrondcriminaliteit in 30 jaar:

De meeste punten van een verdediger in één seizoen sinds 1993-94:
1. Rode Vleugels (1993-94) – 252
2. Lawine (2023-24) – 243
3. Rangers (1993-94) – 241
4. Rode Vleugels (1995-96) – 240
5. Lawine (2021-22) – 238

Edmonton's totaal op de tweede plaats dit seizoen bedraagt ​​215 punten, met een gemiddelde van 2,62 punten per wedstrijd door de verdedigers, gevolgd door de Canucks op de derde plaats met 2,54.

Het is in beide gevallen niet moeilijk om de grens te trekken tussen een geweldig teamtotaal en een aanvallend elite-individu. Je kijkt naar Cale Makar in Colorado, Evan Bouchard in Edmonton en Quinn Hughes in Vancouver.

Hier is het eerste kwartaal van de competitie in termen van punten door verdedigers. Het zal je niet verbazen dat alle acht teams playoff-teams zijn:

In het onderste kwart van de competitie zijn er slechts twee teams in de play-offs:

In deze divisie eindigden de Leafs op een gedeelde 16e plaats^j Bij de Pittsburgh Penguins scoort hij gemiddeld 2,11 punten per wedstrijd vanuit de verdediging.

Echter, in de play-offs, toen Toronto “groter en zwaarder” werd, stierven ze in de laatste wedstrijd met 16 punten.^j van de 16 teams door 1,29 punten per wedstrijd te behalen uit hun verdediging (negen punten in zeven wedstrijden).

Daarentegen hebben de Oilers 36 punten uit hun verdediging in 12 wedstrijden, wat neerkomt op 3,00 punten per wedstrijd. Zelfs als Bouchard alleen voetgangersnummers zou ophangen, zou hun blauwe lijn nog steeds lichtjaren voorsprong hebben op de Leafs en de meeste andere teams.

De realiteit voor de Leafs betekent niet dat ze “zwaarder” of meer noord-zuid georiënteerd moeten zijn of iets dergelijks. In plaats daarvan hadden ze vorig seizoen betere bewaking, meer blessuregeluk en minder spelers kunnen gebruiken die konden spelen.

Dit ontslaat het team niet van de verantwoordelijkheid als het gaat om deze implicatie van directheid. Natuurlijk moeten ze meer naar binnen komen, maar ik draai al jaren op dezelfde trom: je kunt elke 'zware' speler die je wilt in de kern contracteren, maar als de kern van je team niet zo speelt, doet hij dat niet. het maakt niet uit wie hen omringt. Het kan belangrijker zijn om meer spelers te hebben die kunnen spelen, dan ze in groepen op te sluiten.

Als Berube van plan is om van Auston Matthews, Mitch Marner, William Nylander en John Tavares meer vlees-en-aardappelspelers te maken, denk ik dat dat een geweldige ervaring is waar we allemaal getuige van zullen zijn. Maar ze moeten zichzelf er niet van overtuigen dat eerdere verliezen te wijten waren aan een gebrek aan korrels rond de kern. Ze kunnen hun verdediging niet omvormen tot een stel slagers en boeren en zichzelf zonder koks achterlaten. Iemand moet de bal in de handen van zijn aanvallers krijgen, en op dit moment kunnen slechts enkele van zijn backfieldspelers dat doen.

Treliving heeft de invloedrijke figuur die hij wilde achter de bank hebben, maar hij moet voorzichtig zijn met wat hij doet naast een team dat meer moet scoren, niet minder. De Leafs bevinden zich momenteel in een wankel evenwicht, en het is goed voor hen om zich in te zetten voor eerlijkheid, verantwoordelijkheid en, nogmaals, het vlees met de aardappelen. Maar de curve van het spel verschuift nog steeds geleidelijk, en hoewel het bij de Leafs niet zo snel is gekomen als ze hadden gehoopt, zou het dwaas zijn om naar deze Stanley Cup Playoffs te kijken en te besluiten prioriteit te geven aan het verlaten van het snelheids- en behendigheidsspel. .

Zwaar of niet, teams die winnen kunnen scoren. Het bewijs is de pudding.