Afscheid van het spel waar ik van hou

Het is iets moois, niet?

Hockey viel me van mijn voeten de eerste keer dat ik het zag. Het was liefde op het eerste gezicht toen mijn vader me ongeveer 30 jaar geleden aan haar voorstelde. Terugkijkend op hoe het allemaal begon en hoe lang het is geweest, kan ik nog steeds niet geloven dat ik een van de weinige gelukkigen was die de NHL heeft gehaald.

Ontelbare uren op de ijsbaan – en eindeloze herinneringen – het ging allemaal om plezier maken met vrienden tijdens trainingen en games, en verliefd worden op het spel elke keer dat we op het ijs stapten.

Ik ben nooit een superster of de beste speler geweest in een van de teams waarin ik heb gespeeld, zelfs niet toen ik een kind was. En als je iemand vraagt ​​die mij heeft zien spelen toen ze opgroeiden, of ze dachten dat ik ooit in de NHL zou spelen, dan denk ik niet dat iemand eerlijk ja kan zeggen. Ik inbegrepen. Het leek zo ver weg.

Dus ik zat te denken aan de volgende stap. Vorm het volgende team, bemachtig een vaste plek in de line-up en maak het verschil op het ijs. En als je je hoofd neerlegt en hard werkt, soms als je omhoog kijkt, zie je dat de dingen zo snel zijn gegaan en plotseling ben je waar je van droomde.

Zo voelde ik me toen ik op het ijs stapte om mijn eerste NHL-wedstrijd te spelen, alsof ik mijn ogen opende na een tijdje rijden op een golf van succes. Het gebeurde allemaal snel. Van het niet hebben van een vaste plek in de selectie thuis in de SHL, tot het spelen van Tre Kronor in de Wereldkampioenschappen, tot het tekenen bij de Toronto Maple Leafs, tot het spelen van mijn eerste NHL-wedstrijd. Allemaal binnen twee jaar.

Toen bevond ik me in St. Louis, een stad waar ik niet veel van af wist. Het was niet zoals Toronto, waar ik de afgelopen vijf jaar heb doorgebracht. Toronto, waar alles om hockey draait, was een bruisend centrum en daar draaide het allemaal om. St. Louis lijkt meer verspreid te zijn en er gebeurt niets in de binnenstad, behalve sportevenementen natuurlijk. Ik wist dat het een honkbalminnende stad was, maar ik wist niet hoeveel het van hockey hield. De fans hier verrasten me en lieten echt zien hoeveel ze van de blues houden, vooral tijdens de play-offs.

sliep op mij Mijn vrouw en ik vonden het een geweldige plek om een ​​gezin te stichten. Onze twee kinderen zijn hier geboren en de mensen van St. Louis zorgden ervoor dat we ons zeer welkom voelden. We zijn erg trots dat we St. Louis de afgelopen zeven jaar ons thuis hebben mogen noemen.

De game is ook ongeëvenaard genereus en geeft veel meer dan je zou verwachten. De vriendschappen die je het minst van hen verwacht, de opwinding van het spelen voor een volle tuin, het gevoel van oefenen in een bevroren ouderwetse schuur en het plezier van plezier hebben met je vrienden op een buitenbaan, het zijn allemaal dingen die je kunt’ t dan wie dan ook. Ik ben haar alles verschuldigd en ben haar eeuwig dankbaar.

Maar het is niet altijd gemakkelijk om verliefd op haar te worden.

Een van de beste tijden van mijn leven werd voorafgegaan door een jaar van strijd. Ongeveer 14 maanden voordat ik de magnifieke Stanley Cup ophief, werd ik in het laatste jaar van mijn decennium geopereerd aan mijn knie. Het was een lange weg terug, en toen ik eindelijk terugkwam, merkte ik dat ik nog een blessure had. Ik vond een manier om vooruit te komen en dat jaar deed ons team dat ook, waarmee we onze onvergetelijke bekercarrière voortzetten. Een jaar als dit afsluiten – door te winnen waar we allemaal van dromen – was onvoorstelbaar. Tranen van vreugde huilen met mijn vrouw en mijn broer op het ijs na Game 7 is iets dat ik nooit zal vergeten. En om persoonlijk invloed uit te oefenen op het winnende doelpunt van de wedstrijd 2 van de finale, zou ik altijd ongelovig op mijn arm tikken.

Dat soort persoonlijk succes deed er niet toe voor mij. Ik heb altijd geleerd om het team op de eerste plaats te zetten en voor mij is dat het beste aan hockey: het team. De banden die tussen mijn teamgenoten zijn ontstaan, zijn iets dat je nergens anders kunt vinden en iets dat ik zal missen nu ik heb besloten met pensioen te gaan.

Terwijl ik mijn skischoenen voor de laatste keer ophang, weet ik niet zeker wat de toekomst voor mij in petto heeft. Maar ik weet dat ik van hockey zal houden, hoe moeilijk het ook is om het te spelen.

Dus ik wil haar, de hockeyspeelster, bedanken dat ik van haar mocht houden en voor alles wat ze heeft gegeven.

Ik wil alle fans, vrienden, staf, coaches, teamgenoten en iedereen met wie ik gekruist heb tijdens mijn tijd met haar bedanken.

En voor mijn familie – dit was allemaal niet mogelijk geweest zonder jou. Ik hou van je.