NB vrijwilligers bouwen een vliegende telescoop voor een zonsverduistering

Begin volgende maand zullen miljoenen Canadezen naar de hemel kijken om getuige te zijn van een totale zonsverduistering. Maar sommigen zullen teleurgesteld zijn als er wolken in de weg staan.

David Hunter is van plan een onbelemmerd zicht te hebben en hij nodigt anderen uit om zich bij hem aan te sluiten. De gepensioneerde medisch natuurkundige uit het westen van New Brunswick leidde een groep vrijwilligers bij het bouwen van een zonvolgtelescoop die op de middag van 8 april door een weerballon omhoog zal worden getild.

“Het belangrijkste doel is om voorbij de eventuele bewolking te komen”, zei Hunter in een interview, eraan toevoegend dat de met helium gevulde ballon tot 30 kilometer boven de grond kan stijgen na de lancering vanuit Florenceville-Bristol, New Brunswick, om 3 uur. :00 uur 30.00 uur Atlantische tijd.

Tijdens het opstijgen zal de ballon een 2,3 meter lange buisvormige doos aan boord hebben, uitgerust met kleine computers, vier volgapparatuur en verschillende camera's, waarvan sommige beelden naar een grondstation in de Florenceville Inn zullen sturen.

Van daaruit wordt de video live gestreamd naar verschillende kijklocaties in het westen van New Brunswick, evenals naar een YouTube-kanaal, waarvan de link binnenkort op de website van Hunter zal worden geplaatst.

De 185 kilometer brede schaduw van de maan zal om 16.32 uur EDT Florenceville-Bristol binnenkomen, waardoor het omringende gebied ruim drie minuten in duisternis wordt gedompeld. Alleen dan is het mogelijk om zonder oogbescherming veilig naar de zon te kijken.

Ervan uitgaande dat er weinig bewolking is, zullen de zonnestralen in de schemering verdwijnen, zullen fonkelende sterren en planeten verschijnen en zal de horizon oranje gloeien als een zonsondergang. Op dit punt zal de zwakke corona van de zon zich van achter de Zwarte Maan verspreiden, een etherisch schouwspel dat normaal gesproken verloren gaat in de gloed van het daglicht.

Experts zeggen dat de temperatuur met ongeveer 5 graden Celsius zal dalen en dat dieren in de buurt zich vreemd kunnen gedragen. En dan zal het eindigen, terwijl de schaduw van de maan oostwaarts beweegt met een snelheid van ongeveer 3.700 kilometer per uur.

Hunter zei dat de grootste technische uitdaging die zijn team moest overwinnen het ontwerpen van een machine was waarmee de telescoop continu de zon kon volgen terwijl de acht kilo zware lading van de ballon in de wind zwaaide.

“Het draait, maar het zwaait en weeft ook”, zei Hunter, eraan toevoegend dat studenten van de Universiteit van New Brunswick ook aan het project werkten. “Dat was het moeilijkste deel… Mij werd verteld dat het onmogelijk was.”

Met behulp van technologie die is ontwikkeld aan de Université Laval in Quebec City, bouwden Hunter en zijn team hun eigen versie van het draaimechanisme dat bekend staat als het ‘agile eye’. In plaats van de vliegende telescoop op de zon te richten, wijst hij naar beneden naar een spiegel die is verbonden met twee computergestuurde besturingsmotoren.

“De spiegel beweegt zo dat de zon altijd op de telescoop gericht is”, zegt Hunter.

Het meemaken van een zonsverduistering is voor Hunter een levenslange passie geweest. Als jongen die opgroeide in Florenceville zag hij zijn eerste zonsverduistering in 1963, nadat hij in een reeks ‘hoe-en-waarom-boeken’ over het zonnestelsel en het universum had gelezen.

“Toen ik foto’s zag van sterrenstelsels, vooral de Orionnevel, dacht ik: ‘Oh mijn God, dit is prachtig.’”

Hij bouwde een telescoop uit een bouwpakket en in maart 1970 reisde hij met zijn gezin naar Nova Scotia om een ​​totale zonsverduistering te bekijken.

‘Het was bewolkt,’ zei hij met een zucht. “Het was een hulpeloos gevoel. Het was mijn eerste ervaring met een zonsverduistering.”

Als volwassene werkte Hunter in Toronto aan digitale beeldvormingsmethoden voor de screening op borstkanker. Maar zijn interesse in de kosmologie nam nooit af. “Toen ik met pensioen ging, dacht ik dat als ik terug zou komen naar New Brunswick, er open ruimte zou zijn”, zei hij. “Je kunt dingen in de lucht zien, wat in Toronto niet eenvoudig is.”

Toen hij hoorde dat bij de zonsverduistering van 2024 de schaduw van de maan direct over zijn geboorteplaats zou trekken, dacht hij: “Ik wil niet nog een keer bewolkt blijven.”

Ondertussen wordt verwacht dat de heersende westenwind de ballon langs het geprojecteerde pad van de maan zal voeren, maar dit is niet zeker. “We hebben geen richtingscontrole over waar het naartoe gaat”, zei Hunter. “Wij zijn overgeleverd aan de wind.”

Een testvlucht in november verliep echter probleemloos, zei Hunter. Toen de ballon de Golf van St. Lawrence aan de oostkust van New Brunswick naderde, werd er een signaal afgegeven vanaf het grondstation met het verzoek aan een boordcomputer om het touw tussen de ballon en zijn lading door te snijden. De lading landde veilig op de grond en een parachute vertraagde de afdaling.

Ondanks hun kosmische mysterie zijn totale zonsverduisteringen niet zeldzaam. Volgens NASA verschijnen ze een of twee keer per jaar ergens op de planeet. De meeste sites wachten doorgaans tussen de 400 en 1000 jaar voordat ze de prestatie herhalen. De laatste keer dat een totale zonsverduistering door het gebied trok dat nu bekend staat als centraal New Brunswick was in 982 na Christus, zei Hunter.

Nova Scotia is daarentegen relatief in de watten gelegd, nadat het in 1970 en opnieuw in 1972 een totale zonsverduistering had meegemaakt. De eclips van volgende maand zal zich ook uitstrekken over het noordelijke puntje van Cape Breton. Sinds 1963 zijn Canadezen getuige geweest van vijf totale zonsverduisteringen, hoewel die van 2008 plaatsvond in het hoge Noordpoolgebied.

Dit rapport van The Canadian Press werd voor het eerst gepubliceerd op 10 maart 2024.

– De website van David Hunter is beschikbaar op https://eclipseplus.ca.

Bezoek onze speciale regionale pagina voor meer nieuws uit New Brunswick.