Een astronaut op weg naar de maan zegt dat Canada meer visionairs nodig heeft

OTTAWA – Je bent in een strandhuis in Florida. U bevindt zich in quarantaine. Terwijl je voor het laatst afscheid neemt van je familie.

Het is allemaal in opdracht van je superieuren, omdat ze je op een missie sturen waar je misschien nooit meer terugkomt.

Waarom zou je daar in vredesnaam ja op zeggen?

Het is iets wat Jeremy Hansen zichzelf afvraagt ​​terwijl hij zich voorbereidt op een missie rond de maan.

De Canadese astronaut zegt dat hij zijn antwoorden vindt in de paden van degenen die hem voorgingen en hielpen het land een plaats aan de tafel van de ruimteverkenning te geven.

Hij wordt zelf een pionier en gaat de ruimte in met NASA's Artemis II-missie, het eerste menselijke bezoek aan de maan sinds 1972.

“Het gaat terug op beslissingen die in de jaren zestig in Canada werden genomen en dat mensen een visie begonnen te krijgen over hoe Canada de ruimte zou kunnen benutten om het leven op de planeet te verbeteren”, zei Hansen in een recent interview met The Canadian Press.

Canada is uitgenodigd om het tweede land ter wereld te worden dat een mens de ruimte in stuurt.

Dit is een zin die Hansen, een sciencefictionfan, twee keer heeft herhaald. Hij zei dat het de moeite waard was.

“Hoe is het gebeurd? Visionairen. Zo is het gebeurd en we hebben tientallen jaren gewerkt om hier te komen.”

Hij is de enige Canadees op de bemande missie die in september 2025 rond de maan wil vliegen. De anderen zijn Amerikanen.

Een van hen is Reed Wiseman, die Hansen sinds 2009 kent omdat ze bij NASA in dezelfde astronautenklasse zaten. De anderen waren Victor Glover en Christina Hammock Koch, die na hen naar de klas gingen.

“Ik heb het gevoel dat ik deze ploeg al heel lang ken, dus we zijn de beginfase van een relatie een beetje voorbij”, zei Hansen.

Hij voegde eraan toe dat ze niet veel nadenken over hun seksuele verschillen, omdat ze elkaar als vrienden beschouwen en niet als vreemden.

NASA en de Canadian Space Agency hebben sinds 1982 astronauten de ruimte in gestuurd. Maar het is geen vanzelfsprekendheid dat de Canadezen zich zullen vasthouden aan hun huidige positie als de mensheid naar Mars kijkt.

“Als Canada een betekenisvolle partner wil blijven in deze inspanningen, zullen we zeer verstandige en strategische investeringen moeten blijven doen”, aldus Hansen.

“En onszelf echt inspireren en onszelf eraan herinneren dat we in staat zijn om deze buitengewone dingen te doen en onszelf niet tekort te doen.”

Hansen zei dat het voor Canadezen in de astronautenklasse niet altijd gemakkelijk is geweest om zich onder hun Amerikaanse collega's te vestigen, hoewel hij zichzelf omschrijft als 'zeer geassimileerd'.

Toen Marc Garneau de eerste Canadees werd die de ruimte in reisde, versloeg hij naar verluidt Amerikaanse astronauten die meer dan tien jaar op die kans hadden gewacht.

In een interview met de Globe and Mail in 2002 zei Garneau dat hij “ogen in mijn rug voelde branden” terwijl hij door de gangen van NASA liep.

“Ik vond dat ik onopvallend moest blijven omdat sommige van deze mensen het misschien kwalijk zouden nemen dat ik, nadat ik minder dan een jaar geleden was geselecteerd, tien maanden later vloog. Professionele astronauten beschouwden dat als een val met een parachute”, zei hij. Krant.

Hansen zei dat hij zichzelf op de schouders van reuzen als Jarneau ziet staan.

“Deze voormalige astronauten hadden een reputatie voor ons opgebouwd”, zei Hansen. “Dus toen ik kwam opdagen, had ik het gevoel dat al die dingen al achter de rug waren, al die groeipijnen.”

Als het om Amerikanen gaat, voegde hij eraan toe: “ook al hebben we verschillende culturen, we hebben net ontdekt hoe we kunnen samenwerken.”

Het creëren van een cultuur rond goede communicatie is de grootste taak die de Artemis II-crew te wachten staat, zei Hansen.

Dit omvat ook het opzettelijk maken van tijd om te praten over mislukkingen, geluk en misschien het ontmoeten van hun einde aan de donkere kant van de maan terwijl ze de figuur acht-manoeuvre uitvoeren.

Astronauten voeren vaak complexe gesprekken over hoe ze verschillende risico’s kunnen beperken die tot het verlies van een bemanning kunnen leiden – “maar ze beseffen ook dat je het risico nooit tot nul kunt terugbrengen.”

Deze maand zal er een slopende trainingssessie plaatsvinden, inclusief 'dobberen rond de Stille Oceaan', zei Hansen.

Het is bedoeld als simulatie van de redding van hun capsule uit de Stille Oceaan door de Amerikaanse marine, zoals dat zal gebeuren aan het einde van hun achtdaagse missie – als alles volgens plan verloopt.

“Ik denk dat deze realisaties mij zeker zullen treffen in de dagen voorafgaand aan de release van de film, wanneer ik afscheid neem van mijn familie en wanneer ik ervoor zorg dat al mijn zaken in orde zijn”, aldus Hansen.

“Voordat ik vertrek, zullen er zeker enkele momenten van angst zijn.”

Dit rapport van The Canadian Press werd voor het eerst gepubliceerd op 17 februari 2024.

—Met bestanden van The Associated Press.

Mickey Djuric, de Canadese pers