sportleven | De technologie versnelt, maar is er een oneerlijk voordeel?

Vorig jaar, toen de wereld worstelde met de pandemie van de coronavirusziekte, maakte het langeafstandslopen stilletjes een aantal grote stappen vooruit. Sinds juni 2020 zijn de wereldrecords voor mannen en vrouwen gedaald op zowel de 5.000 als de 10.000 meter. De laatste keer dat hij viel was op 6 juni, toen de Nederlandse sprinter Sivan Hasan bijna 10 seconden van het vorige record op de 10.000 m verbrak en een spannende tijd neerzette van 29.06.82.

Twee dingen binden de records: de vier racers droegen Nike’s Vaporfly-schoenen en de races waren voorzien van snelheidsafhankelijke lichten. Beide ontwikkelingen leidden tot veel controverse in de sportwereld.

(Er is nog een verband tussen de recordzetters, maar daarover later meer.)

Eerst de lichten. Ontwikkeld door een Nederlands bedrijf, een reeks lichten omlijnen de baan en knipperen voor of achter een hardloper om het snelheidsverschil van de hardloper met een bepaalde tijd aan te geven. In het geval van de 5.000 m en 10.000 m records waren de lichten ingesteld op wereldrecordtijden.

Lees ook | Vrouwen zijn sneller dan mannen in races langer dan 195 mijl: Studie

Snelheid is van cruciaal belang voor endurance-evenementen, vooral voor degenen aan de leiding. In plaats van te vertrouwen op hun eigen interne ritme, kunnen de 22-jarige Ethiopië Letsenbet Gedi (5.000 m voor dames) en de Oegandese Joshua Cheptegei (10.000 m WR voor heren) de felle lichten achtervolgen en hen uiteindelijk inhalen om hun eigen records te vestigen.

Cheptegei onderschatte de rol van licht bij hardlopen.

“Ik was niet op zoek naar het licht”, vertelde hij in augustus aan Letsrun.com. “Het was Cheptegei en het wereldrecord.”

De lichten, die niet zullen worden gebruikt op de Olympische Spelen in Tokio, bieden uiteraard geen oneerlijk voordeel – ze zijn er voor alle lopers om te zien – het is aan de loper of hij het vermogen heeft om ze te overtreffen.

Het debat over schoenen heeft echter niet stilgestaan. Het begon als een fluistering in 2016, toen tijdens de Olympische marathon van 2016 alle drie de medaillewinnaars voor herenraces het podium beklommen in identieke schoenen – een binnenkort te verschijnen Nike-prototype genaamd de Vaporfly. Het explodeerde toen Nike en ‘s werelds beste marathonloper, Eliud Kipchoge, de grootste publiciteitsstunt in de geschiedenis van de sport uitvoerden door in oktober 2019 op een mistige ochtend in Wenen een marathon te lopen in minder dan twee uur. Kipchoge droeg een ander prototype van de Vaporfly , met zijn kenmerkende uivorm.De kleur is neon. De volgende dag vestigde de Keniaanse Brigid Kosgei het wereldrecord voor de marathon voor vrouwen in Chicago met dezelfde schoenen.

Waarom zijn deze schoenen zo controversieel? Critici wijzen op twee dingen. Een daarvan is dat de gepatenteerde technologie een regel van World Athletics (WA, het bestuursorgaan van de baan) schendt die stelt dat alle gebruikte apparatuur redelijkerwijs beschikbaar moet zijn voor de meeste atleten. De tweede is dat de technologie zo geavanceerd is dat het de integriteit van de sport zelf bederft. De verontwaardiging culmineerde in een oproep om deze schoenen te verbieden van officiële evenementen – in augustus 2020 moest WA uitspraak doen over de zaak. In plaats van schoenen te verbieden, plaatsen ze een hieldikke hoes op de zolen van hardloopschoenen.

WA had gelijk om schoenen niet te verbieden. Dit is waarom. Ten eerste, wat is precies deze nieuwe technologie die zo baanbrekend is? Nike-schoenen hebben twee unieke ontwerpelementen: de ene is een dunne koolstofplaat die in de tussenzool is gestoken en de andere is een soort schuim dat wordt gebruikt in vluchttechnologieën, dat lichter en actiever is dan al het andere dat nu in schoenen wordt gebruikt. Hoewel de exacte reden waarom deze schoenen zo goed werken nog niet wordt begrepen (Nike zegt dat het te maken heeft met het overbrengen van energie van de pas van een hardloper, waardoor de hardloopeconomie wordt gestimuleerd), Paper gepubliceerd dit jaar In Frontiers of Sports en Active Living ontdekte ik dat ze daadwerkelijk bijdragen aan een significante daling van de racetiming.

Maar geeft nieuwe technologie een oneerlijk voordeel? Niet correct. De technologie is niet eens nieuw. In 2007, toen Haile Gebrselassie uit Ethiopië het toenmalige wereldrecord voor de marathon vestigde om 2:04:26, droeg hij iets dat de Adidas ProPlate werd genoemd, een schoen met een koolstofvezelplaat in de tussenzool. Nadat Nike de Vaporfly-schoen had geïntroduceerd, bracht elke schoenenfabrikant een paar langeafstandshardloopparen met carbonpanelen uit. Wat betreft schuim, lichter, veerkrachtiger schuim is de hoeksteen van de vooruitgang in schoentechnologie en is vrij beschikbaar voor alle fabrikanten om van te profiteren.

Nieuwe technologie die helpt om oude records te breken, is de norm in de sport. In het rennen zelf, toen in de jaren zestig sintelbloksporen werden vervangen door nieuwe synthetische materialen, werden records gedropt. De voorbeelden zijn legio – de racefiets die zal worden gebruikt in de Olympische Spelen van 2021 in Tokio en die in 1964 wordt gebruikt, heeft niets gemeen, behalve het basisframe. Astro Turfs heeft het hockeyspel voor altijd veranderd. Of stel je voor dat Roger Federer met een houten racket speelt.

Misschien wel het meest relevante voorbeeld komt uit het zwemmen. In 2008 en 2009 werden wereldrecords zwemmen meer dan 130 keer gebroken door atleten die een revolutionair nieuw, door Speedo ontwikkeld, volledig lichaamspak droegen dat de weerstand verminderde. Het wereldzwemmende lichaam had geen andere keuze dan in te grijpen en het pak in 2010 te verbieden. Het zou dan redelijk zijn om te verwachten dat deze records nog steeds staan. Een van de 40 zwemrecords voor mannen en vrouwen, er zijn er nog maar 12 over uit die “supersuit”-periode.

Dat brengt ons bij de lopers zelf, en het derde dat de vier nieuwe wereldrecords verbindt – in feite verbindt het de naam van elke loper die tot nu toe in dit stuk is genoemd. Ze komen allemaal uit Oost-Afrika. In feite komen ze uit een kleine genenpool die behoort tot een regio die de Great Rift Valley wordt genoemd (Hassan komt uit Ethiopië en werd door Nederland ontvangen als een 15-jarige vluchteling). Tientallen onderzoeken hebben aangetoond dat mensen in de Great Rift Valley bepaalde aangeboren eigenschappen hebben die hen tot geweldige uithoudingsracers maken. Dit is de natuur. De volgende stap is een hardloopcultuur en een hoogwaardige trainingsomgeving – dat is nurture.

Technologie kan een combinatie van beide nog steeds niet overtreffen.