Haar 900 km hardlopen om het diabetesbewustzijn te vergroten kreeg een boost van haar partner van 71 jaar

Toen Kenya, de dochter van Tamara Birdie, op negenjarige leeftijd de diagnose diabetes type 1 kreeg, zorgde de ‘angstaanjagende’ diagnose ervoor dat ze op zoek ging naar informatie over de ziekte.

“Ik dacht dat ik mijn dochter ging verliezen”, zei Birdie, lid van de Tataskweyak Cree Nation. “Ik wist niet helemaal wat de diagnose betekende.”

Het gezin woonde in Thompson, Manchester, en Birdie zei dat ze het moeilijk vond om steun te vinden in de noordelijke stad.

“Omdat ik de middelen niet kon vinden, moest ik de beslissing nemen om mijn hele gezin naar Winnipeg te verhuizen om mezelf te onderwijzen.”

Byrdie zei dat ze dankbaar is dat ze deze stap hebben gezet. Ruim tien jaar later gaat het goed met Kenia en heeft het een dochter.

Nu rennen Birdie en haar familie 900 km van de Tataskweyak Cree Nation (Split Lake), ongeveer 100 km ten oosten van Thompson, naar Winnipeg om het bewustzijn over diabetes te vergroten en anderen te helpen.

En onderweg pikten ze een metgezel op die graag de last wilde delen.

Nelson Birdie, 71 – geen familie – hoorde dat Tamara op de radio werd geïnterviewd en besloot met haar mee te gaan naar Thompson’s.

“Het is een grote zegen voor ons, want hij helpt bij het verkrijgen van brandhout, helpt met dingen… Het allerbelangrijkste is dat hij elke dag met mij rent en wandelt”, zei ze.

Ze zei dat ze elke dag zes tot twaalf uur wandelen en rennen, en dat ze de dag altijd samen beginnen en eindigen.

Tijdens de twee weken die ze samen doorbrachten, leerden ze graag over de dingen die ze gemeen hadden.

“We zijn allebei Cree. We houden van dansen. We houden van rennen; we houden van humor”, zei Tamara.

Ze noemt Nelson een “geschenk uit de hemel” en Nelson bedenkt een bijnaam voor haar, Maran, omdat ze “een moeder op de vlucht” is.

Nelson, lid van de York Factory First Nation, zei dat hardlopen voor hem een ​​manier van leven is en hoewel Tamara’s afstand lang is, is het gemakkelijker dan zijn gebruikelijke tochten door de wildernis.

“Ik krijg onderweg meer steun van mensen die ons Gatorade en water geven en zo”, zei Nelson.

Wat betreft het hardlopen van bijna 800 kilometer op 71-jarige leeftijd, “het is allemaal een gemoedstoestand”, zegt hij.

“Ik denk niet eens aan mijn leeftijd. Ik denk niet eens aan de kilometers die ik ga reizen. Ik denk aan de goede dingen in het leven. Ik denk dat ik jong ben.”

Hardlopen met een doel

Tamara vertrok op 13 augustus uit Tataskoyak en is van plan op 2 september in Winnipeg aan te komen.

Onderweg hoopt ze anderen te inspireren om te gaan wandelen en hardlopen, en probeert ze $ 1.500 in te zamelen om een ​​wandelpad in Tataskoyak aan te leggen.

In Winnipeg werd Tamara verpleegassistente. Ze werkt nu samen met de Universiteit van Manitoba als onderzoekscoördinator en doet onderzoek naar diabetespreventie bij jongeren.

“Ik ben heel gelukkig en vereerd dat ik dit werk mag doen en voor mijn volk mag werken”, zei ze.

Volgens een rapport uit 2011 van de Wereldgezondheidsorganisatie heeft ongeveer 17 procent van de First Nations-mensen die in reservaten leven diabetes type 1 of type 2, terwijl ongeveer 5 procent van de niet-inheemse bevolking dat heeft. Agentschap voor de volksgezondheid van Canada.

Tamara kent de omvang ervan uit de eerste hand – verschillende familieleden lijden aan diabetes en haar neef stierf ongeveer zes maanden geleden na dialyse voor haar diabetes – maar zei dat sommige mensen nog steeds moeite hebben met het verkrijgen van toegang tot de juiste informatie.

Ze zei dat ze hoopt dat mensen door deze race zullen leren ‘zich belangrijk te voelen’ en beter met diabetes om te gaan.

“Te vaak verstoppen First Nations-mensen zich achter de ziekte of verbergen ze, en complicaties ontstaan ​​sneller dan nodig is”, zei ze.

Maar het aanmoedigen van gemeenschappen om proactief te zijn, is slechts een deel van de oplossing.

“Onze systemen laten ons in de steek. Er was een gebrek aan middelen toen mijn negenjarige dochter elf jaar geleden de diagnose kreeg. Hoeveel zijn we verbeterd? Ik denk niet dat we veel zijn verbeterd”, zei ze. Ze zou graag een endocrinoloog bij Thompson zien.

Ze zei ook dat het leuk zou zijn om beter onderwijs te zien over gezond eten, maar wat nog belangrijker is, betaalbaar, gezond voedsel in de noordelijke gemeenschappen.