De Nederlandse Femke Boll wint de gouden medaille op de 400 horden voor dames op de Wereldkampioenschappen

Femke Bol liet zich niet door de druk in de weg staan. Of herinneringen aan een recente val aan de finish.

De Nederlandse uitblinker opende wijd en keek nooit achterom om een ​​weggelopen overwinning te behalen Donderdagavond op de 400 meter horden op de WK. Paul pakte haar eerste wereldtitel in 51,70 seconden, de tweede snelste tijd uit haar carrière.

‘Iedereen had het gevoel dat zij op papier met ruime voorsprong de winnaar was.’ ‘Jij zult winnen,’ zei Paul.

Maar niets is gegarandeerd, een les die Paul op de harde manier heeft geleerd nadat ze zaterdag betrokken was bij een ongeluk op de 4×400 gemengde estafette. Ze was nog maar een steenworp verwijderd van het veiligstellen van een medaille voor haar team, misschien zelfs een gouden medaille, toen ze struikelde en viel, het stokje in haar hand losliet en over de finish sprong.

“Ik denk dat veel mensen, toen ik het stokje overnam (in de estafette), het gevoel hadden dat we gemakkelijk goud zouden winnen”, legt de 23-jarige Paul uit. “Dat hebben we niet bereikt… Ik wil op mijn best zijn en ik denk dat ik dat vandaag heb gedaan.”

Nu wereldrecordhoudster Sidney McLaughlin-Levron oversloeg om haar titel te verdedigen en voormalig kampioen Dalilah Muhammad werd uitgeschakeld in de halve finales, was het Paul’s race om controle.

Dat heb ik ook precies gedaan. De echte race was om de tweede plaats, want de Amerikaanse Shamir Little presteerde 0,01 seconde beter dan de Jamaicaanse Rochelle Clayton.

“Ik heb het gevoel dat het harde werk zijn vruchten heeft afgeworpen”, zei Little na de race. “Het zal mijn zelfvertrouwen vergroten, omdat ik weet dat ik een medaille verdien.”

Paul zei dat haar estafetteteamgenoten haar opbeuren voor de race. Dat gold ook voor haar coaches, vrienden, familie en psychiater. Hun boodschap was duidelijk en eenvoudig: sla de bladzijde om in de herfst.

“Ze steunden mij”, zei Paul. “Op een gegeven moment zeiden we: ‘Oké, het eerste kampioenschap (gemengde estafette) is voorbij. Het tweede kampioenschap (400 horden) begint en we gaan door de hindernissen heen, krijgen vertrouwen en doen ons best.’

Onmiddellijk nadat ze de finishlijn van de 400 horden was gepasseerd, legde Paul bijna ongelovig haar handen voor haar gezicht, terwijl een fan op de tribune een bord ontvouwde met de tekst: “Vimky, Paul to them.”

Ze kreeg een voorproefje van hoe het is om als favoriet in de schoenen van McLaughlin-Levrone te staan.

Voelde – anders.

“Aan de ene kant is het goed dat ik een beetje een underdog ben, want niet alle lichten zijn op mij gericht”, aldus Paul. “Maar aan de andere kant, als je je perfecte race rijdt, is er nog steeds een kans dat je niet wint. Ik kwam naar dit kampioenschap en vooral na de gemengde estafette wilde ik er gewoon van genieten.

Paul eindigde afgelopen zomer als tweede op de wereldkampioenschappen achter McLaughlin-Levron, die de 400 hindernissen oversloeg om zich te concentreren op de open 400 meter voordat hij stopte met een klein knieprobleem. Het jaar daarvoor, op de Spelen van Tokio, pakte Paul brons, McLaughlin-Levron goud en Mohammed, Pauls idool, zilver.

In beide gevallen nam Paul zoveel mogelijk verliezen voor iedereen in haar positie. Ze liep twee van de beste races van haar leven, hing ongeveer 300 meter rond met de beste ter wereld, en toen begon de realiteit.

Maar deze keer waren het alle anderen die hem achtervolgden.

“Dat is waar we altijd naar streven: op mijn best zijn in het toernooi”, zei Paul. “Je kunt niet altijd winnen. We willen altijd winnen, maar je kunt niet altijd winnen en ik wil gewoon elk jaar beter worden en dit jaar werd ik weer beter. Ik ben nu wereldkampioen. Geweldig.”

___

AP-sporten: https://apnews.com/sports