Een mysterieus interstellair radiosignaal knippert al meer dan 30 jaar elke 22 minuten

Vorig jaar hebben we een interessante ontdekking gedaan: een radiosignaal in de ruimte dat elke 18 minuten aan en uit gaat.

Astronomen verwachten enkele herhaalde radiosignalen in de ruimte te zien, maar meestal flikkeren ze sneller aan en uit. De meest voorkomende zich herhalende signalen zijn afkomstig van pulsars, draaiende neutronensterren die energetische stralen uitzenden als bakens, waardoor ze aan en uit flikkeren terwijl ze naar de aarde toe en weg van de aarde draaien.

Pulsars vertragen naarmate ze ouder worden, hun pulsaties worden zwakker, totdat ze uiteindelijk helemaal stoppen met het produceren van radiogolven. Onze ongebruikelijk langzame pulsar kan worden uitgelegd als een magnetar – een pulsar met extreem complexe en krachtige magnetische velden die maandenlang radiogolven kunnen genereren voordat ze stoppen.

Helaas hebben we de bron ontdekt met behulp van gegevens die in 2018 zijn verzameld. Tegen de tijd dat we de gegevens analyseerden en ontdekten wat we dachten dat een magnetar zou kunnen zijn, was het 2020 en produceerde het geen radiogolven meer. Zonder aanvullende gegevens konden we onze magnetische theorie niet testen.

Niks nieuws onder de zon

Ons universum is enorm, en tot nu toe is elk nieuw fenomeen dat we hebben ontdekt niet uniek. We wisten dat als we opnieuw zouden kijken, met goed ontworpen waarnemingen, we een goede kans hadden om een ​​andere langeafstandsradiobron te vinden.

Dus gebruikten we de Murchison Widefield Array-radiotelescoop in West-Australië om onze Melkweg enkele maanden lang elke drie nachten te onderzoeken.

We hoefden niet lang te wachten. Toen we eenmaal begonnen te zoeken, vonden we een nieuwe bron, in een ander deel van de hemel, dit keer elke 22 minuten.

Eindelijk, het moment waarop we hebben gewacht. We gebruikten elke telescoop die we konden vinden, radio, röntgenstraling en optisch licht, om zoveel mogelijk waarnemingen te doen, ervan uitgaande dat het niet lang actief zou zijn. De pulsen duurden vijf minuten, met tussenpozen van 17 minuten. Ons object leek veel op een pulsar, maar het roteerde 1000 keer langzamer.

Verstopt in haar vinger

De echte verrassing kwam toen we ons verdiepten in de oudste radiowaarnemingen van dit deel van de hemel. De Very Large Array in New Mexico, VS, heeft het langstlopende gegevensarchief. We vonden pulsen van de bron in de gegevens van elk jaar dat we keken – de oudste in een waarneming uit 1988.

Monitoring gedurende drie decennia betekent dat we de exacte timing van de pulsen kunnen bepalen. De bron produceert het als een uurwerk, elke 1318,1957 seconden, een tiende van een milliseconde.

Volgens onze huidige theorieën moet een bron, wil deze radiogolven produceren, vertragen. Maar volgens waarnemingen is dit niet het geval.

in ons gebied Essay over de natuur, laten we zien dat de bron “onder de doodsgrens” ligt, wat de theoretische limiet is voor hoe neutronensterren radiogolven genereren; Dit geldt zelfs voor zeer complexe magnetische veldmodellen. Niet alleen dat, maar als de bron een magnetar is, zou de radio-emissie slechts enkele maanden tot jaren zichtbaar moeten zijn – niet 33 jaar en langer.

Dus toen we probeerden het ene probleem op te lossen, creëerden we per ongeluk een ander. Wat zijn deze mysterieuze herhalende radiobronnen?

Hoe zit het met ET?

Natuurlijk is het op dit moment erg verleidelijk om toegang te krijgen tot buitenaardse intelligentie als een optie. Hetzelfde gebeurde toen pulsars werden ontdekt: astrofysicus Jocelyn Bell Burnell en haar collega’s, die de eerste pulsar vonden, noemden het LGM1 voor Little Green Men 1.

Maar toen Bell en haar collega’s meer ontdekkingen deden, realiseerden ze zich dat ze geen buitenaardse wezens konden zijn. Het zou ongelooflijk onwaarschijnlijk zijn dat er zoveel vergelijkbare signalen uit verschillende delen van de lucht zouden kunnen komen.

Pulsen, zoals die van onze bron, bevatten geen informatie, alleen “ruis” over alle frequenties, net als normale radiobronnen. En de energie die nodig is om een ​​signaal op alle frequenties uit te zenden is enorm: je hebt een neutronenster nodig.

Hoewel het verleidelijk is om op deze manier een nieuw fenomeen te proberen te verklaren, is het een soort voorwaardelijke. Het ontmoedigt ons om nieuwe ideeën te blijven denken, observeren en testen. ik noem hetAliens uit de gaten” nadert.

Gelukkig is deze bron nog steeds actief, zodat iedereen ter wereld het kan observeren. Misschien kunnen we door creatieve vervolgwaarnemingen en verdere analyse dit nieuwe kosmische mysterie oplossen.