De verschuiving van Tom Wilander vanaf het front betekent meer ruimte om te groeien

Uit gesprekken met Tom Wilander blijkt gemakkelijk dat hij intelligent, enthousiast en gepassioneerd is.

Het bleek ook uit de tijd die Wilander nam om met de media te spreken op de eerste dag van het ontwikkelingskamp van Vancouver Canucks. De 11e algemene keuze in de NHL Entry Draft 2023 was de laatste mogelijkheid om de sportschool te verlaten na de off-ice-workouts van het team na hun on-ice-sessies. Het was fysiek een lange en zware dag, maar Wilander leek niet te willen dat er een einde aan kwam.

Willander staat te popelen om alles wat hij kan op te nemen in zijn eerste NHL-kamp, ​​en besteedt zelfs speciale aandacht aan de vaardigheden die worden aangeleerd aan aanvallers terwijl ze individuele oefeningen doen.

“Ik zou in het algemeen zeggen dat veel van de vaardigheden die aanvallers hebben overdraagbaar zijn naar D’s, omdat ik vind dat D’s tegenwoordig in het hockey erg bekwaam moeten zijn”, zei Wilander.

Hij zou het geweten hebben. Zelfs twee jaar geleden was Wilander een aanvaller – vorig seizoen was zijn tweede volledige seizoen als verdediger. Als 11e overall landen in een positie waarin hij nog maar weinig ervaring heeft, is een hele prestatie en geeft aan dat hij meer ruimte heeft om te groeien.

“Er is een plafond aan onervarenheid, het zijn gewoon de verschillende situaties op het ijs waar volgens mij zeker aan gewerkt kan worden”, zei Wilander. “Vorig seizoen waren er veel wedstrijden en ik voelde dat dat me enorm hielp, gewoon wennen.”

“Het is gemakkelijker te begrijpen hoe de aanvallers zich voelen.”

Volgens Scott Atkinson – de voormalige coach van Canucks-prospect Akito Hirose, die een vergelijkbare overstap maakte van aanvaller naar verdediging – is het verschil in vaardigheden tussen een goede aanvaller en een vleugelverdediger minimaal. Het echte verschil zit hem in hun kijk op het ijs: hoe ze naar het spel kijken.

“Het gaat over de cognitieve kant van het spel of de neurowetenschap van het spel – besluitvorming, ruimtelijke oriëntatie, navigatie, al dit soort probleemoplossende, cognitieve dingen waar iedereen naar verwijst, in eenvoudige bewoordingen, zoals hockey IQ,” Atkinson zei: “Kortom, de methode die ik beschrijf is wanneer je het spel speelt, is het alsof je op tv bent, een van de acteurs in het stuk? Of zit je tussen het publiek en kijk je naar het toneelstuk of kijk je ernaar op tv.”

Met andere woorden, aanvallers voelen zich meer op hun gemak als ze het spel actief leiden, terwijl verdedigers zich meer op hun gemak voelen als ze naar het spel kijken en alles voor zich zien gebeuren.

Wilander accepteerde onmiddellijk het idee dat het in wezen een verandering van perspectief was toen hij van aanvaller naar verdediging ging.

“Honderd procent”, zei hij, en hij voegde een van de belangrijkste voordelen van spelen toe: “Ik heb het gevoel dat het gemakkelijker is om te weten op welke posities je je spits plaatst met verschillende passes.”

Wilander experimenteert ook graag als aanvaller om zijn manier van spelen als verdediger te beïnvloeden. Hij gaf het voorbeeld dat hij als spits niet een pass langs de planken wilde krijgen terwijl hij drukte.

“Het is niet erg leuk als je een man van 200 pond op je rug hebt”, zei Wilander met een glimlach. “Het maakt het gemakkelijker om te begrijpen hoe de aanvallers zich voelen.”

“Mijn lichaam is wat fysieker, maar ik vind het heerlijk.”

Willander concentreerde zich vorig seizoen voornamelijk op de verdedigende kant van de positie en ontwikkelde zich snel tot een van de eersten in zijn rekruteringsklasse, gebruikmakend van zijn uitzonderlijke vermogen om langs aanvallers te gaan en ze uit te schakelen. Hij was ook niet bang om te sporten, iets wat volgens hem gemakkelijker zal zijn op kleiner Noord-Amerikaans ijs, waar hij volgend seizoen op Boston University zal spelen.

“Ik heb het gevoel dat de kleine ijsbaan het een beetje sneller maakt dan wanneer het op de grote ijsbaan is, een beetje fysieker, maar ik vind het leuk,” zei Wilander. “Soms is het moeilijker op het grotere ijs omdat de spelers meer ruimte hebben als ze de puck hebben. [on the smaller ice]Het is vergelijkbaar met iemand aan de planken laten hangen.”

Willander nam zijn eerste kamp zo goed mogelijk in zich op en gaf een interessant antwoord toen hem werd gevraagd wat hij hoopt te krijgen van de Canucks.

“Ik hoop dat ze me dezelfde passie geven die ik ze wil geven”, zei Wilander. “Ik hou echt van deze plek en ze hebben duidelijk in de eerste ronde gekozen om mij hier te krijgen. Ik wil hier een verschil maken. Ik hoop dat ze dat terugbrengen en me kansen geven.”

Met zijn snelle ontwikkeling en competitieve karakter hoeft Willander niet lang op deze kansen te wachten. In feite zouden de Canucks Willander helemaal geen kansen hoeven te geven – hij zou ze grijpen.