Windrush 75: “We hebben grootsheid neergezet in Groot-Brittannië”

Het is 75 jaar geleden dat de eerste Windrush-generatie in het VK arriveerde – een historisch moment dat de loop van de Britse geschiedenis veranderde. Maar wat betekent vandaag voor hen?

“We komen van verschillende eilanden en hebben veel gedaan in dit land – ik zeg dat we ‘geweldig’ in Groot-Brittannië plaatsen”, zei Joan Harry, die in 1960 op 19-jarige leeftijd naar het VK kwam.

Ze was een van de duizenden mensen die tussen eind jaren ’40 en begin jaren ’70 vanuit het Caribisch gebied verhuisden, bekend als de Windrush-generatie.

Ik besprak ons ​​jubileum met haar en een paar vrienden in een nostalgische recreatie van een klassiek Brits Caribisch huis uit het midden van de eeuw, gerund door de Windrush Generation Legacy Association, in het Croydon Shopping Centre.

Voor Harry is het jubileum een ​​kans om mensen te herinneren aan wat haar generatie heeft bereikt in – en voor – dit land.

“Het betekent veel – omdat het over geheugen gaat, en het herinnert je aan hoe Windrush is ontstaan,” zei ze.

“We hebben hard gewerkt om deze erfenis naar voren te brengen – en het is een teken dat onze kinderen kunnen terugkijken en zeggen: ‘Onze voorouders hebben het gedaan.'”

Ondertussen, vertelt John Grandison me, dachten velen dat hun verblijf in het VK maar van korte duur zou zijn.

“Ik kwam hier in 1962”, herinnert mevrouw Grandison zich. “Ik dacht dat ik voor vijf jaar zou komen en dan naar huis zou gaan om als verpleegster te oefenen. Maar 60 jaar later ben ik er nog steeds!”

Voor anderen bracht deze dag ook veel herinneringen boven toen ze hier voor het eerst aankwamen.

Joycelyn Styles, die in 1962 op 12-jarige leeftijd arriveerde, herinnert zich levendig hoe traumatisch het klimaat was en zegt dat ze er gewoon nog niet aan gewend was.

“Het was toen koud en ellendig en het is nu koud en ellendig,” lachte ze met een knipoog.

Maar hoewel er veel licht was voor deze generatie, was er ook een schaduw.

Mevr. Grandison vertelde me over een van haar eerste ervaringen met discriminatie in dit land, die nog vers in haar geheugen zit.

“Voordat ik verpleegkunde begon, solliciteerde ik naar een baan in West End – en ik wist niets van racisme, want we kwamen natuurlijk uit het thuisland”, zei ze.

“voor mij [maiden] De naam was “Brooks”. Ik solliciteerde naar de baan, ging voor het interview en de dame plaatste me in een kamer en nam nooit meer contact met me op. Ik zat daar ongeveer zes uur, toen ging de winkel dicht en ging ik weg.

“Omdat mijn naam ‘Brooks’ was toen ik me aanmeldde, dachten ze dat ik Engels was.”

Ongelijkheid is doorgedrongen in deze generatie – niet alleen in die eerste jaren, maar ook in de afgelopen jaren.

In de afgelopen vijf jaar is de naam “Windrush” synoniem geworden met onrecht. Het Windrush-schandaal trof duizenden mensen uit voormalige Britse koloniën die naar het VK verhuisden voordat de immigratiewetten in 1971 veranderden.

Ze kregen het permanente recht om in het VK te wonen en te werken, maar kregen niet de documenten om dit te bewijzen.

Dit betekende dat ze vervolgens het werk, de huisvesting en de uitkeringen waar ze recht op hadden, werden ontzegd. Velen van hen zijn ook gedeporteerd.

Johnny Samuels, uit Coventry, kwam in 1964 op achtjarige leeftijd naar het Verenigd Koninkrijk.

Nadat hij in 2008 door een blessure werkloos werd, kreeg hij te horen dat hij geen aanspraak kon maken op een uitkering.

Samuel werd ook bedreigd met deportatie en werd drie keer vastgehouden toen hij probeerde terug te keren naar het VK van buitenlandse reizen.

Hij zei: “Om je de waarheid te zeggen, ik had een inzinking.” “De pijn is er nog steeds – ook al kreeg ik mijn paspoort, meer dan 55 jaar later.”

In een verklaring vertelde het ministerie van Binnenlandse Zaken aan BBC News dat het “meer dan £ 75 miljoen aan compensatie had betaald of aangeboden” aan de slachtoffers.

“We weten dat we meer moeten doen en we zullen onvermoeibaar werken om ervoor te zorgen dat dergelijk onrecht niet wordt herhaald”, voegde ze eraan toe.

Voor meneer Samuel is de herinnering aangetast door zijn ervaring.

“Ik heb veel gemengde gevoelens, omdat het me bijvoorbeeld zoveel jaren heeft gekost om te erkennen – dat bestond nog niet – wat de Windrush-generatie deed en nu nog steeds doet.

“En ook van de negatieve dingen die we hebben ontmoet, zoals [signs reading] “Geen Ieren, geen honden, geen zwarten.” Het doet vandaag nog steeds pijn.”