Ons galactische thuis in het universum – de Melkweg – is slechts één op twee biljoen van het zichtbare universum.
Vanuit ons eigen perspectief op aarde hebben we het bestaan van spiraalarmen vastgesteld.
Door de Melkweg te bekijken in infrarode golflengten van licht, kunnen we door het stof van de melkweg heen kijken en de verdeling van sterren en de stervormingsgebieden erachter zien. Zoals te zien is in de 2 Micron All Sky Survey (2MASS), kunnen dichtere galactische stofklonten achter onze spiraalarmen worden gezien.
Omdat we echter vastzitten in de Melkweg zelf, zien we het uitsluitend vanaf de rand.
De Gaia-missie van de European Space Agency heeft de 3D-locaties en -locaties van meer dan een miljard sterren in ons Melkwegstelsel bepaald: de meeste ooit. Maar zelfs met alle kenmerken die dergelijke observatoria in onze Melkweg kunnen waarnemen, blijft er veel onduidelijk voor onze ogen vanwege ons beperkte perspectief.
Zelfs onze beste telescopen laten veel mysterie achter in de algemene structuur van ons sterrenstelsel.
Het grote spiraalstelsel Messier 51, ook bekend als het Draaikolkstelsel, heeft uitgestrekte, uitgestrekte spiraalarmen, waarschijnlijk als gevolg van zijn zwaartekrachtinteracties met het nabije naburige stelsel dat rechts wordt weergegeven. Dergelijke sterrenstelsels hebben vaak grote golven van stervorming langs hun spiraalarmen, maar slechts ongeveer 10% van de sterrenstelsels vertoont zoveel structuur.
We zijn geen groot spiraalstelsel, omdat we de buitenste uitgestrekte armen missen.
Deze volledige afbeelding van het Andromedastelsel, M 31, toont de stervormingsgebieden langs de spiraalarmen, stofbanen en het gasarme centrale gebied. In tegenstelling tot de Melkweg mist Andromeda echter een prominente centrale balk.
We zijn ook niet hetzelfde als Andromeda, onze naaste grote buur, die geen centrale stang heeft.
De massieve balk in het hart van NGC 1300 meet tienduizenden lichtjaren in doorsnede, bijna de gehele breedte van het sterrenstelsel. Hoewel veel spiraalstelsels grote, prominente balken zoals deze hebben, is de centrale balk van onze Melkweg veel bescheidener en strekt zich slechts uit over ongeveer een derde van de afstand tot de positie van de zon.
Hoewel een derde van de spiraalstelsels bars heeft, is ons sterrenstelsel kleiner dan veel sterrenstelsels, zoals NGC 1300.
Het hier getoonde sterrenstelsel NGC 2775 toont een van de bekendste voorbeelden van sappige spiraalarmen, aangezien de armen verschillende keren aan de rand van dit sterrenstelsel zijn beland. Het centrale binnengebied is zeer symmetrisch en vrij van stof, wat de gele kleur verklaart, terwijl de buitenste armen golven van nieuwe stervorming blijven creëren.
De buitenste armen zijn niet onregelmatig of strak gewonden; is niet geweest “plagen. “
Veel spiraalstelsels, zoals het Sombrerostelsel (M104), hebben spiraalvormige kenmerken en ook een grote centrale uitstulping. Ter vergelijking: de Melkweg heeft slechts een kleine centrale uitstulping, maar het is nog steeds een belangrijk kenmerk bij het beschrijven van ons sterrenstelsel.
Bovendien heeft de Melkweg een kleine maar significante centrale uitstulping.
Het zuidelijke waaierstelsel, Messier 83, vertoont veel gemeenschappelijke kenmerken van onze Melkweg, waaronder spiraalarmen, een centrale balk en kleinere armen. Het is echter slechts ongeveer de helft van de diameter van de Melkweg. Zonder een beter perspectief van hoe onze eigen Melkweg eruit ziet, kunnen we er niet zeker van zijn dat dit sterrenstelsel vergelijkbaar is met het onze.
We tonen ook grote armen, handvuurwapens en sporen, met de spoor van Orion naar onze zon.
De Melkweg heeft twee grote armen, de Perseus-arm en de Scutum-Centaurus-arm. Er zijn ook twee handvuurwapens en kleinere “sporen”. De aarde, haar zon en de rest van ons zonnestelsel zijn een integraal onderdeel van de uitloper van Orion. Hoewel wordt aangenomen dat de algemene kenmerken van de Melkweg overeenkomen met deze afbeelding, zijn de exacte details van het sterrenstelsel grotendeels onbekend, vooral als we kijken naar een paar duizend lichtjaar van onze locatie.
Hoewel veel sterrenstelsels overvloedig sterren vormen, is de Melkweg relatief stil.
Deze groothoekopname vanaf de grond van de Adelaarsnevel toont het stervormingsgebied in al zijn glorie, met nieuwe sterren, reflectie- en emissienevels en stoffige kenmerken. Merk op hoe de materie rond sterren ioniseert en na verloop van tijd transparant wordt voor alle vormen van licht. Stervormingsgebieden in de Melkweg zijn klein in aantal en klein van aard, vooral in vergelijking met de meer actieve sterrenstelsels in ons universum.
Alleen in de armen zelf worden voornamelijk nieuwe sterren gevormd.
De spiraalarmen van NGC 6384 zijn de plekken waar zich voornamelijk nieuwe sterren vormen in dit sterrenstelsel. Onder normale omstandigheden vormen de spiraalarmen in de schijf van een spiraalstelsel de meeste nieuwe sterren. NGC 6384 heeft veel kenmerken gemeen met ons Melkwegstelsel en is een van de beste kandidaten voor de tweelingzus van de Melkweg.
Het is alsof de Melkweg een groot balkspiraalstelsel is met een klein, ellipsoïde-achtig centrum.
Spiraalstelsel NGC 772 heeft geen centrale balk, maar vertoont enorme niveaus van stervorming en een onevenwichtige stofverdeling: bewijs van grote clusters van heldere sterren aan de andere kant van het stoffige stelsel. Dit sterrenstelsel zou, ondanks veel oppervlaktekenmerken die overeenkomen met onze eigen Melkweg, geen erg goede tegenhanger kunnen zijn.
Er zijn veel vergelijkbare sterrenstelsels bekend, maar niemand weet precies welke vergelijkbaar zijn met onze Melkweg.
Spiraalstelsel UGC 12158, met zijn armen, staaf en spoor, evenals zijn lage, rustige snelheid van stervorming en hint van een centrale uitstulping, is misschien wel het meest vergelijkbare sterrenstelsel op onze eigen Melkweg dat tot nu toe is ontdekt.
Mostly Mute Monday vertelt een astronomisch verhaal met foto’s en visuals en niet meer dan 200 woorden. zwijgzaam; lach meer.
More Stories
China is van plan het Tiangong-ruimtestation uit te breiden; Stel deze in op “Space Rule” omdat het ISS wordt uitgeschakeld
De Verenigde Staten detecteren het eerste geval van de H5N1-vogelgriep bij een varken, wat aanleiding geeft tot bezorgdheid voor de mens
NASA zal in 2025 de ruimtewandelingen aan boord van het internationale ruimtestation hervatten na een lek in het ruimtepak