Michaela Taylor, Bodytraffic-riff op “Madama Butterfly” in Wallis

Choreografe Michaela Taylor zit op de Marley-vloer naast Bodytraffic artistiek directeur Tina Finkelman Birkett, terwijl ze kijkt naar de dansers van het gezelschap die Taylors nieuwe werk ‘Love.Lost.Fly’ uitvoeren tijdens de repetitie in Koreatown deze week. De snelle, scherpe bewegingen van de dansers botsen met elkaar en vangen de spanningen tussen werelden op in een stuk dat losjes is gebaseerd op Puccini’s ‘Madama Butterfly’.

Het ene moment dobberden ze hun hoofd naar achteren en hun mond wijd open in ondraaglijke frustratie, terwijl een ander moment bijna stil was terwijl Jordin Santiago rond de dansers bleef bewegen – het enige resultaat van haar optreden was haar adem. Toen ze plotseling terugkeerde naar de groep, barstte alles weer los – de lichamen botsen constant in beweging met elkaar.

Tranen welden op in Taylors ogen toen ze zag hoe haar gedachten zich voor haar ogen verzamelden.

“Het voltooide werk zien, het proces doorlopen en de ups en downs doen en je afvragen: ‘Oh, mijn God, zal dit worden begroet? Gaat dit leven? En als ik aan het eind al die bewegende stukken zie samenkomen en zeggen: “Wauw, dat vind ik echt cool”, zegt Taylor.

“Love.Lost.Fly” gaat vrijdag in première in het Wallis Annenberg Center for the Performing Arts in Beverly Hills, naast de première van “The One to Stay With” van Baye & Asa en “A Million Voices” van Matthew Nenan. Hoewel Taylor niet nieuw is in Los Angeles – of op het wereldtoneel – is haar laatste samenwerking met Bodytraffic haar eerste als huischoreograaf bij een internationaal dansgezelschap.

“Als huischoreograaf heb je tijd, en een luxe voor choreografen omdat we vaak niet veel tijd hebben”, zegt Taylor.

Als ze meestal aan een project begint, heeft ze nog maar drie weken te gaan. De tijd die ik heb besteed aan de residentie van dit jaar, die in maart begon, biedt ruimte om het verhaal te verkennen en de lessen die ik heb geleerd over de pandemie, artistiek met het bedrijf mee te laten groeien.

De luxe van tijd is wat Birkett wil creëren met Residence.

“In deze tijd van herstelpandemie realiseerde ik me duidelijk dat ik me echt inzet om de volgende stemmen te laten horen, en haar werk verdient het om over de hele wereld gezien te worden”, zegt Birkett over Taylor.

Bodytraffic gaf Taylor de opdracht om “SNAP” te creëren, dat in 2019 in première ging en onderdeel werd van het repertoire van het bedrijf. Nadat ze Taylor als danseres bij het gezelschap heeft zien werken, en later als choreograaf door de jaren heen, heeft Birkett geprobeerd haar de ruimte te geven om te spelen en “niet onder druk gezet te worden, samen met het doen van een geweldige dans”.

Choreografe Michaela Taylor

(Christina Huis/Los Angeles Times)

Taylor maakte van deze gelegenheid gebruik door een stuk van ongeveer een half uur te ontwikkelen uit “Madama Butterfly” en haar verhaal over Cio-Cio San, een Japans meisje dat op tragische wijze verliefd wordt op een Amerikaanse luitenant.

“Ik voelde me aangetrokken tot dit culturele verschil in hoe twee verschillende mensen uit twee verschillende werelden samenkwamen”, zegt Taylor.

Taylors eerdere werk putte uit persoonlijke ervaringen met het verhaal, maar deed voor het eerst uitgebreid onderzoek naar een historisch kunstwerk om iets nieuws te creëren.

Tijdens het trainingsproces, zegt Taylor, kwamen de dansers naar haar toe met ontdekkingen en vragen waar ze nog niet eerder aan had gedacht. “Ik moest dieper gaan dan voorheen of in een andere omgeving”, zegt ze.

De show breidde Taylor’s creativiteit ook uit naar het productieveld. Toen dansers experimenteerden met kostuums ontworpen door Laurie Lee en gemaakt door Shauna Hanto, ontleedde Taylor kleur- en vormpaletten, waarbij hij aangaf wat werkte en wat moest worden aangepast.

“Het is iets dat volgens mij zo belangrijk is als choreograaf, vooral voor het podium, dat je niet alleen aan de beweging moet denken, maar aan elk bewegend onderdeel”, zegt ze.

Choreografe Michaela Taylor en artistiek directeur van de Bodytraffic-serie Tina Finkelman Birkett leiden een “Love.Lost.Fly”-repetitie met de dansers van het gezelschap.

(Guzman Rosado)

Weg van haar beweging, heeft Taylor duidelijkheid gevonden in het creëren van een verhaal op het podium met “Love.Lost.Fly.” De bewegingstaal is aangrijpend en herkenbaar. Ze omschrijft haar beweging als hedendaagse pop, geïnspireerd door hedendaagse dansstijlen en geïsoleerde details van hiphop. Nu je haar taal hebt vastgesteld, kun je je concentreren op wat je met haar wilt zeggen.

Waar Spreken met de Los Angeles Times In maart 2019 had Taylor, net als andere artiesten over de hele wereld, te maken met de pandemie die plannen stopte of uitstelde. Tijdens de rustperiode was ze in staat om als artiest ‘uit te breiden’ door flexibel te zijn met de manier waarop ze optrad en les gaf, zegt ze. Zo dwong het lesgeven via Zoom haar om een ​​dieper in beweging zijnd doel te vinden dat beperkt was tot een vierkant op het scherm.

Terwijl ze werk bleef maken met het dansgezelschap dat ze in 2016 begon, TL Collective, begon ze zich te richten op fotografie, iets wat ze altijd al had willen ontdekken. Ik ontwierp de film “Dance”dikke huid“Met TL Collective in augustus 2020, in opdracht van het Getty Museum om de film te maken”schilderenZe werkt aan een film genaamd “Misfit”, die in postproductie is en dialoog bevat samen met haar beweging.

Choreografe Michaela Taylor.

(Christina Huis/Los Angeles Times)

“Deze keer stelde het me echt in staat om niet alleen in een andere omgeving of een ander medium in choreografie te stappen, maar ook om mijn creativiteit in schrijven en acteren uit te breiden”, zegt ze.

In 2019 dacht Taylor: Ze stopte al haar energie in TL Collective, toerde door het bedrijf en maakte haar naam bekend. Hoewel ze erin is geslaagd om precies dat te bereiken, heeft ze ook waarde gevonden in freelancen en choreografieën over de hele wereld bij gezelschappen als Rambert Dance Company in Londen en Carlos Acosta Acosta Danza in Cuba.

“Ik ontmoet dansers van over de hele wereld die zoveel rijkdom brengen aan het werk, maar ook aan mijn creatieve oog”, zegt ze.

Taylors verblijf bij Bodytraffic deed hetzelfde, waardoor ze de taal van haar beweging kon verkennen door zich op het verhaal te concentreren.

Birkett zegt dat ze net zo Bodytraffic wil zijn als het huis van Taylor. “Het is waar je binnenkomt, het is waar je werkt, het is waar je de steun krijgt om deze grote ideeën uit te voeren”, zegt ze. En in een ideale wereld hoopt ze op een avondshow van Taylors werk, waarin haar artistieke groei wordt getoond zoals Birkett die heeft meegemaakt.

Totdat die plannen tot wasdom komen, zal Taylor “Love.Lost.Fly” in première brengen en zich vervolgens wagen aan een opdracht van NDT 2, een in Nederland gevestigd dansgezelschap. Bij elke creativiteit werd Taylor zo gedreven door de kracht van haar verhalen dat ze zich kon aanpassen aan Bodytraffic.

“Misschien begrijpen ze het verhaal dat ik in mijn hoofd dacht niet helemaal, maar ze krijgen een verhaal en verbinden met delen waar ik niet eens aan had gedacht”, zegt ze. “Het is echt de moeite waard om contact te maken met mensen en te weten dat je een soort van impact hebt.”