Het wrak van het schip dat de Titanic probeerde te waarschuwen is gevonden

Schipbreuk die probeerde te waarschuwen RMS Titanic Van de ijsberg die hij op zijn eerste reis zonk, werd gevonden op de bodem van de Ierse Zee.

De Britse koopvaardijstoomboot SS Mesaba zond op 15 april 1912 tijdens het oversteken van de Atlantische Oceaan een radiowaarschuwing naar de Titanic. De Titanic ontving het bericht – dat onzinkbaar werd verklaard – maar bereikte het hoofdcontrolecentrum van het schip niet.

Later die nacht raakte de Titanic de ijsberg en zonk. Meer dan 1.500 mensen zijn omgekomen in wat nog steeds het ergste scheepswrak ter wereld is.

De Msaba bleef een koopvaardijschip totdat het in 1918 in een konvooi werd getorpedeerd door een Duitse onderzeeër. Twintig mensen stierven, waaronder de kapitein van het schip.

De exacte locatie was meer dan een eeuw onbekend, maar wetenschappers hebben nu het Mesaba-wrak ontdekt met behulp van multibeam-sonar. Het instrument voor zeeonderzoek maakt gebruik van geluidsgolven om de zeebodem zo gedetailleerd in kaart te brengen dat de bovenbouw kan worden gedetecteerd op sonarbeelden, waardoor onderzoekers van Bangor University en Bournemouth University in het VK scheepswrakken in de Ierse Zee positief kunnen identificeren.

Dit was de eerste keer dat onderzoekers het wrak positief konden lokaliseren en identificeren, volgens een persbericht.

Stukjes puzzel

Michael Roberts, een mariene geoloog aan de Universiteit van Bangor in Wales, leidde de sonaronderzoeken aan de School of Oceanography van de universiteit.

Sinds enkele jaren werkt hij samen met de mariene hernieuwbare energiesector om de impact van de oceaan op de infrastructuur voor elektriciteitsopwekking te bestuderen. Scheepswrakken zijn op dit gebied een waardevolle bron van informatie gebleken.

“We hebben vernomen dat er veel scheepswrakken zijn in onze achtertuin in de Ierse Zee”, vertelde Roberts woensdag aan CNN, eraan toevoegend dat ze “nuttige inzichten kunnen bieden in wat er gebeurt als dingen naar de zeebodem gaan.”

Maar pas toen Roberts begon te werken met Ines McCartney, een mariene archeoloog en onderzoeker aan de Universiteit van Bangor, begonnen de “zaagstukken” in elkaar te passen.

“McCartney was echt geïnteresseerd in het toepassen van die technologie op scheepswrakken om ze te identificeren,” zei Roberts. Het team van onderzoekers begon dieper in de onopgeloste mysteries te graven om “hun verhalen aan te wakkeren”.

“Voorheen konden we naar een paar locaties per jaar duiken om het wrak visueel te identificeren. Dankzij de unieke sonarmogelijkheden (het speciaal gebouwde onderzoeksschip) kon Prince Madog een relatief goedkope manier ontwikkelen om het wrak te inspecteren. We kunnen koppel dit terug aan eerdere informatie zonder fysieke interactie. Duur bij elke site’, voegde McCartney toe in de release.

Roberts zei dat de kosten voor het vinden en identificeren van elk wrak varieerden van £ 800 ($ 855) tot £ 1.000 ($ 1.070).

‘Spelveranderende’ in mariene archeologie

In totaal vond prins Madog 273 scheepswrakken verspreid over 7.500 vierkante mijl van de Ierse Zee – een gebied ongeveer zo groot als Slovenië.

Het wrak werd gescand en vergeleken met de database van scheepswrakken en andere bronnen van het British Hydrographic Office.

Veel nieuw geïdentificeerde scheepswrakken, waaronder Mesaba, zijn in het verleden verkeerd geïdentificeerd, aldus onderzoekers.

McCartney beschreef multibeam-sonartechnologie als een “game changer” voor mariene archeologie, “die historici in staat stelt de gegevens die het verschaft te gebruiken om de hiaten in hun begrip op te vullen.

Prince Madog is in opdracht van Bangor University en wordt beheerd en geëxploiteerd door de externe dienstverlener OS Energy. “Het stelt ons echt in staat om tot 10 dagen per keer uit te gaan en naar een punt tussen schepen te gaan”, zei Roberts. “We deden 15, 20 en 25 wrakken per dag. Het is het schip dat alles ondersteunt.”

Volgens de verklaring heeft de technologie die door het schip wordt gebruikt het potentieel om net zo effectief te zijn voor mariene archeologen als het gebruik van luchtfotografie door archeologen op het land.

“Er zijn veel scheepswrakken in het diepe water. Er is daar geen licht, dus je kunt helemaal niet veel zien,” zei Roberts. “Als een duiker naar beneden zou gaan en over de lengte van het wrak zou zwemmen, zou hij nooit het soort foto’s krijgen dat we zouden krijgen vanwege de grootte van dit spul. Er zijn zoveel sedimenten dat je niet alles kunt zien.”

“Dus het is een echt effectieve visualisatiemethode die geluid gebruikt om iets te zien dat je met het blote oog niet kunt zien – zoals een echografie tijdens de zwangerschap.”

Hoewel technologie het potentieel heeft om de verhalen van al deze verloren schepen te onthullen, voegde Roberts eraan toe dat de onderzoekers “ook deze wraklocaties hebben onderzocht om beter te begrijpen hoe organismen op de zeebodem interageren met fysieke en biologische processen, wat op zijn beurt wetenschappers kan helpen bij het ondersteunen van de ontwikkeling en groei van de zeebodemsector.” mariene energie.

Details van alle scheepswrakken zijn gepubliceerd in het nieuwe boek van McCartney, Echoes from the Depth.