‘Quit Quit’ betekent niet echt stoppen, maar het dwingt werkgevers om zich aan te passen

Inklokken om 17.00 uur op punt, dagelijkse taken uitvoeren die alleen aan jou zijn toegewezen, chatten met collega’s beperken en niet overwerken.

Dit zijn kenmerken van een ‘stille start’, een term die is ontworpen om te beschrijven hoe mensen hun baan en loopbaan anders benaderen om met een burn-out om te gaan.

De zin – die eigenlijk niet bedoeld is om te resulteren in een ontslag – explodeerde vorige week in het populaire lexicon toen een TikTok-video opdook. ging viraal.

Contentmaker Zaid Khan zei in de video, die sindsdien 3,4 miljoen views heeft verzameld.

Deze zin resoneert ook. Terwijl de teksten vol zitten met “quiet quit”, die beelden oproept van slappelingen of het voor sommigen niet goed doen, zeggen anderen dat deze benadering tijd vrijmaakt om met familie en vrienden door te brengen, of om voor jezelf te zorgen.

Kortom, het is een hernieuwde inzet voor het leven buiten de werkplek. Maar achter deze trend gaat een meer voor de hand liggend feit.

Werknemers willen een eerlijke vergoeding voor tijd en overuren, vooral omdat de COVID-19-pandemie beroepsmatige burn-out en geestelijke gezondheidsproblemen verergert. Experts zeggen dat de bal bij werkgevers, managers en leidinggevenden ligt.

Nieuw modewoord, zelfde inhoud

Hoewel de term ‘stille start’ misschien een nieuwe uitvinding is, is de mentaliteit erachter dat niet. Zo beschrijft de zinsnede “werk voor oordeel” een arbeidsprocedure waarbij werknemers de in hun contract vastgelegde werkzaamheden nauwkeurig uitvoeren, zonder meerwerk.

Ondertussen houdt de vervelende “gepensioneerde op zijn plaats” – of RIP – in dat een werknemer ze instuurt en slechts minimaal werk doet om te beschermen tegen ontslag terwijl ze wachten op pensioenuitkeringen.

“Ik giechel een beetje omdat het voor mij gezond verstand is”, zei Sarah Rose Werner, een gepensioneerde belastingvoorbereider in St. John, die bijna 30 jaar geleden “stilletjes stopte”.

“Ik heb uit mijn eigen ervaring geleerd dat… als je consequent je best doet, je misschien een paar extra dollars kunt opleveren als je een uurloon hebt, maar het levert je niet noodzakelijkerwijs werkgeversloyaliteit op,” zei Werner.

In 2020 veroorzaakte de COVID-19-pandemie een grote economische beweging, groot ontslagwaarbij mensen massaal hun baan hebben verlaten of van baan veranderen, terwijl ze hun relatie met het werk opnieuw beoordelen tijdens een levensveranderende gezondheidscrisis.

a Enquête mei 2022 Door RBC Insurance is gesuggereerd dat meer dan een derde van de pas gepensioneerde Canadezen tussen de 55 en 75 jaar eerder met pensioen is gegaan dan ze hadden gepland. Nog een derde besloot vanwege de pandemie vervroegd met pensioen te gaan.

Terwijl Statistics Canada genoemd in maart Het bureau zei dat een aanzienlijk ontslag in dit land niet echt van de grond is gekomen, het zei dat het derde kwartaal van 2021 het aantal vacatures met 60 procent zag toenemen in vergelijking met het niveau van vóór de pandemie.

Zowel de rustige start als het grootse ontslag markeren een opmerkelijke culturele verschuiving vanaf het begin en midden van de jaren 2010, toen de ‘hustle-cultuur’ plaatsmaakte voor ‘grinding’ en ‘girl management’ – ideeën die voorrang gaven aan werk boven al het andere, met de overtuiging dat een dergelijke inspanning Medewerkers aantrekkelijker maken voor managers, waardoor ze sneller de bedrijfsladder kunnen beklimmen en meer inkomsten kunnen genereren.

Bekijk | Canadezen wenden zich tot hun beroep vanwege de pandemie:

Pandemische burn-out zet werknemers ertoe aan hun baan te heroverwegen

Van lange werkdagen tot het bestrijden van de stress van Zoom, er zijn genoeg mensen die in de loop van de pandemie een burn-out hebben ervaren. Als gevolg hiervan heroverwegen velen van hen hun loopbaan en geven ze prioriteit aan hun geestelijke gezondheid boven al het andere.

Terwijl de pandemie zijn derde jaar ingaat, zeggen experts dat externe en hybride modellen een blijvertje zijn, en dat werknemers de tijd die ze besteden aan woon-werkverkeer, overuren en in het algemeen investeren in laagbetaalde, laagbetaalde banen opnieuw beoordelen.

“Ik denk dat wat vaak gebeurt, is dat mensen – vooral veel jonge mensen – boeiendere banen aannemen”, zegt Tim Magwood, CEO van 1-DEGREE/Shift, een in Toronto gevestigd human resources-adviesbureau.

“Dus het gaat alleen om de baan en het loon, er is geen echt leren”, zei hij. “Er is geen echte betekenis van het doel.”

Hij vindt dat de meeste werknemers “in systemen werken” die niet consequent worden beloond als ze verder gaan, zegt Karen K.

“Het is herhaaldelijk aangetoond dat de druktecultuur alleen gunstig is voor bedrijven en hun managers, door middel van beloningen, door verhoogde productiviteit, door hogere inkomsten en winst en dergelijke”, zei Hu.

Ze zei dat werknemers die productiviteitsverhogingen op het lagere niveau stimuleren, hetzelfde bedrag verdienen, terwijl “de basislijn voor het voldoen aan de verwachtingen de verwachtingen overtreft.”

De last valt op de werkgevers

Sommige bedrijven eisen dat werknemers weer op kantoor aan het werk gaan, en dat op zich werd een twistpunt. Elon Musk, CEO van Tesla, haalde bijvoorbeeld de krantenkoppen in juni toen hij de werknemers van het bedrijf vertelde dat ze terug naar kantoor moesten gaan of hun baan moesten verliezen.

“We hebben gezien dat mensen thuis productief kunnen zijn”, zei Hu. “We hebben gezien dat het gunstig is voor veel mensen die neurologische afleiding hebben, een handicap hebben of zelfs zorgtaken hebben, of het nu oudere volwassenen zijn, zoals ouders of jonge kinderen.”

Werner, die ervoor koos om af te slanken toen ze in de dertig was nadat ze haar had verlaten met een werkweek van 50 tot 60 uur en psychologisch werd belast, zei dat haar werkgever haar ooit voorstelde te fietsen en niet te voet naar het werk te gaan, zodat ze meer uren kon werken.

“Dit was lang voordat iemand over werk sprak” [and] Ik gebruikte de term work-life balance.

De term stoppen met roken heeft ook kritiek gekregen, zelfs van degenen die over het algemeen voorstander zijn van het idee erachter, omdat het aangeeft dat de werknemer delinquent is, niet de werkgever.

Volgens Ho is rustig stoppen met roken een verkeerde benaming: het houdt geen rekening met het feit dat mensen hun boodschappenrekeningen, brandstofkosten en huizenprijzen zien stijgen, vaak zonder salarisverhoging, zei ze.

“Je zit letterlijk in het slop door niet meer te verdienen, niet gepromoveerd te worden – daarom verlaten zoveel mensen hun baan”, zei ze.

Sommige werknemers pleiten voor beleid, voordelen en arbeidsvoorwaarden die de balans tussen werk en privéleven bevorderen. Tijdens de pandemie hebben pleitbezorgers in Ontario gelobbyd voor een “recht om los te koppelen” -wetsvoorstel. Nu vereist de wetgeving van de meeste werkgevers dat ze een schriftelijk beleid hebben, waarin wordt uiteengezet hoe werknemers zich buiten kantooruren kunnen terugtrekken.

Maar critici zeggen dat hij dat niet doet werkt zoals het hoortmet een flagrante maas in de wet waardoor werkgevers kunnen profiteren van het vaag opstellen van hun beleid.

Volgens Magwood staan ​​leidinggevenden die verwachten dat werknemers aan strenge normen van arbeidsethiek voldoen na een pandemie-gedreven werkplekverschuiving een ruw ontwaken te wachten.

“We moeten ons echt aanpassen, en one-size-fits-all werkt niet meer”, zei hij.

Werner is het ermee eens dat de pandemie mensen de ruimte heeft gegeven om hun leven te heroverwegen.

“Nu de babyboomgeneratie met pensioen gaat, zijn er minder arbeiders die hun plaats gaan innemen”, zei ze. “Ik denk dat jongeren slim genoeg zijn om te beseffen dat dit hun werk op de eerste plaats zet en dat het hen wat meer ruimte geeft om keuzes te maken.”