Rick Steves: Een run door Boulder Country in Nederland

Vandaag rijden mijn oude Nederlandse vrienden Hans en Margaret me door het roestige land. In deze uitgestrekte velden die op de zee zijn teruggewonnen, grazen koeien, fungeren smalle grachten als hekken en kruisen alleen de kerktorens en windmolens elkaar aan de horizon.

Hans zit achter het stuur. Hij injecteert persoonlijkheid-plus in alles wat hij doet, zoals het runnen van P&P of het begeleiden van Amerikanen door Nederland. Bouncy Marjet Whiskey heeft aardbeiblond haar, rode tennisschoenen en het vermogen om chique outfits van het Leger des Heils samen te stellen.

Terwijl hij rijdt, vertelt Hans hoe mensen, inclusief hijzelf, het hele land “Holland” noemen, terwijl Nederland slechts twee van de 12 provincies omvat die samen Nederland vormen. Hij zegt: “Het is alsof ik Amerika ‘Texas’ noem.” Ik breng aan het licht dat de meeste clichéfoto’s van de Verenigde Staten in Nederland uit het gebied komen dat precies Holland wordt genoemd.

Als ik naar de moerassen kijk, herinner ik me het woord ‘Nederland’ dat ‘laagland’ betekent. Het land beslaat de lagere delta bij de monding van drie grote rivieren in Europa, waaronder de Rijn. In de middeleeuwen bouwden burgers aarden buizen om hun land te beschermen tegen overstromingen door golven en stormen.

Het fictieve verhaal van een kleine Nederlandse jongen die het land redt door zijn vinger in een lekkende plas te steken, vat de hachelijke situatie van het land samen. Hans zegt dat veel Amerikanen het verhaal kennen uit een populaire negentiende-eeuwse roman, maar dat sommige Nederlanders er misschien nog nooit van hebben gehoord.

Terwijl we reden en praatten, 10 minuten van Amsterdam, was ik verbaasd over hoe je in dit uitgestrekte open land kon zijn. Het is vroege zomer en het landschap is bedekt met gele en oranje tulpenvelden.

Hans wijst naar een vreemde molen in de slapende gracht. Een oude molen, zoals deze, werd gebruikt om de schroef van Archimedes te draaien om de keien te drogen. Na het uitgraven van grote stukken land onder de zeespiegel, gebruikten de Nederlanders de kracht van de wind om water uit het gesloten gebied te halen, het in kanalen te leiden en het land te filteren. Ze plantten winterharde planten die zout uit de grond haalden en moerassen langzaam veranderden in vruchtbare landbouwgronden.

Het gebied waar we naartoe reden, ooit een meedogenloze zee, staat nu vol met stille steden. Veel van de bewoners hier zijn eigenlijk ouder dan het land dat in de jaren zestig werd ingepolderd. De oude windmolens, die ooit de zee veroverden, zijn nu monumenten die het land sieren als medailles op de kisten van oorlogsvee. Tegenwoordig zijn ze vervangen door bataljons slanke, moderne windturbines.

Veel Nederlandse iconen kwamen rechtstreeks uit het vlakke, drooggelegde landschap van het land. Klompen (klompen) lieten boeren in natte velden lopen. Omdat ze drijven, zijn ze gemakkelijk te herkennen als je in te veel water komt. Tulpen en andere bloemen groeien goed op zandgronden in de buurt van de heuvels.

We gaan richting zee, langs de uitgestrekte bloemmogolhuizen en dan door de verwoeste duinen. Het weggetje versmalt tot een zandpad. Hans stopt de auto en we gaan naar het rustige Noordzeestrand. Hans wijst naar een stok van drijfhout op een grote zeetanker en zegt: “Het schip is op weg naar de grote haven van Rotterdam. Wij zijn slim in zaken. Dat zouden we moeten zijn – we zijn een klein land.”

Nederland verwelkomt de wereldhandel, maar het land is niet gemaakt voor grote shows. Hans legt uit: “Het is verstandig om normaal te zijn. De Nederlanders zeggen dat de kop van de plant die bovenop het graan groeit wordt afgesneden. Onze ex-koningin winkelt ook graag in haar eentje.

Terwijl Hans en ik aan het praten waren, ging Margaret voor ons uit op het strand en verzamelde bommen met de grote ogen van een 10-jarige jongen. ‘Goedkope souvenirs,’ plaagt Hans. Hun soberheid is een cliché dat Nederlanders niet tegenspreken. Hans vraagt ​​me: “Wie heeft de koperen staaf uitgevonden?”

Ik weet het. “Twee Nederlandse jongens die vechten voor een cent.”

Hans wijst naar een grote modderige kustlijn vanaf een schip. “We verplaatsen zand- en modderbergen en versterken onze dijken tegen de zee.” De zuinige Nederlanders zijn in hart en nieren in de praktijk. Ze besteden hun geld verstandig. In dit tijdperk van opwarming van de aarde en stijgende zeespiegels geven Nederlanders miljarden uit om hun kusten te verbeteren en hun stranden te vergroten om de zee in bedwang te houden. Al deze technologische verbindingen met de natuur doen me denken aan een populair lokaal spreekwoord: “God schiep de aarde, maar de Nederlanders creëerden Holland.” Ze hebben het gemaakt en zijn vastbesloten het te behouden.

– Dit artikel is een bewerking van Rick’s nieuwe boek, For the Love of Europe.

Rick Stevens (ricksteves.com) Schrijft Europese reisgidsen, presenteert reisprogramma’s op de openbare televisie en radio, en organiseert Europese tournees. Je kunt Rick een e-mail sturen op [email protected] en zijn blog volgen op Facebook.