Voor het eerst zijn koude kooldioxidevallen op de maan bevestigd

Na decennia van onzekerheid hebben onderzoekers het bestaan ​​bevestigd van koude koolstofdioxidevallen op de maan die vast koolstofdioxide kunnen bevatten. De ontdekking zal waarschijnlijk een aanzienlijke impact hebben op het vormgeven van toekomstige maanmissies en kan de levensvatbaarheid van een duurzame robot of menselijke aanwezigheid op de maan beïnvloeden.

In de permanent beschaduwde gebieden van de polen van onze maan dalen de temperaturen tot onder die in de koudste gebieden van Pluto, waardoor koolstof kan diffunderen. dioxide Koude vallen. In deze koude vallen kunnen kooldioxidemoleculen bevriezen en erin blijven vaste vorm Zelfs tijdens de piektemperaturen in de zomer op de maan.

Toekomstige menselijke of robotachtige ontdekkingsreizigers zouden de vaste koolstofdioxide in deze koude vallen kunnen gebruiken om brandstof of materialen te produceren voor een lang verblijf op de maan. Kooldioxide en andere potentieel vluchtige organische stoffen kunnen wetenschappers ook helpen de oorsprong van water en andere elementen op de maan beter te begrijpen.

Hoewel koude vallen zijn voorspeld planetaire wetenschappers Jarenlang was deze nieuwe studie de eerste die het bestaan ​​van koude kooldioxidevallen vaststelde en in kaart bracht. Om de koudste plekken op de maan te vinden, analyseerden onderzoekers 11 jaar temperatuurgegevens van het Diviner Lunar Radiometer Experiment, een instrument aan boord van NASA’s Lunar Reconnaissance Orbiter.

Het nieuwe onderzoek gepubliceerd in het AGU Journal Geofysische onderzoeksbrieven, die korte rapporten met grote impact publiceert met onmiddellijke effecten die alle aard- en ruimtewetenschappen omvatten, wat aantoont dat deze koude vallen verschillende geconcentreerde holtes rond de zuidpool van de maan bevatten. De totale oppervlakte van deze CO2-vallen is 204 vierkante kilometer, waarbij het grootste gebied bij de Amundsen-krater 82 vierkante kilometer aan vallen herbergt. In deze gebieden blijven de temperaturen constant onder de 60 graden Kelvin (ongeveer min 352 graden Fahrenheit).

Volgens de onderzoekers is de aanwezigheid van koude koolstofdioxidevallen geen garantie voor de aanwezigheid van vast koolstofdioxide op de maan, maar deze verificatie maakt het zeer waarschijnlijk dat toekomstige missies daar koolstofdioxide-ijs kunnen vinden.

“Ik denk dat toen ik hiermee begon, de vraag was: kunnen we met vertrouwen zeggen dat er CO2-koudevallen op de maan zijn of niet?” zei Norbert Schorgover, een planetaire wetenschapper aan het Planetary Science Institute en hoofdauteur van de studie. “Mijn verbazing was dat ze er in feite zeker waren. Het was mogelijk dat we hun bestaan ​​niet konden bewijzen, [they might have been] Eén pixel op de kaart… Dus ik denk dat de verrassing was dat we zonder twijfel cool genoeg aaneengesloten regio’s hebben gevonden.’

Kaart van kooldioxide koude vallen op de maan, met mogelijke koude vallen in paars. In deze regio’s dalen de temperaturen tot onder de koudste temperaturen gemeten op Pluto. tegoed: AGU /Geofysische onderzoeksbrieven

Maanbeheer

De aanwezigheid van koolstofdioxidevallen op de maan zal waarschijnlijk gevolgen hebben voor toekomstige maanexploratieplanning en internationaal hulpbronnenbeleid.

Als er inderdaad vast koolstofdioxide in deze koude vallen zat, zou het waarschijnlijk op een aantal manieren worden gebruikt. Toekomstige ruimteverkenners zouden deze hulpbron kunnen gebruiken om zowel staal als raketbrandstof en biomaterialen te produceren, wat essentieel zou zijn voor een duurzame robot of menselijke aanwezigheid op de maan. Dit potentieel heeft al de aandacht getrokken van overheden en particuliere bedrijven.

Wetenschappers kunnen ook de maan bestuderen koolstof om te begrijpen hoe organische bestanddelen De vorm en het type deeltjes dat van nature in deze ruwe omgevingen kan worden geproduceerd.

De verzadigen de kou vallen Het zou wetenschappers ook kunnen helpen bij het beantwoorden van al lang bestaande vragen over de oorsprong van water en andere vluchtige stoffen in het aarde-maansysteem, volgens Paul Heine, een planetaire wetenschapper aan de Universiteit van Colorado, Boulder, die niet betrokken was bij het onderzoek.

Kooldioxide kan een spoor zijn van de bronnen van water en andere vluchtige stoffen op het oppervlak van de maan, waardoor wetenschappers begrijpen hoe ze naar de maan en op aarde zijn gekomen.

“Deze locaties zouden een topprioriteit moeten zijn voor toekomstige landingsmissies”, zei Hein. “Dat is het soort punt waar je op de maan naar toe zou kunnen gaan om enkele van deze grote vragen over vluchtige stoffen op de maan te beantwoorden.” maan en hun levering vanaf andere plaatsen in het zonnestelsel.”