COP26 eindigt met deal, maar steenkoolkolonie maakt kwetsbare landen boos

De ergernis stond zaterdagavond op het gezicht van Ayaz Syed Khayyum toen hij een donkerblauwe jas droeg en zich een weg baande van de COP26-klimaattop in Glasgow. De minister die verantwoordelijk is voor klimaatverandering in Fiji had twee weken lang gediscussieerd over het verminderen van de CO2-uitstoot en hoorde een reeks wereldleiders gedurfde beloften doen.

Maar hij zag ook hoe afgevaardigden naar de VN-conferentie de concepten van een overeenkomst die deze beloften in praktijk zouden brengen, bleven afzwakken. Zijn laatste frustratie kwam op zaterdagavond toen alle 197 nationale delegaties bijeenkwamen om eindelijk in te stemmen met de laatste versie van de overeenkomst, wat functionarissen het Glasgow Climate Charter noemden.

Plots stak de Indiase minister van Milieu, Bhubandar Yadav, zijn hand op en stelde een laatste beoordeling voor. In plaats van landen te verplichten om steenkool uit te faseren, wilde de heer Yadav het veranderen in “uitfasering”.

Explainer: Waarom stoppen met kolen, het grootste klimaatkwaal, zo moeilijk is

De COP26-top eindigt met een overeenkomst die door bijna 200 landen is geratificeerd, maar er blijven twijfels bestaan

Het was een gewaagde zet, gesteund door China, die de meeste afgevaardigden verraste en de overeenkomst dreigde te doen ontsporen. Het belichaamde ook het zigzag COP-proces, vooral als het gaat om fossiele brandstoffen.

Steenkool levert de grootste bijdrage aan klimaatverandering, en veel landen, waaronder Fiji, willen graag zien dat COP26 de wereld op het goede spoor zet om kolengestookte elektriciteitscentrales voorgoed te elimineren. Maar India, China, de Verenigde Staten en andere grote steenkoolgebruikers zijn achterop geraakt. Alleen al in India wekken kolencentrales 70 procent van de elektriciteit van het land op.

Yadav had eerder op zaterdag aangegeven tegen de tekst te zijn. In een vernietigende verklaring tijdens een plenaire sessie hekelde hij andere landen omdat ze probeerden de ontwikkeling van India te beteugelen. “Fossiele brandstoffen en hun gebruik hebben delen van de wereld in staat gesteld een hoog niveau van welvaart en welzijn te bereiken”, zei hij. “Hoe kan iemand verwachten dat ontwikkelingslanden beloften doen over het geleidelijk afbouwen van subsidies voor kolen en fossiele brandstoffen?”

Maar weinig afgevaardigden verwachtten het machtsspel op het laatste moment. “Het was absoluut geweldig”, zei dhr. Khayyam. “Zeker toen we een half uur geleden al te horen kregen dat er verder geen aanpassingen komen.”

verwoording in de overeenkomst Het was al een keer verzwakt om India en andere landen tegemoet te komen. Het is overgegaan van de verbintenis van de partijen om alle steenkool uit te faseren naar alleen “meedogenloze” steenkool, wat verwijst naar elektriciteitsopwekking die geen gebruik maakt van CCS-technologie.

Het voorstel van de heer Yadav bracht afgevaardigden voor een dilemma. Omdat de VN volgens een consensussysteem werkt, hadden andere delegaties niet veel keus. Er was geen tijd voor verdere onderhandelingen en als ze weigerden India te wijzigen, zou het klimaatpact van Glasgow instorten.

Het enige wat meneer Khiyam en de anderen konden doen was hun woede uiten, hun trots inslikken en de overeenkomst in de nieuwe formule van India accepteren.

En er was veel woede. Khayam wilde dat het verslag zijn “enorme teleurstelling” over de top zou tonen, en andere afgevaardigden vertelden later aan verslaggevers dat ze vonden dat de bijeenkomst gegijzeld werd.

Tina Stege, klimaatgezant voor de Marshalleilanden, vatte het gevoel van veel afgevaardigden samen toen ze de conferentie vertelde: “Deze toewijding aan steenkool was een lichtpuntje in dit pakket. Het was een van de dingen die we hier hoopten te doen en thuis te komen met trots. Het doet me zo’n pijn om te zien dat dat lichtpuntje zwak is.’

COP26-president Alok Sharma was zo overstuur over de zet van India dat hij zichtbaar verslikte op het podium toen hij de afgevaardigden aanspoorde hun teleurstelling opzij te zetten en de gewijzigde deal toch te accepteren. “Het spijt me heel erg”, zei hij tegen de top. De afgevaardigden applaudisseerden luid en keurden toen de overeenkomst goed.

Na de bijeenkomst probeerde dhr. Khayum een ​​positieve noot te maken. Hij zei dat de overeenkomst de moeite van het bewaren waard is omdat deze veel positieve elementen bevat, waaronder meer steun om ontwikkelingslanden te helpen zich aan te passen aan de opwarming van de aarde en toezeggingen van alle landen om actieplannen voor koolstofreductie te versnellen.

Maar hij kon zijn deflatie niet verbergen toen hij de spelonkachtige Scottish Campus verliet voordat de COP26-top officieel werd gesloten. Zijn boodschap tijdens de conferentie was dat klimaatverandering voor Fiji geen theoretische discussie was.

“We hebben sinds 2016 13 tornado’s gehad”, zei hij zaterdagavond. Iemand heeft een derde van ons BBP weggevaagd in 36 uur. Dus dat is het soort effect dat het heeft.”

De Gabonese minister van Milieu Lee White herhaalde het ongeloof van Fiji aan het begin van de gebeurtenissen. “Het is een schande”, zei hij over het India-amendement. “Ze schieten zichzelf aan hun voeten. Alle gletsjers van de Himalaya smelten. Ze zullen over 30 of 40 jaar geen water hebben als ze geen steenkool winnen.”

Anderen waren meer begripvol. Frans Timmermans, hoofd van het klimaatbeleid van de Europese Unie, zei dat het afstoten van steenkool een “enorme en kolossale taak” was voor ontwikkelingslanden. “We hebben het over gemeenschappen, we hebben het over honderdduizenden mensen die een baan hebben. Ze moeten worden verteld dat uw branche geen toekomst heeft.” Zelfs met zwakkere taal, voegde hij eraan toe: “Ik denk dat steenkool hoe dan ook op weg is om te vervagen.”

John Kerry, de Amerikaanse vertegenwoordiger bij COP26, zei dat de opname van steenkool in de overeenkomst absoluut een historische prestatie was en pleitte voor de formulering van een “fasering”. “Ik zal het geleidelijk verminderen en volgend jaar vechten om te komen waar we moeten zijn”, zei hij tegen verslaggevers.

Terwijl hij naar de deur liep, probeerde meneer Guillaume nog steeds te begrijpen wat er was gebeurd. “Je kunt onderhandelen, iedereen is het erover eens, en op het laatste moment kan iedereen binnenkomen om die aanpassingen te doen, en de rest van de wereld is klaar om verder te gaan,” zei hij vermoeid. ‘Ik neem aan dat mensen na twee weken naar huis wilden.’

Onze nieuwsbrieven met ochtendupdates en avondupdates zijn geschreven door Globe-editors en geven u een beknopt overzicht van de belangrijkste krantenkoppen van de dag. Registreer vandaag.