50 jaar geleden zette NASA een auto op de maan

Het was niet David R. Scott staat op het punt een interessante rots te passeren zonder te stoppen. Het was 31 juli 1971 en hij en James B. Irwin, mede-Apollo 15-astronaut, was de eerste die op de maan liep. Na een korte vlucht van zes uur in de nieuwe maanrover, gingen de twee terug naar de lander, de Falcon, toen Scott stopte in een ongeplande krater.

Ten westen van een krater genaamd Riesling sprong Scott uit de rover en pakte snel een zwarte lavasteen vol gaten gevormd door een gaslek. Scott en Irwin waren opgeleid in geologie en wisten dat het monster, een blaasjesgesteente, van waarde zou zijn voor wetenschappers op aarde. Ze wisten ook dat als ze om toestemming vroegen en kregen om te stoppen, taakmanagers die de klok rond toekeken, nee zouden zeggen. Dus Scott verzon een verhaal dat ze de rover stopten omdat hij aan zijn veiligheidsgordel zat te friemelen. Het exemplaar werd ontdekt toen astronauten terugkeerden naar de aarde, en de “gordel van de veiligheidsgordel” werd een van de meest waardevolle geologische ontdekkingen van Apollo 15.

Zoals veel maanmonsters die tijdens de laatste Apollo-missies naar de aarde terugkeerden, zou de Seat Belt Rock niet zijn verzameld als de astronauten geen voertuig hadden meegenomen. Apollo 11 en Apollo 13 zijn de NASA-maanmissies die je je het duidelijkst herinnert. Maar op de 50e verjaardag van Apollo 15, die op 26 juli 1971 van start ging, hebben enkele ruimteliefhebbers, historici en auteurs de maanmodule zijn recht gegeven als een van de meest duurzame symbolen van het Amerikaanse maanverkenningsprogramma.

Opvouwbaar, duurzaam, op batterijen en gebouwd door Boeing en General Motors, de auto wordt door sommigen gezien als de laatste drie missies in het hoogtepunt van het Apollo-tijdperk.

zei Earl Swift, auteur van Across the Airless Wilds: The Lunar Rover and the Final Moon Landing Triumph.

“Je ziet NASA al die verzamelde wijsheid, verzameld uit het afgelopen decennium in de ruimte, gebruiken en toepassen”, zei Swift. “Het is een complexere vorm van wetenschap.”

Toen de kleine beweging van Neil Armstrong de geopolitieke doelen van het Apollo-project bereikte, benadrukte NASA de wetenschap, zei Tessell Muir Harmony, curator van de Apollo-collecties van het National Air and Space Museum van het Smithsonian Institution. Terwijl de eerste maanwandelaars monsters hebben gevonden in de buurt van hun landingsplaatsen, hopen wetenschappers op een veelbelovende vlucht met zeldzame rotsen. De plannen voor de rover kregen groen licht slechts twee maanden voordat Armstrong en Buzz Aldrin op de maan landden.

Hoewel er al jaren gedacht wordt aan maanwagens, is het besturen van een maanvoertuig ingewikkelder dan het klinkt. Gedurende de jaren zestig bestudeerden ingenieurs een verscheidenheid aan concepten: tankachtige rupsvoertuigen, vliegende auto’s en zelfs een brutaal ronde vorm, zoals Swift het beschrijft, “zoals een oversized Tootsie Pop, met zijn bolvormige cabine bovenop een lange poot, die in bocht is op een voet Caterpillar loopvlak.” Uiteindelijk verscheen er een buggy bovenop.

“Er waren andere rare ideeën, zoals een pogo-stick of een motorfiets – dingen waarvan ik blij ben dat ze niet nastreefde,” zei Muir Harmony. “De maanmodule is in sommige opzichten relatief praktisch.”

De Moon-auto was ook intrinsiek Amerikaans. Muir Harmony zei dat het blootgestelde chassis, de parachute-achtige antenne en de spaakwielen van de rover betekenden dat het er niet uitzag als een auto op aarde, maar de associatie met de Amerikaanse auto-industrie en de liefdesaffaire van het land met auto’s heeft sindsdien als niets meer de aandacht van het publiek getrokken. Apollo11.

Beginnend met Project Mercury in de jaren zestig, stond een autodealer in Florida astronauten toe om Chevrolet-auto’s te huren voor $ 1, die later aan het publiek werden verkocht. De bemanning van de Apollo 15 koos rode, witte en blauwe kruisers. Muir Harmony zei dat een van de foto’s die in het tijdschrift Life zijn gepubliceerd, de astronauten liet zien die poseerden met hun beroemde Amerikaanse muscle cars naast de maanrover, waardoor de maanmodule er door associatie cool uitzag. “Er is veel om uit te pakken op die foto”, voegde ze eraan toe.

Tijdens de tweede dag van hun missie gingen Irwin en Scott naar een krater genaamd Spur, waar ze een grote witte kristallijne kei vonden, een soort mineraal op de verlanglijst van geologen omdat het aanwijzingen zou kunnen geven over de oorsprong van de maan.

De astronauten konden hun vreugde nauwelijks bedwingen: “Oh, jongen!” schreeuwde Scott. “Kijk naar de glans!” zei Irwin. ‘Raad eens wat we zojuist hebben gevonden?’ Scott werd naar de grond gestuurd, terwijl Irwin lachte. ‘Raad eens wat we net hebben gevonden! Ik denk dat we hebben gevonden waar we voor kwamen.”

De witte rots werd later Genesis Rock genoemd, omdat wetenschappers aanvankelijk dachten dat het bij de vorming van de maan hoorde.

Muir Harmony zei dat het enthousiasme van de astronauten en hun voertuig de Apollo-missies terug naar de aarde brachten. “Het bood een toegangspunt, zelfs toen verkenning en achtervolging van de maan steeds complexer werden.”

Swift merkt op dat sommige nieuwsberichten destijds de Rover beschouwden als “een semi-komisch onvermijdelijk product van de meest robotachtige mensen op aarde”, hoewel er niets deterministisch is aan dit voertuig.

Om met de astronauten te reizen in plaats van een afzonderlijke raket te gebruiken, moest de rover minder dan 500 pond wegen, maar hij droeg tweemaal het gewicht van de menselijke en geologische lading. Op de maan moest het werken bij temperatuurschommelingen van meer dan 500 graden Fahrenheit tussen zonlicht en schaduw; dragen schurend maanstof en micrometeorieten die sneller reizen dan lood; Het bedekt een steil, ruig oppervlak met bergen, kraters en los en poederachtig grind. De ingenieurs van GM en Boeing haastten zich om hun ontwerp op tijd af te hebben voor de laatste Apollo-missies, te midden van de dreiging dat NASA het rover-programma zou schrappen voordat het de aarde verliet.

“Zonder twee ingenieurs bij GM zou er helemaal geen Rover zijn geweest”, zei Swift.

Zijn boek laat ook zien dat allochtone ingenieurs, waaronder Mieczyslaw Gregory Bekker, die opgroeide in Polen, en Ferenc Pavlics, die werd geboren in Hongarije, volhardden ondanks grote budgetoverschrijdingen, deadlines en technische uitdagingen. Hoewel astronauten de neiging hebben om meer schijnwerpers te krijgen, hebben ingenieurs een sleutelrol gespeeld in het ruimteprogramma, zei Swift, en sommigen zoals Bekker en Pavlics hebben de impact van immigranten op Amerikaanse innovatie benadrukt.

Hij schreef: “Amerika’s race naar de maan, zowel binnen NASA als in de luchtvaartmaatschappijen die de hardware maakten, hing af van de geesten en talenten van immigranten – van Amerikanen die hun leven ergens anders begonnen.”

Toen de rover arriveerde en de astronauten hem op de maan openden, was de rijervaring ook onverwacht bizar. De astronauten vergeleken het met andere vervoermiddelen op het land: Irwin zei dat de auto op en neer ging als een “mengende Bronco”, en Scott zei dat hij achteruitging als een speedboot toen hij probeerde te draaien met een halsbrekende snelheid van 10 km/u.

Missiemanagers hadden gepland dat het vaartuig alleen zo ver zou reizen als de astronauten konden lopen, mocht er iets gebeuren en ze moesten het terugbrengen naar hun ruimtevaartuig. Maar de Apollo-bemanningen legden bij elke missie grotere afstanden af ​​naarmate het vertrouwen van NASA groeide. Toen de astronauten de maan verlieten, werden de rovers achtergelaten op hun landingsplaatsen, waar ze bleven, stof en kosmische straling verzamelend. Ruimtevaartuigen die in een baan om de maan draaien, maken af ​​en toe foto’s en in sommige afbeeldingen worden de sporen van de sonde getoond.

Barbara Cohen, een planetaire wetenschapper bij NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland, die de monsters bestudeert, zei dat de astronauten interessantere rotsen vonden, waardoor wetenschappers verschillende soorten vragen konden stellen. Ze voegde eraan toe dat de rover astronauten in staat stelde zich meer op de wetenschap te concentreren dan zich zorgen te maken over het opraken van zuurstof of andere verbruiksgoederen.

Ze herinnerde zich dat ze enkele jaren geleden deelnam aan een analoge NASA-missie, waar wetenschappers ruimtepakken zouden aantrekken en experimenten uitvoerden op een veldstation in de woestijn alsof ze op de maan of Mars waren. Ik herinnerde me dat de deelnemers zich voorbereidden op het verzamelen van een monster en werden onderbroken door taakwaarnemers die hun vitale functies wilden controleren.

“We hadden zoiets van, ‘Kom op'”, herinnert ze zich. “Dat bracht me op het punt dat geologie niet alleen de schuld is. Dit is iets wat de rover voor u doet; Het maakt het mogelijk verschillende wetenschappelijke vragen te stellen die op specifieke locaties beter beantwoord kunnen worden.”

Genesis rock, een mineraal dat dateert uit de vroege dagen van de maan, belichaamt Cohen’s visie. Wetenschappers discussiëren nog steeds over hoe de maan verscheen en in welke omstandigheden het was, en dus hier op aarde, gedurende de eerste miljard jaar.

Cohen is een van de vele wetenschappers die voorbereidingen treft om onaangeroerde monsters te openen die zijn verzegeld sinds ze werden gevangen tijdens de Apollo 17-missie. Ze zal de edelgassen in de monsters bestuderen om te begrijpen hoe zonnestraling maanstof beïnvloedt.

Catherine Burgess, een geoloog bij het US Naval Research Laboratory in Washington, zal de originele monsters bestuderen om te meten hoe straling van de zonnewind de waterstof- en heliumniveaus in maanstof beïnvloedt. Het ruimtevaartuig kan helium op de maan vanuit een baan om de aarde detecteren, maar wetenschappers weten nog steeds niet hoe het varieert over het maanterrein. “Zonder die monsters om het te bevestigen, is het nog steeds een open vraag,” zei ze.

Toekomstige missies kunnen maanhelium gebruiken, vooral een variant genaamd Helium-3, als brandstofbron voor kernreactoren. Dus de toekomstige generatie maanruimtevaartuigen kan worden aangedreven door een materiaal dat de eerste generatie een halve eeuw geleden ontdekte.

Zelfs als wetenschappers deze originele monsters bestuderen, hopen velen een nieuwe batch te krijgen, ze naar huis te sturen met een nieuwe generatie astronauten of ze te verzamelen met voertuigen die afstammen van het origineel. In mei kondigde General Motors een samenwerking aan met Lockheed Martin om een ​​nieuwe rover te bouwen voor NASA’s Artemis-programma, dat dit decennium astronauten naar de maan wil terugbrengen.

Hoewel het sporadisch en door verschillende teams werd gebouwd, informeerde het maanmoduleprogramma ook Marsrovers van de eerste generatie, met name Sojourner, de eerste rover op een andere planeet. Swift zei dat ingenieurs van het Jet Propulsion Laboratory, waar NASA’s rovers op Mars zijn gebouwd, flexibele, zeswielige rover-voertuigen hebben ontworpen in dezelfde geest als de vroege ontwerpen van GM. “Ik denk dat je een inspirerende dynastie hebt gevonden in dat vroege GM-werk,” zei hij.

Tegenwoordig wordt NASA meer gedreven door wetenschap dan door geopolitiek, maar het ruimteagentschap moedigt en implementeert nog steeds menselijke ruimtevluchten om redenen die verder gaan dan steenmijnbouw. Muir Harmony zei dat de maanmodules van Apollo en hun hedendaagse opvolgers dit gevoel van avontuur illustreren.

“Wetenschap is een belangrijk gevolg van Apollo, maar het is belangrijk om een ​​idee te krijgen van waar het publiek zich zorgen over maakt”, zei ze. “De zwaartekracht van de maanmodule is gekoppeld aan de aantrekkingskracht van menselijke ruimtevluchten, namelijk het vermogen om getuige te zijn van hun vreugde en zich indirect betrokken te voelen.”

Bovendien is het moeilijk om weerstand te bieden aan het Moon Driving Adventure, de grootste roadtrip ooit.

Ze zei toen en nu: “Monsters en materialen van de maan krijgen geen publieke aandacht.” “Roverende Trolley”.

[This article originally appeared in The New York Times.]