2029 zou het perfecte jaar zijn om een ​​missie naar Sedna . te lanceren

Object 90377 Sedna – een ver trans-Neptuniaans object dat bekend staat om zijn zeer elliptische baan van 11.390 jaar – is momenteel op weg naar het perihelium (de dichtste nadering tot de zon) in het jaar 2076. Daarna zal Sedna weer in de diepe ruimte oscilleren en niet voor duizenden jaren terug te keren. Dit maakt deze vlucht een once-in-a-lifetime (of once in ~113 levensduur) kans om een ​​object uit de verre uithoeken van ons zonnestelsel te bestuderen. Er zijn nog geen missies naar Sedna in de maak, maar astronomen beginnen plannen te maken voor de mogelijkheid, en de ideale lanceringsdatum voor een dergelijke missie komt snel dichterbij, met twee van de beste lanceringsvensters in 2029 en 2034.

In 2003 ontdekt door Caltech-astronoom Mike Brown en zijn team, was Sedna een van een reeks mogelijke dwergplaneten (samen met objecten van vergelijkbare grootte zoals Haumea, Makemake en Eris) waarvan de ontdekking Pluto in 2006 degradeert. Voor zover we kunnen zien aan de hand van een afstand, Sedna is even groot als Ceres, het grootste object in de asteroïdengordel, maar de samenstelling en oorsprong zijn anders. Het chemische make-up Er wordt gesuggereerd dat het bedekt kan zijn met diep roodachtige organische verbindingen die bekend staan ​​​​als tholin, dezelfde stof die wordt aangetroffen op Pluto en andere Kuipergordellichamen. In tegenstelling tot Pluto is het gewoonlijk zo koud dat het op het oppervlak aanwezige methaan verdampt en terugvalt als sneeuw, hoewel Sedna een korte stikstofatmosfeer kan krijgen als het de zon nadert.

Wat Sedna echt onderscheidt van de andere kandidaat-dwergplaneten, is zijn enorme baan, die hem uitwerpt naar de binnenrand van de Oortwolk, het verste gebied in het zonnestelsel, waar langlevende kometen liggen. Er zijn veel concurrerende theorieën om te verklaren hoe onze meester in deze functie is beland. Misschien wel de meest bekende theorie is de mogelijkheid dat een tot nu toe onbekende negende planeet, misschien 10 keer zo groot als de aarde, de baan van Sedna heeft verstoord en deze en vele andere objecten in extreem lange banen heeft geduwd. Het bezoek van Sedna zal dit specifieke mysterie waarschijnlijk niet oplossen, maar het zal ons veel vertellen over de samenstelling van deze trans-Neptuniaanse extremen.

Met een ruimtevaartuig naar Sedna gaan, zal geen eenvoudige taak zijn. zelfs in dichtste benadering, Sedna zal slechts ongeveer 76AU van de zon komen. Ter vergelijking: het Neptunus-getal is ongeveer 30AU, en de Voyager-missies, gelanceerd in 1977, overschrijden nu respectievelijk 150AU en 125AU. Dit betekent dat de lanceringstijd eerder is dan later.

Bij het plannen van een missie naar Sedna zijn de Voyager-ruimtevaartuigen geen slechte plekken om inspiratie op te doen. Ze maken op beroemde wijze gebruik van gelukkige planetaire uitlijningen om een ​​grote rondreis door het buitenste zonnestelsel te maken, waarbij ze energie van Jupiter stelen om snelheid te krijgen en hun verre doelen te bereiken. Soortgelijke zwaartekrachthulpmiddelen zijn nodig om de reis naar Sedna beheersbaar te maken. Een team van wetenschappers onder leiding van Vladislav Zubko van het Institute of Space Research van de Russische Academie van Wetenschappen heeft onlangs een reeks mogelijke paden naar Sedna gemodelleerd, waarbij een lanceringsdatum van 2029 de meest haalbare optie was.

Ze besloten dat het traject van 2029 het ruimtevaartuig eerst naar Venus zou brengen en vervolgens terug naar de aarde (tweemaal), voordat Jupiter op weg naar Sedna passeert, met vluchttijden van slechts 20 jaar, maar beter in het bereik van 30 jaar. . De langere vliegtijd zal de hoogte van het ruimtevaartuig boven Jupiter vergroten en tegelijkertijd de zwaartekracht ondersteunen, waardoor de tijd die wordt besteed aan blootstelling aan de schadelijke straling van de gasreus wordt verkort.

Een 30-jarig vluchtplan kan betekenen dat je langzamer door Sedna gaat, waardoor er meer tijd vrijkomt voor het verzamelen van gegevens op tegenwerken. Het kiezen van deze optie zou het ruimtevaartuig een relatieve snelheid geven van 13,70 km/sec terwijl het door Sedna ging, vergeleken met de snelheid waarmee New Horizons Pluto in 2015 naderde.

Als een bonus brengt dit pad het ruimtevaartuig ook voorbij een asteroïde met een diameter van 145 kilometer genaamd Masalia, waardoor het team een ​​extra wetenschappelijk doelwit voor studie heeft, evenals de mogelijkheid om de systemen van het ruimtevaartuig te testen.

De tweede route die door het team wordt voorgesteld, bestaat uit de lancering in 2034 en biedt een vergelijkbare extra vlucht, dit tijd Metalen asteroïde 16 paranormaal.

Op dit moment is het niet duidelijk of een missie naar Sedna het lanceerplatform zal bereiken met alle concurrerende opties die beschikbaar zijn voor missieplanners in het komende decennium, maar aangezien het onze enige kans is in de komende 11.000 jaar, is het idee zeker om de nodige zorgvuldigheid te betrachten.